Gastrecensie: Tame Impala – Lonerism
Tame Impala. Lonerism. Een alleszins bedwelmend geheel. Misschien wel het meest psychedelische dat ik het afgelopen decennium tot mij genomen heb. Goed dat deze plaat niet in mijn early twenties uitgekomen is. Grote kans dat ik een koptelefoon met duct tape aan mijn hoofd had bevestigd en ik drie weken mijn huis niet uitgekomen was. Zo’n plaatje dus. Met lagen. En vrolijk kabbelende baslijntjes. En van die lekkere spacy synthjes tussendoor. Afgetopt met high pitched vocals die zingen over belangrijke zaken. Zaken waar je net de vinger niet achter kan krijgen, maar waarvan je wel weet dat het verdomd belangrijk is. Teksten die je ontgroeid bent, maar die toch weer overtuigen. Leegte en inertie als de waarheid en het woord…
“Nothing that has happened so far has been anything that we could control
I have just been waiting for the perfect time to tell you that I know
Every man is happy until happiness is suddenly a goal”
En:
“Am I getting closer? Will I ever get there? And does it even matter?”
Lonerism. Dertien prozacjes in een doordrukstrip. Om vrolijk van te worden.
Nothing That Has Happened So Far Has Been Anything We Could Control[youtube http://www.youtube.com/watch?v=C1VelTQ3hdY]
Apocalypse Dreams
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=KQH2Kq1QXaI]
Bartje Bicep
3 Responses to Gastrecensie: Tame Impala – Lonerism