In het geheim limonade drinken met Elvis Costello
Van Elvis Costello –echte naam Declan McManus- weten we dat hij nogal wat bewondering aan de dag legde voor zijn bloedeigen vader. Maar ja, dat was dan ook niet zomaar iemand. Ross McManus was gedurende de jaren ‘50 en ‘60 een gevierd Engels zanger en trompettist. Hij maakte lange tijd deel uit van een feestelijk showorkest, het Joe Loss Orchestra. In een latere fase zou pa Ross ook het pseudoniem ‘Day Costello’ gaan gebruiken, de achternaam had hij van zijn oma, het was haar meisjesnaam. Weer later zou die naam door zijn zoon overgenomen worden, die er dus ‘Elvis Costello’ van maakte en het puur zei te bedoelen als eerbetoon aan zijn pa.
Ross McManus als zanger bij het Joe Loss Orchestra
Costello senior en junior samen op het podium met het Joe Loss Orchestra in 1985. Met een even liefdevol als saai liedje…
De allereerste schreden op het pad der artiesten zette Elvis Costello toen hij rond zijn 18e zijn stem leende aan een commercial. Of eigenlijk aan een commercial van zijn vader. Want om rond te komen nam vaderlief weleens een schnabbeltje aan. Zo ook rond 1973 toen hij een jingle schreef en inzong voor het oer-Britse limonademerk R. Whites. Voor die commercial was een ragfijn verhaallijntje bedacht, van een echtgenoot die ’s nachts de keuken insluipt om stiekem limonade naar binnen te klokken. Het gezongen tekstje erbij was hilarisch simpel: ‘I’m a secret lemonade drinker, R Whites, All right.’
Om de een of andere reden vond de producer het wel gepast dat pa het liedje inzong met een vette fake-Elvis-stem. Zo gezegd zo gedaan. En het leuke is: de jonge Costello – hij was toen een jaar of 18 en vastbesloten het te gaan maken als popster- mocht mee de opnamestudio in. En zo kon het gebeuren dat we hier zijn allereerste opname horen. Als achtergrondzanger (en drummer wordt gezegd) bij een liedje van zijn eigen vader!
De zanger die we zien is een acteur, hoewel de gehoornde bril doet vermoeden dat we hier misschien wel met een echte Costello van doen hebben.
Vergis je niet, deze commercial was flink populair in het Engeland van halverwege de jaren ‘70. Het schijnt als ‘classic ad’ in het geheugen gegrift te staan van een hele generatie Britten. Dat is meteen ook de reden waarom Elvis Costello er nog steeds maar moeilijk vanaf komt, op internet kom je het filmpje het en der tegen.
Maar nu komt het: In zijn vorige jaar verschenen autobiografie ‘Unfaithful Music & Disappearing Ink’ (vette aanrader, alle 670 bladzijden lang!) komt Elvis Costello terug op zijn limonade-avontuur. Hij onthult dat er een tweede filmpje bestaat waarin hij ook nog acteert! In zijn eigen woorden (blz 157):
“Oddly enough, the one clip that remains buried in the vault is an alternate version of the advert in which the Secret Lemonade Drinker lives out his fantasy by performing onstage in a nightclub. I mention this because this little session was not only my recording debut but also my motion picture debut. The admen took a look around the studio and decided to cast this second version of the commercial from the musicians on the session. The drummer and hippie guitar player certainly looked the part, but the pianist and bass player were older, more conservatively dressed and didn’t really fit the bill. Given our then more fashionable hairstyles, my Dad I were recruited to mime the keyboard and bass parts, and we spent the day taking and retaking the thirty-second clip, lip synching the ‘R. White’s / All right’ background part with as much animation as we could manage by take forty six.’
Vervolgens nog even gesnuffeld op YouTube en tot mijn niet geringe verrassing blijkt dat dit filmpje daar gewoon te vinden is. Niks ‘buried in the vault’ dus, gewoon te vinden daar! Dus okay, check even deze unieke opname. Elvis Costello is het ventje rechts met het rode T-shirt aan, terwijl we links op de achtergrond zijn dan al wat hippere pa achter de keyboard tekeer zien gaan.
Overigens, in zijn autobiografie betreurt Elvis Costello het feit dat zijn vader, die in 2011 stierf, thans alleen nog maar herinnerd lijkt te worden vanwege die ene limonade-commercial, en niet of nauwelijks vanwege een levenlang mooie muziek maken. Maar ja, het boek staat dan ook bol van de liefde voor zijn pa en voor zijn familie. Een echte familieman dus, die Elvis Costello! Op zijn beurt was de ouwe apetrots op zijn zoon: “I often say to people, ‘The fairies stole my little boy, Declan, and brought me this genius, Elvis, in his place’.”
Hipper zijn dan je zoon, wie wil dat nou niet? Pa Costello, eind jaren ’60
Opmerkelijk nog: in 1972 maakte Day Costello een LP met louter Elvis Presley-songs. Deze werd later op cd ge-reissued onder de welluidende titel ‘Elvis’ Dad Sings Elvis.’ Die titel klopt als een zwerende vinger, daar is niets tegenin te brengen! Ook niet onvermeld mag het hitje blijven dat Day Costello in 1970 had in Australië met dit Beatles-covertje:
Comments
Related Posts
De beste plaat uit de jaren ’80, van de beste zanger uit de popgeschiedenis? →
