Garage-schoolreisje naar Nijmegen: together PANGEA en POW!

Gisteren ging de roadtrip richting de mooie stad Nijmegen alwaar together PANGEA en POW! samen een gig verzorgden in Merleyn. Als we met een goed gevulde bolide de binnenstad binnentuffen weerklinkt er plots een opgewonden stemmetje vanaf het midden van de achterbank: “Verrek, daar heb je ze!” En ja hoor, inderdaad, daar loopt de voltallige together PANGEA over het zebrapad… . Niet keurig in de pas zoals die gasten op de hoes van Abbey Road, maar meer sukkelend als een zootje ongeregeld. En aangevoerd door de uit duizenden herkenbare Danny Bengston. Dat is dus die bolle bassist met dat baseballpetje, waaronder steevast wat blonde manen hangen te wapperen.

Zo krijgen we meteen goede zin en als we binnenkomen stapt POW! net het podium op. Deze San Fransisco synth punx doen momenteel een ultra-kort NL-toertje, de avond ervoor stonden ze nog in het Poortgebouw in Rotterdam. Hij: de Man in het Zwart. Zij: het Meisje met het Groene Haar. Samen vormen ze een stelletje en zijn tevens de harde kern van POW! Op hun recente debuut LP Hi-Tech Boom (out now on Castle Face Records) hoorden we al knauwende stadsrandmuziek op een bedje van lekker morsig uitgesmeerde, doch jachtig geserveerde synthesizer-partijen.

Op het podium is het trio uitgebouwd tot kwartet: dus een gitarist/zanger, twee synthesizers en een nieuw lid op de trommels. Hij mept flink om zich heen waardoor het allemaal wat eh… expressiever wordt. Byron Blum is duidelijk de spiritueel leider van het gezelschap. Zijn hoekige gitaarpartijen en John Cale-achtige delivery geven de band een sterke underground-feel. Digital Leather en Lost Sounds (beiden in Nederland nauwelijks opgemerkt) zijn eigenlijk de enige denkbare bands die hier iets van weghebben. Hoewel in ons kamp de meningen sterk verdeeld zijn over de kwaliteiten van deze band zeg ik zelf: vies is lekker, hier zit toekomst in!!

Dan together PANGEA uit LA. In vergelijking met het Utrechtse optreden van zaterdag is het volume van hun 90s-rock nu flink opgeschroefd. Ik heb in zo’n geval al snel last van grunge-associaties. Sterker nog, ik zit me ter plekke te verzetten tegen opkomende gedachten dat Nirvana misschien wel de belangrijkste inspirator voor deze jonge band geweest moet zijn. Ja tamelijk gemakzuchtig vind ik dat, zo’n manier van denken, bah. Maar als de band in het toegift bijna achteloos en geheel onverwacht een grandioze versie van Nirvana’s klassieker Breed uit de mouw schudt, dan weet ik het plotseling zeker. En omdat ik het zeker weet durf ik het hier ook volmondig als stelling te poneren: together PANGEA is de nieuwe Nirvana!!!

De enige makke van together PANGEA is de plaat. Want de plaat, die is er niet! Op de merch-table gaapt slechts een pijnlijke leegte, alles wat er ligt zijn wat T-shirts en een charmant aandoend flexy discje. Hun nieuwe plaat ‘Badillac’ (curieus genoeg een uitgave van het aloude Harvest Records) ligt er niet & al die independent Burger-shit van daarvóór is natuurlijk al lang en breed uitverkocht / niet meer verkrijgbaar en wellicht ook niet helemaal representatief meer. Zo kan het dus gebeuren dat het publiek al tijdens het optreden om records roept, waarop Danny enigszins beteuterd vanonder zijn petje vandaan mompelt dat we die pas in het najaar kunnen verwachten. Huh?