Geil en glibberig, toen en nu
Angie, iedere popquiz-deelnemer kan het zo oplepelen, is het loomgeile glibberliedje dat Mick Jagger in 1973 schreef voor Angela, de vrouw van David Bowie. David zal het wel okay gevonden dat Mick zo openlijk zijn vrouw het hof maakte, hij was tenslotte zelf ook een flirt. Niet alleen met vrouwtjes maar ook met mannetjes. Bi-sek-sueel heet zoiets. Jazeker, gratis seksuele voorlichting met Kettingzaag!!
Die vrije omgang met elkander en dat biseksuele gedoe paste uitstekend in die periode. Welke periode? Nou dat zompige tijdsbestek tussen de popularisering van de pil en de opkomst van aids, zou ik zeggen. Ruwweg van 1970 tot 1985 was dat… Iedereen eindeloos fukken, de wereld was één grote konijnenbende. Alles zoop en naaide / heel Europa was een groot matras / en de hemel het plafond / van een derderangshotel schreef de grote dichter Remco Campert al. Hoewel het bij hem natuurlijk ging over een hele andere euforische fucktijd uit de Nederlandse geschiedenis, de periode kort na de bevrijding.
Geheel ongebruikelijk in het geval van Mick, bleek hij in Angie duidelijk in een openhartige, verliefde bui. Everywhere I look I see your eyes, van dat soort zinnen. Ik zou er nu niet van naar de plee rennen, maar destijds plakte een hele generatie ervan aan elkaar. Het zat allemaal tegen elkaar aan te schuren en te schuifelen dat het een aard had.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=RcZn2-bGXqQ]
Klassenfeestje na verjaardagsfuif, orgie na orgie… Als dit fuck-nummer niet zeventien keer achter elkaar gedraaid werd kon je wel inpakken met je party.
Wat een jaar eigenlijk, dat 1973! Maar terwijl voor Jan Publiek het Grote Genieten toen pas echt zijn aanvang nam, waren de Stones zelf alweer terug bij af. Muzikaal-filosofisch gesproken zaten ze namelijk in hun post-Exile on Main Street tijdperk. Alle drugs-, sex- en drankorgies waren net ten einde. Ze wisten niet hoe snel daarna ze zich naar de kapper moesten spoeden. Daar aangekomen keken ze eens goed in de spiegel en stamelden bij zichzelf “Coming down again / where are all my friends?.” De evergreen Angie mag dan inmiddels volledig afgekloven en grijsgedraaid zijn, Coming Down Again (gezongen door Keith, overlopend van junkie-verdriet) is voor mij de top-ballad van het album Goat’s Head Soup.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=UG7WIrHtLUQ]
‘Slipped my tongue in someone else’s pie.” Nou nou, meneer is ook nog vreemdgegaan… “Ik heb in andermans potje zitten roeren,” zouden wij zeggen. De vintage beelden zijn trouwens uit Rotterdam (De Doelen, Hilton Hotel), ze zaten daar om zich voor te bereiden op hun Europese toernee.
De hoes van Angie: dirty black vinyl + maagdelijke sneeuw = mooi!
De foto werd ook gebruikt voor een poster
Het hoesje van Angie is ook al zoiets typisch van die tijd. De torso van een wulpse jongedame, dusdanig bewerkt dat je er een vrouwengezicht in ziet. Een mens vraagt zich af: welke sloerie gaat in godsnaam model staan voor zo’n foto? Wat beweegt zo’n mens, en wat eet ze tijdens zo’n martel-sessie? Vragen, vragen, vragen…..online is het antwoord daarop niet te vinden, te lang geleden waarschijnlijk. Maar dat wil niet zeggen dat IK het antwoord daarop niet weet. Want dat weet ik namelijk wel: ERICA CREER!. Tja, wie wat bewaart die heeft wat. In dit geval een Panorama uit 1973. Nutteloze kennis, daar gaat het om in het leven!
Afijn, terug naar de toekomst van 2013. Online is goed te vinden hoe mevrouw Creer het tegenwoordig vergaat, dat dan weer wel. Deze ex-page-3-girl is inmiddels 65 jaar en heeft zich teruggetrokken in een dorpje in de Midlands. Het toeval wil dat ze daar een paar maanden terug nog flink in het nieuws was met het verschijnen van een publicatie waarin ze haar rijke dorpsgenoten flink te kakken zet. Eigenlijk een soort Vinexvrouwen van Naime el Bazaz dus; oftewel het moderne zwartmaken. Kijk hier de Birmingham Mail van september jl. Ze hebben er een map met prikkelplaatjes, pardon een portfolio bij gedaan, opdat mannelijke gluurders met terugwerkende kracht de hand aan zichzelf kunnen slaan. Wel allemaal digitaal hè. There ain’t no woman that comes close to you…
Nee mensen, nu 40 jaar later zijn de tijden aanzienlijk harder geworden. Overal media-haaien en media- hoeren die elkaar tot in het oneindige opgeilen, het afschuwelijke resultaat daarvan zien we dagelijks op TV. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de moderne criminaliteit en aanverwante zaken. De broek gaat nog wel naar beneden, zo af en toe, en Hot Stuff wordt nog steeds wel eens in de strijd geworpen. Nog steeds kan het er flink glibberig aan toe gaan, maar verders… Let op mijn woorden, het aloude fucking heeft plaatsgemaakt voor fucking money. Niks meer aan te doen.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=wH7umONQIjM]
Comments
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
