Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242
Jeugdsentiment is een matige raadgever. Dat bleek eens temeer gisteravond in de met roomwitte vijftigplussers gevulde zaal Paradiso aan de Weteringschans te Amsterdam. Zij hadden zich verzameld om jarentachtigikonen NITZER EBB en FRONT 242 te komen bekijken. Beide bands hebben hun talenten samengebald in de “Join The Forces Tour 2023”, die deze winter zalen door heel Europa aandoet. Ondanks inspanningen van alle partijen om er wat moois van te maken, gingen wij toch naar huis met het gevoel dat je het verleden maar beter gewoon in het verleden kan laten.
Bij het binnenlopen van Paradiso viel ons op dat er nogal wat mensen doelloos in de hal rondhingen. Toen we onze jas wilden opbergen bleek waarom. Het ingenieuze toegangssysteem van de “lockers” had een storing. Dit systeem bestaat eruit dat je via een QR-code die aan de muren hangt, na online betaling een kluisje toegewezen krijgt die je met je smartphone opent en sluit. Vergeleken met de goede oude bewaakte vestiaire is dat nogal omslachtig en dus allerminst failsafe en foolproof, zo bleek. Vooruitgang levert niet altijd een verbetering op.
Met de dikke winterjas onder de arm betraden we dus de grote zaal, die half gevuld was met andere bezoekers die ook de jas onder de arm hadden. We zagen veel zwarte kleding, veel zwarte oogmakeup, veel “tribal” tattoos en veel piekhaar. Het was duidelijk: gothics en emo’s op leeftijd waren onder ons. Of beter gezegd: wij onder hen.
We pikten nog net twintig seconden mee van het voorprogramma dat een cover speelde van DAF’s Verschwende deine Jugend. Dat heeft wel enige symboliek, want DAF is natuurlijk de grondlegger van alles wat we later op de avond vanaf dat podium te horen zouden krijgen. Het zou eigenlijk de gedroomde headliner van deze tour zijn, als niet zanger Gabi Delgade-Lopez twee jaar geleden overleden was.
Na een korte pauze was het de beurt aan NITZER EBB. Een groot deel van de pauze hebben we besteed aan de vraag hoe je de bandnaam nu precies uitspreekt, maar gelukkig geeft de band zelf daar zelf uitsluitsel over:
NITZER EBB bestaat uit een getatoeëerde stille kracht achter een orgel, een zanger die met net pak en dito haartjes zijn stijl wat heeft afgekeken van de zanger van labelgenoot Depeche Mode en een olijke spring-in-het-veld die dan weer op elektronische drums sloeg en dan weer meezong en die ons vooral erg aan de oudere (en bollere) Andy van der Meijde deed denken.
De muziek, die hoofdzakelijk uit repeterende elektronische bassriffs uit een Roland 303 lijkt te bestaan kwam opvallend helder de zaal in. Gepassioneerd meezingende (of beter: meescanderende) vrouwen en mannen in shirtjes en truien van deze band maakten duidelijk dat Nitzer Ebb sommige luisteraars diep in het hart raakt met hun muziekstukken. Niet onbegrijpelijk, want de muziek, die erg doet denken aan die gortdroge house die eind jaren 80 uit Detroit kwam, nodigt zelfs de houterigste klaas uit om in beweging te komen. Toppers uit de setlist waren toch wel de “hits van vroeger”, met als hoogtepunt Join The Chant, dat toch al uit 1987 stamt. Het liet menig bezoeker zichzelf ook weer 35 jaar jonger voelen. Dat is uiteindelijk natuurlijk de grootste aantrekkingskracht van dit soort concerten. En die aantrekkingskracht begrijpen wij best.
Na een toegift en meerdere beleefde buigingen en bedankjes aan het publiek verliet Nitzer Ebb het podium. Tijdens de plaspauze bleek de zaal een stuk voller te zijn gestroomd. Veel bezoekers hadden er blijkbaar voor gekozen om de voorgerechten over te slaan en gewoon maar direct bij de hoofdschotel aan te schuiven.
