Giant Drag is vooral schrijnend

Hey, dat zie je niet zo vaak, een Amerikaanse en een Amsterdamse band op gezamenlijke tournee door Brexit- en polderland. Giant Drag en Deutsche Ashram zijn de bandnamen. Allebei een male/female duo, ook dat nog. Dinsdagavond stonden ze in dB’s. Anna-Maria van Rijn maakte de foto’s.

DEUTSCHE ASHRAM is de openingsact van vanavond. Zij oogt als een jonge blom en heet Merinde Verbeek. Hij oogt als een ouwe rot en heet Ajay Saggar. Britse Kenyaan van geboorte en ‘de veteraan van het orkest,’ zou Drs. P zeggen. Een bescheiden nederpop-legende mag je hem wel noemen, al is het alleen maar omdat hij in een eerder leven roadie was bij Dinosaur jr. en My Bloody Valentine, en anders wel omdat hij thans King Champion Sounds aanvoert. Samen vormen ze een lekker eigenwijs en stijlvast duo, waarbij zij in haar maxi-rok feeëriek zingt terwijl hij, the man in black, in zijn uppie het boeltje gitaar-technisch omlijst. Nederig aan zijn voeten gelegen zien we enkele bakken met effectapparatuur. Daaruit tovert hij van alles en nog wat tevoorschijn: galm, tremelo, reverb, flanger, echo, de hele mikmak…. Ook drum & basgeluiden weerklinken, zodat het geheel overkomt als een complete band, met als resultaat een robuuste dreampop/shoegaze-sound die vooral aan de (wie kent ze nog?) Cocteau Twins doet denken. Het bijzondere is ook: omdat haar zang op den duur wat eenvormig gaat klinken verschuift de aandacht gaandeweg naar zijn spel. En dat is spitsvondig, veelzijdig, dynamisch en smaakvol. Ai ai ai, Ajay is de ster van het orkest!

Bij GIANT DRAG voltrekt zich precies het omgekeerde: terwijl de (mannelijke) drummer zich ontpopt tot louter een muzikale vakkenvuller weet de zangeres/gitariste steeds meer alle ogen op zich gericht. En wie is zij dan wel? Zij is Annie Hardy, het alternatieve kruidenvrouwtje uit Californië, USA, Exene Cervenka is er niks bij. Blootsvoets en gehuld in een zalmroze Lolita jurk-met-pofmouwen treedt zij ons Europeanen kloekmoedig tegemoet. Al in 2005 kwam er van Giant Drag een debuutplaat uit, pas in 2013 gevolgd door een tweede. In de aankondigingen van nu staat dat een derde plaat afgelopen januari zou verschijnen en dat haar band nu tot een kwartet is uitgebreid. Maar een nieuwe plaat is er nog niet en op het podium tellen we toch echt niet meer dan twee mensen. En aangezien die drummer vooral een figurant is, is het per saldo eigenlijk alleen Annie Hardy die hier staat op te treden. Bijna solo dus. En een indruk dat ze maakt!

Nogal een bewogen tijd heeft Annie Hardy achter de rug. Een jaar of vijf geleden bezweek haar pasgeboren baby aan SIDS (even opgezocht: Sudden Infant Death Syndrome) en nog geen jaar later overleed haar vriend aan een overdosis, hij was de vader van het kind. Op zulke momenten is het niet moeilijk je voor te stellen dat een rankering als ‘50th coolest person in the world’ (volgens de NME ooit) je ijskoud laat en dat je in de overlevingsmodus komt te staan. Een solo-album bood haar een uitweg om alle ellende van zich af te zingen, de dubbel-LP (!) ‘Rules’ verscheen een jaar of twee terug. Een afgezaagd en alledaags zinnetje als ‘I want my baby back’ klinkt op die plaat plotseling uitermate schrijnend, zelfs ongevoelige types zullen er niet onberoerd onder blijven.

Ingrijpende gebeurtenissen als deze verklaren meteen waarom het zo lang stil is geweest rond Giant Drag. Maar Annie is een survivor, kennelijk is ze weer helemaal boven Jan, deze tournee heet niet voor niks ‘The Resurrection Tour.’ Over dat zwarte verleden horen we haar in dB’s niet, maar die indringende stem… brrr! Als er na een stel op zich weinig opzienbarende rock-nummers een akoestisch intermezzo volgt en de drummer even in de kleedkamer verdwijnt, is Annie op haar indrukwekkendst. Je krijgt haar dan op zijn puurst, op haar moederzielst alleen. Tegelijkertijd heb je het met haar te doen, zo eenzaam in haar eentje op een vreemd buitenlands podium, zo ver weg van het warme Californië. Want wat is het koud hier in Utrecht zeg, zegt ze. En jullie Europeanen hebben maar mazzel met free health care en lange vakanties. Nee dan wij in Amerika, huivert ze, wij leven een slave life. Ze lacht er niet bij. En trouwens, wat is Chocomel lekker zeg! Kwek, kwek, kwek…

Yep, zoals zo veel vrouwen tegenwoordig is Annie ernstig babbelziek maar wel mooi dat ze dat bij tijd en wijle weet om te draaien tot iets onweerstaanbaar grappigs. Na elk nummer neemt ze uitgebreid de tijd om haar gitaar te stemmen en die momenten buit ze uit door uitbundig van haar hart geen moordkuil te maken. Net als bij figuren als Alan Vega, André Hazes of Lydia Lunch liggen bij Annie Hardy de zenuwen dicht aan de oppervlakte. Ook zij is volstrekt zichzelf en draagt het hart op de tong. Weliswaar niet zo neurotisch als Vega, niet zo vuilbekkig als La Lunch en niet zo plat als Hazes, maar toch… pijnlijk en schrijnend zijn de toepasselijke termen vanavond, en juist daarom maakt ze indruk. Nee, dit concert gaat geen mens in zijn/haar kouwe kleren zitten.

Een eervolle vermelding is er nog voor de merch-tafel die vanavond de gedaante aanneemt van een ouderwetse marktkraam. Gekke Annie heeft een hele berg huisvlijt met zich meegesleept en dat ligt hier nu uitgestald: allerlei zelf in elkaar gefrutselde sieraden, snuisterijen, bijouterieën, gelukspoppetjes… Ikzelf schaf een DIY tour zine aan en als ik ‘m de volgende ochtend doorsnuffel lees ik daarin: I suffer from pronoia, which is like the positive version of paranoia.’ Aha, een tipje van de sluier!