Geoliede Pikken
Vanmorgen zei mijn horoscoop dat vandaag een mooie dag is om een recensie te schrijven. Het stond in de sterren geschreven zogezegd. En over sterren gesproken…
Dertien dagen geleden op vrijdag de dertiende is op het Rotjeknorse label Spazz Records de elpee The fascinating world of Les Robots uitgekomen.
Op de plaat staan twaalf liedjes, één voor ieder teken uit de dierenriem zou een beetje hippie zeggen. Maar vrees niet, Les Robots is pre-hippie. Denk Shadows en Tornados/Joe Meek en surf rock. De oplage is 300 stuks. Dat is 0,00000005 elpee per aardbewoner…
De plaat opent met het analoge scheten pruttelende Do The Robot! Goeie titel, dat niet meer bands die al gebruikt hebben. Oh wacht…
Never mind (ook een goeie titel trouwens), het is een puike opener. Gebruik van de compressor zat zo te horen bij de huurprijs van de studio inbegrepen. Het klinkt alsof R-JoHN en D.V.R. proberen Joe Meek uit zijn graf te doen herrijzen. Occulte zaken waar Joe zelf ook niet vies van was. Nice…
Daarna gaat de voet van het gaspedaal om kaalkop Yull Brynner te eren, gevolgd door een groovy ode aan de afstandsbediening – inclusief sample intro à la Man Or Astro-Man?
Waarna mij wordt gevraagd om The Chicken te doen. Geen probleem, lijkt me… In het begin is het een fijne rip-off van de Link Wray hit Run Chicken Run maar als de drummer halverwege het nummer double time gaat spelen dan ben ik er snel klaar mee. Oprotten met je polkapunk, dat doe je maar op je eigen planeet.
Gelukkig duurt dit kippenscheetje maar twee minuten en drie seconden en ik kan ook al verklappen dat het de enige miskleun op de plaat is. Meteen daarna is het heerlijk wegdrijven op het voortkabbelende Mechanical Heartbeat, waarna het fuzzpedaal door de grond wordt getrapt om ons te laten weten dat I Am Elektro! Fijn, ik ook.
Dan een liedje met een intrigerende titel: The Man From O.D.O.L. Tof nummer, maar zelfs met de beste wil van de wereld snap ik niet waarom je als band een liedje over desinfecterend mondwater zou willen maken.
Op The Malfunction Twist gaat het muzikaal richting late jaren ‘60/vroege jaren ’70 pornosoundtrack. Want robots hebben ook gevoel en een pik van ijzer moet af en toe ook geolied worden. Dan is het niet zo vreemd dat het volgende liedje Pleasure Mode ‘ON’ heet.
Het stramien van de plaat lijkt dat een uptempo liedje wordt afgewisseld met een iets rustiger groovend nummer. Ik gok dus dat mijn mechanische vrienden op Space Chase het gaspedaal weer intrappen. Helemaal ongelijk heb ik niet, maar echt opgaan doet mijn theorie ook niet. Zo zie je maar, alles is relatief… Een ruimtelijke mix en een paar bombastische overdubs maken het liedje af.
En dan is het gitaarsolotijd! Op Big Trouble In Outer Space wordt even lekker uitgehaald en de zuigende compressie van het eerste liedje is terug. Waarna we alweer zijn aangekomen bij het laatste liedje van de plaat, getiteld Death Of Les Robots. Ik wist niet dat een robot kon sterven en zo zie je maar weer wat een leerzame plaat dit is. Onderricht in muziekgeschiedenis én robotica. Het is inderdaad een fascinerende wereld waar deze robots huizen. Een wereld die behoorlijk achter loopt op de onze, maar dat zegt in dit geval niet zoveel want goeie muziek is tijdloos.
Je kan de plaat HIER luisteren en aanschaffen.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
