Girl Band is de beste band ter wereld
Voor spektakel moest je tijdens de openingsavond van de jubileumeditie van Le Guess Who? niet in TivoliVredenburg zijn. Okee, Wilco gaf hem lekker van jetje, maar dat mag inmiddels nauwelijks een verrassing zijn. In al die andere zaaltjes van ons muziekpaleis was het aanbod de muzikale equivalent van zomeravondvoetbal. Dat het gros van die bandjes juist bij elkaar waren gezocht door Wilco geeft dan te denken. Maar gelukkig hadden we De Helling nog.
Bij het binnentreden van Pandora horen we weliswaar live-muziek maar er staat niemand op het podium. Of toch wel? Aaah, daar! Twee in zichzelf gekeerde figuren zitten ineengedoken op het podium. De een speelt ouwe bluesriffjes op zijn gitaar terwijl de ander hem begeleidt met sobere percussie. Welkom in de nederige wereld van 75 DOLLAR BILL! Aan hun onwennigheid kun je wel zien dat ze normaal gesproken alleen in kroegen spelen. Nu lijken ze op het Pandora podium gekwakt en staan ze voor een bomvolle zaal met Nederlanders onbedoeld als voorprogramma van Wilco te fungeren. Maar toch, hun verstilde en geconcentreerd gespeelde blues-exercities krijgen na verloop van tijd iets van een stille kracht… In de kleine uurtjes komt dit soort trance inducing muziek vaak best goed tot zijn recht. Op nuchtere maag is het toch vooral geeuwverwekkend. Compliment voor het publiek dat alles muisstil volgt.
Na afloop netjes spulletjes afruimen met 75 Dollar Bill
STEVE GUNN laat weinig harten bonken van opwinding. Zijn band speelt een soort tokkelende country rock met heel veel noten. Adequaat en erg knap, maar spelplezier of levenslust spat er niet echt vanaf. Steve zelf staat erbij alsof hij zijn laatste oortje heeft versnoept. Hij mompelt tussen nummers door nog iets over “de gebeurtenissen van de laatste dagen” en dat hij zijn familie en vrienden juist nu zo mist. Ik zou zeggen: kop op, jongen! Schrijf er een leuk liedje over. Dat helpt vast. En graag een beetje uptempo dan.
Lonney says hi
Wonderlijk is de wereld van LONNEY HOLLIE. Hij wordt vocaal geïntroduceerd door zijn manager-met-baseball-petje. Die vertelt: ooit ging er een vriend van Holley dood en omdat er geen geld was voor een grafsteen ging hij er zelf maar eentje houtsnijden. Sindsdien heeft Holley zichzelf artistiek ontdekt en kom je zijn werk tegen ‘in museums all over the world.’ Knap! Voor de derde keer is hij nu al in Utrecht, zegt Holley, en alleen hij ziet de pure magie van zo’n gebeurtenis ten volle in. Zo achter zijn onafscheidelijke orgel/harmonium/keyboard gezeten doet hij gek genoeg denken aan wijlen Nico die ooit rond 1980 in hetzelfde gebouw optrad. Beiden zijn volstrekt zichzelf, bewonen een volstrekt eigen universum en opereren verder compleet buiten elke genre-aanduiding. Holley doet er nog een schepje bovenop door spontaan een verwonderde ode te brengen aan het podium waarop hij zich vanavond bevindt: “I’m on Cloud Nine… going with the escalator…to Cloud Nine… tralala.”
Even naar binnen gekeken bij WILCO (en gezien dat het goed was) en toen snel doorgefietst naar De Helling, waar het programma wat opwindender lijkt en de gemiddelde leeftijd van het publiek een jaartje of twintig lager blijkt te liggen dan in TivoliVredenburg.
Die Nerven: fijn postpunkgevoel
Wij komen net op tijd binnen om DIE NERVEN het podium te zien beklimmen. Daar hadden wij al de nodige verwachtingen van. De band maakt die stuk voor stuk waar. De drie twintigers stralen op het podium een zekerheid uit die verraadt dat zij vaker opgetreden hebben. Live klinkt de gitaar van Max Rieger nog meer dan op de plaat als die van Andy Gill van The Gang Of Four. Sowieso roept het geluid van de band uit Stuttgart een fijn postpunkgevoel op. Het publiek vreet het als een biologische vegaburger. Bij het laatste nummer, waarbij de band het aandurft om minutenlang bijna geluidloos te spelen om daarna extra hard uit te barsten, verandert de zaal in een grote circlepit. Hiervoor kunnen we maar een cliché bedenken: Die Nerven kwamen, zagen en overwonnen.
