Giorgio kust Doornroosje wakker
Wij hier bij de Kettingzaag hebben een zwak voor dance-opa Giorgio Moroder. Niet alleen omdat hij de uitvinder is van alle populaire dansmuziek, maar vooral omdat hij daar zo gewoon bij gebleven is. In het verleden hebben we al eens uitgebreid kond gedaan van onze liefde voor de man. Als je zin hebt kun je dat hier allemaal teruglezen.
Je begrijpt dat onze jongensharten een stuk sneller gingen slaan toen wij in juli vernamen dat Giorgio zelf in eigen persoon de succesvolle clubavond Planet Rose in het nieuwe Doornroosje zou inwijden. Na flink wat slapeloze nachten was het gisteravond dan eindelijk zover. Met gekamde haartjes, nieuwe gympen en onze meest nauwsluitende hipsterbroeken togen wij naar het nieuwe kloppend muziekhart van oost-Nederland.
Beroemdse snor ter wereld, ná die van Magnum
Overigens was de muziek eigenlijk maar bijzaak. Giorgio is intussen de zeventig ruim voorbij en muzikaal al een jaartje of dertig over zijn houdbaarheidsdatum. Maar hé, de man is natuurlijk wel een legende hè. Een lid van ons gezelschap sloeg de spijker op zijn kop toen hij bekende dat hij het geld van het kaartje al had willen betalen om in dezelfde ruimte als Giorgio ’s mans scheet te mogen ruiken.
Goed, na wat prettig oponthoud in het Nijmeegse uitgangsleven (waar getuige de snelheid van het bedienend personeel niets verdiend hoeft te worden), vertrokken wij naar het nieuwe Doornroosje, dat tegenwoordig gehuisd is in het voormalige postkantoor naast Nijmegen Centraal.
Mooi affiche
Vriendelijke portiers lieten ons binnen en wij begonnen maar eens ons een mening te vormen over het pand. Met een scherpe verflucht in onze neus constateerden wij dat café, vestiaire, toiletten en rookruimte vooral veel weg hebben van een middelbare school. Die indruk werd nog eens onderstreept toen ik hier en daar wat gezichten van oud schoolgenoten ontwaarde.
In de zaal bleek dat de investering in belangrijke zaken was gestoken. We betraden namelijk het neusje van de zalm van modern popzaalontwerpkennis. De zaal is ruim, oplopend, met daardoor goed zicht vanaf alle plekken. Het zaalgeluid is state of the art van heb-ik-jou-daar en bars zijn in ruime mate voorradig. We waren onder de indruk. Handenwrijvend verheugden wij ons op wat zou gaan komen.
Kettingzaagprijsvraag: bij welk nummer horen deze beelden?
Hoewel het publiek voor een groot deel uit dertig- en veertigjarige bierdrinkers bestond, lukte het superstar-DJ Rahaan aardig om de boel in beweging te krijgen. Wij probeerden ondertussen de bar even uit. Stipt om een uur ging er een siddering door de zaal en plotseling stond de ster van de avond op het DJ-voetstuk. Terwijl zijn roadies nog wat technische problemen met de visuals oplosten, had hij de startknop om zijn MacBook al ingedrukt. Giorgio had er zin in.
Wat volgde was anderhalf uur nonstop Giorgio galore. Het meeste van zijn beste nummers van tussen pak hem beet 1975 en 1985 kwamen in moordende vaart voorbij. Eigen werk van From Here To Eternity en E=MC2 natuurlijk, maar ook nummers van Donna Summer, Berlin, Sparks, The Three Degrees en (waar wij op hoopten) Limahl. Er was ook zo hier en daar zelfs wat recent spul te horen. Zo debuteerde Giorgio zijn remix van de nieuwe single van Lady Gaga en Tony Bennett (komt morgen uit, mensen) en speelde hij natuurlijk Daft Punks Giorgio By Moroder, met live parlando.
“Giorgio by Moroder”
Het publiek leefde zich het eerste kwartier vooral uit in het maken van selfies met de meester. Daarna gingen alle remmen los en danste iedereen zijn bips eraf. Handjes gingen de lucht in, teksten werden uit volle borst meegebruld. Giorgio zelf klapte uitgelaten mee met zijn muziek en sprong op een gegeven moment zelfs de zaal in om ons voor te gaan in een polonaise op I Feel Love. Helaas gebeurde dat net toen ik even naar de WC was. Ik heb het dus alleen van horen zeggen. Balen man! Een kniesoor in ons gezelschap beklaagde zich erover dat de wat belegen housebeat die alle oude hits aan elkaar verbond ervoor zorgde dat het geheel klonk als één lange megamix van Modern Talking, maar die gast moet gewoon zijn bek houden.
Na anderhalf uur nam een zichtbaar geëmotioneerde I-F het mengpaneel over van Hansjörg. Het viel ons op dat de gemiddelde leeftijd op dat moment met zeker vijftien jaar was gedaald ten opzichte van het begin van Giogio’s set. De oude bierdrinkers dropen langzaamaan af om naar bed te gaan en hele meutes frisse studenten namen het estafettestokje over. Zo gaat dat en dat is ook goed. De jeugd heeft immers de toekomst. Maar wij hadden maar mooi Giorgio!
Een van de ontelbare selfies die gisteravond genomen zijn.
(Bepaalde foto’s door defrankster)
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Toen Joy Division bij ons op theevisite kwam →
Niet nieuw maar wel lekker! L’Épée in Nijmegen →
6 Responses to Giorgio kust Doornroosje wakker