En die hoofdschotel zou toch nog best zwaar op de maag liggen. Want waar Nitzer Ebb al van dik hout planken zaagt, doet FRONT 242 daar nog een paar schepjes bovenop. Meer rook, meer bassen, meer “visuals”, meer flitsende lampen, maar ook – het moet gezegd – meer overgewicht. Speciaal voor Front 242 had een flink aantal mannen die stuk voor stuk het voorkomen hadden van ICT-netwerkbeheerders, zich vlak voor het podium verzameld. Ze hadden zonder uitzondering t-shirts aan met “242” erop en je zag aan de blik in hun ogen dat ze zich stellig hadden voorgenomen alles geweldig te vinden wat de band te berde zou brengen. Dit soort toewijding is benijdenswaardig, want het zorgt voor een onbekommerd avondje uit. De wat neutralere bezoeker had het zwaarder, want op het gebodene was best het een en ander aan te merken.
Dat schrijf ik met enig hartzeer, want Front 242 was toch de band van mijn eerste echte popconcert (Doe Maar reken ik even niet mee, want daar moesten onze ouders ons heen brengen). Destijds – de band en ikzelf waren meer dan dertig jaar jonger – was ik onder de indruk van het mysterieuze en wat militante imago van de band. Gisteravond was het eigenlijk vooral koddig om drie oudere mannen in survivaloutfit het met duisternis en machinerook gevulde podium op te zien komen om met twee zaklampen de zaal in te gaan lopen schijnen. Dat de survivaloutfits van de heren rechtstreeks van de Decathlon in Leuven afkomstig leken, deed nogal af aan dat oude beeld dat ik van de band had. Door alle façade heen zag je toch overduidelijk drie mannen op leeftijd uit Aarschot, die speciaal voor ons Front242tje aan het spelen waren. Maar dat is misschien een heel subjectieve beleving hoor, want wereldwijd, van Zuid-Amerika tot ver achter de Karpaten, trekt de band nog steeds volle zalen en ze toeren erop los. Zelfs een vrij ernstig ziekbed van zanger Jean-Luc de Meyer vorig jaar verandert daar niks aan.
Dat de magie er wat vanaf is ligt overigens niet alleen aan hoe het er op het podium uitziet. Muzikaal is de verf ook wat aan het afbladderen. Waar Nitzer Ebb een kraakhelder en strak geluid de zaal in blies, klinkt het bij Front 242 allemaal wat modderig. Bassen die je haar doen wapperen verhullen niet dat het geluid verder rijstebrij is. Als je de nummers van de band kent, hoor je ze er best doorheen, maar loepzuiver kun je het allemaal niet noemen.
De netwerkbeheerders op de dansvloer kregen er desondanks geen genoeg van, want gespring en gehos was niet van de lucht. Daarbij konden uiteraard ook hier “hits” als Tragedy For You en Headhunter op de meeste bijval rekenen. Afsluiter was de knaller Welcome To Paradise. Hiermee had de band in 1988 een mainstream dansvloerhit te pakken. Wij renden er tenminste massaal de dansvloer voor op als de DJ van De Swing te Nijmegen dat plaatje op de draaitafel legde. Het is grappig om te horen hoe de band dit nummer live brengt. Het bestaat kwa tekst helemaal uit samples uit een preek van zo’n fanatieke Amerikaanse predikant (“No sex until marriage”), maar omdat de zangers niks te doen hebben als je alleen maar samples afspeelt, spreken ze die samples gewoon live uit. Alsof je naar een toneelstuk kijkt, dus.
Na ook nu weer veel bedankjes aan het publiek en een kort verjaardagsliedje (bandlid Richard23 vierde zijn 60ste verjaardag) was het feest ten einde. Door alle blije gezichten om me heen voelde ik me een beetje een zuurpruim met al mijn onaardige gedachten over de band. Maar de waarheid is nu eenmaal niet altijd leuk en moet soms wel gezegd. Mijn les: de weg van het leven leg je beter af met de blik op de weg voor je. Gebruik de achteruitkijkspiegel met mate.
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Le Guess Who, Dag 4: is Model/Actriz de nieuwste rock-sensatie? →
Le Guess Who, dag 3: de levenslust van ESG maakt indruk →
