Geinig: vijf USA-platen met Nederlandstalige titels
Hey, ga je mee? Vandaag staan we stil bij vijf albums van Amerikaanse makelij. Het enige wat ze verder gemeen hebben zijn de titels, die alle in onze mooie Nederlandse taal gesteld zijn. Met mijn beperkte kennis kom ik niet verder dan deze vijf, maar er zijn vast lezers out there die nog meer voorbeelden hebben/weten. Tegen hen zou ik willen zeggen: doe je burgerplicht, kom maar op svp!
De Stijl, je moet wel een enorm a-cultureel b-mens zijn als je deze plaat niet uit je hoofd kent. This album is dedicated to Blind Willie McTell and Gerrit Rietveld. Jack n’ Meg trekken de visuele stijl van De Stijl knap door naar buiten- en binnenhoesontwerp, en – met een beetje fantasie- ook naar de van eenvoud uitpuilende muziek. Toen ze in Utrecht speelden lag een bezoekje aan het Rietveld Schröderhuis erg voor de hand natuurlijk, en aldus geschiedde.
Sonic Youth, met de tweede release op het eigen SYR (Sonic Youth Records) uit 1997. Dat label was opgezet om zichzelf te bevrijden van “pressures of a major label. ’ Nou dat zal wel, maar het bijna 18 minuten durende openingsnummer ‘Slagroom met Slaapkamers’ doet je er juist naar verlangen dat dat soort druk flink opgevoerd wordt…
Onder het motto blues is the teacher, punk is the preacher waren daar plots Tex & The Horseheads, het bandje van zangeres/furie Texacala Jones. Rond 1985 was dit hippe shit, cow-punk was immers het genre waar de mensen destijds hun hoop op hadden gevestigd. Tex & The Horseheads klonken als The Gun Club, maar dan van een tweede garnituur. Toeval? Niet echt, want de band was gemastermind door Jeffrey Lee Pierce (en op haar beurt zong het kreng ook mee op de Death Party EP, veruit de beste plaat van de Gun Club).
The Krunchies waren een weinig opzienbarend en over the top-hardcore bandje uit Chicago. In de Winkel is hun plaat uit 2005 (hier ondersteboven afgebeeld). Op de hoes heeft ieder bandlid een prijskaartje aan zich hangen, dus de titel slaat wel ergens op. Ik bedoel: ze bedoelen er vast iets mee.
En dan The Fevers met hun “Gaan daar waar de meisjes zijn” uit 2002 . Die titel is verdomd goed gekozen want het suggereert een onschuldig mid-60s tijdperk, en dat is precies de periode waar hun stevige en poppy retro-pop op geënt is. The Fevers kwamen uit San Jose, California en daar stonden ook de wiegies van Chuck Berry en The Count Five, het is maar dat je het weet.
BTW, op een Spaanstalige blog kwam ik toevalligerwijs dit Fevers-fotootje tegen, genomen in de kelder van Da Capo Record Shop! (ongetwijfeld genomen ten tijde van hun Ekko-show in 2003). Het onderschrift luidt: ‘Señores, esta tienda está en Utrech y si tengo que vivir en una cueva quiero que sea en ésta.’ Speciaal voor jou vertaal ik dat even als: Heren, deze winkel bevindt zich in Utrecht, en als ik in een grot zou moeten wonen dan moge dat deze wezen.
Leuk toch?
Comments
Related Posts
Ook de broer van Vince Clarke ontwierp een Vera-poster →
Marlene Dumas op het snijvlak van pop en popcultuur →
LOVE: jezelf afzonderen op een heuvel middenin Los Angeles →
One Response to Geinig: vijf USA-platen met Nederlandstalige titels