Eindelijk weer op een Utregs podium
Maar het kon nóg beter. GIRL BAND begint een beetje de-band-die-nooit-komt-opdagen te worden, maar staat even na middernacht toch in blakende gezondheid voor ons. Zanger Dara Kiely ziet er lekker afgetraind uit en trekt op het podium nog vóór het eerste nummers zijn jas en trui alvast maar uit. De symboliek is duidelijk: handen uit de mouwen! Los van de muziek is Girl Band fascinerend om te zien spelen. Met je oren dicht zie je een traditionele gitaar-bas-drumbezetting, maar met je ogen dicht zou je eerder een band met synths vermoeden. Gitarist Alan Duggan en bassist Daniel Fox weten namelijk volstrekt originele geluiden uit hun instrumenten te toveren. De band creëert zo zijn eigen muzikale idioom. Ook al doet de band nog precies hetzelfde als drie jaar geleden: vernieuwender dan dit krijg je het niet, mensen. En dan klinkt het nog eens retevet ook. We moeten dus concluderen dat Girl Band óók kwam, zag en overwon.
Dat geldt dan weer niet voor PREOCCUPATIONS, want man man man, wat een kutmuziek maakt die band. De persoon die de rookmachine bedient probeert dat nog te verhullen door de band vrijwel constant aan het zicht te onttrekken, maar met onze oren is niets mis. Het is saaie zgn. post rock die zijn noodzaak totaal mist. Als Viet Cong kon deze band er al niets van en de nieuwe naam maakt het er allerminst beter op. Waarschijnlijk zien wij dat trouwens helemaal verkeerd, want de zaal puilt uit en barst bijna uit zijn voegen. Wij zeggen dan: ieder zijn meug.
De razende snoeischaar is trouwens nog wat langer blijven hangen in TivoliVredenburg en daar bleek de boel toch nog een beetje in beweging te zijn gekomen. Lees maar:
DEERHOOF speelt, met hun op Frans Zappa geïnspireerde heavy art-rock. Uitmuntende muzikanten zijn het: tempi, ritmes, toonhoogtes en sferen verschuiven ieder halve minuut. In het begin van de jaren 70 was zoiets nog vanzelfsprekend maar al sedert de punkjaren kom je dat niet meer zo vaak meer tegen in de alt sien, durf ik wel te stellen. Een maffe band als deze lokt kat-uit-de-boom-kijken uit, maar uiteindelijk pakken ze het publiek altijd wel in… Kritisch puntje is wel het feit dat deze show bijna een exacte kopie is van wat we 1,5 jaar terug al van hen zagen in Ekko. Conclusie: geniale maar uitontwikkelde band; doorgedraaide maar bestudeerde gekte; progressieve band zonder progressie. Misschien tijd voor iets nieuws?
Met De Kettingzaag op de eerste rang: dit is Wand (boven) en Deerhoof (onder)
Het contrast met WAND kan wat dat betreft niet groter zijn. Deze band ontwikkelt zich juist razendsnel. Speelden ze twee jaar terug op hetzelfde Pandora-podium nog een wat rommelige, muzikaal wat onbestemd klinkende psych-set, nu is het een geoliede machine geworden waarbij één der leden, de heer Cory Hanson, overduidelijk gepromoveerd is tot frontman annex visueel en artistiek middelpunt. Cory heeft zijn zaakjes goed voor elkaar, alles klinkt als een klok. Muzikaal stuurt de band aan op een neo-garage/glam/prog-hybride en de nieuwe dame op synth+ achtergrondzang is een meesterzet. Als er één band is die in staat mag worden geacht om Ty Segall en Thee Oh Sees van de troon te stoten dan is Wand het wel. Mark my words!
En daarmee gaan we op weg naar dag 2. Wil je nog tips? Wij gaan sowieso even kijken bij Jessey Lanza, Wrangler, DRINKS en Don Teel Curtis. Maar doe jij vooral lekker je eigen ding. Keep on truckin’!
(Bepaalde teksten en foto’s door Snoeischaar)
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
Pingback: Grote vooruitblik Le Guess Who 2019 | darthfaber
Pingback: Misty Fields laten wij voortaan niet meer links liggen - DeKettingzaag