Girl, Girls & Slowdive

De feestCie van de Kettingzaag trok er weer eens op uit om verslag te doen van Best Kept Secret. De tweede editie van dit prettige festival. Nog niet te druk, het terrein is zelfs nog wat groter geworden, en nog erg weinig ‘o-wat-ben-ik-toch-grappig-verkleed’-sufferds op het veld te zien. Er is hier en daar met podia geschoven en er is er zelf nog één bij gekomen, onder de originele naam FIVE. Ik denk dat daar nog wel over geëvolueerd gaat worden: Te groot, verkeerd ingericht, ongezellig en een slecht geluid. Het bandgeluid zweefde daar door de ruimte als in een kille fabriekshal. En dat was vooral jammer voor mij, omdat hier de leukste acts hun ding gingen doen.

Fris gewassen troffen de Kettingzagers elkaar al vroeg bij de (Hilvaren)Beekse Bergen. Tijd genoeg om het nieuwe betaalsysteem uit te proberen. Hé, en hadden we dit systeem niet eens eerder gezien. Gelukkig was Apple er niet bij betrokken, dus het werkte als een klokhuis!

In de zandbak van THREE mochten de kinders van DE LUX aftrappen. Hoge verwachtingen omdat de prettig mix van disco & funk een grote gelijkenis heeft met Holy Ghosts, LCD Soundsytem en Cut Copy. Het duo, bestaande uit Sean en Isaac, is live aangevuld met 3 andere redelijk nerdy-types. Bij de eerste tonen riep iedereen elkaar toe dat ze eigenlijk vooral als The Talking Heads klonken. Het was allemaal niet overtuigend, maar het is dan ook meer muziek voor op de late avond. De plaat is echter zeker een luisterbeurt waard.

Nu Vivian Girls niet meer zijn, is de hoop gericht op September Girls. Deze vijf Dublin Girls zijn druk toerend met PINS, die voorafgaand hun wat bleke set gedaan hadden. De September Girls hebben de zelfde gezellige uitstraling als de Dum Dum Girls, wat zoiets betekent dat ze niet al teveel lol willen uitstralen (niet dat dat verplicht zou moeten zijn). De band moet het vooral hebben van de samenzang, heerlijk gitaarspel en een geluidsmuur, maar dat kwam dus op dat VIFE maar matig uit de verf. De donkere, noisy liedjes verdienen een beter podium.

Op Primavera had ik alleen flard meegekregen van Girl Band, maar dat maakte nieuwsgierig. Niet omdat ik het nou zo lekker vond klinken, maar er gebeurde wat op het podium. Nummers hebben een vreemde songstructuur, dan weer hard en dan weer zacht. Het is lelijke muziek en maakt vooral nerveus en ongemakkelijk. Tegelijkertijd is het ook indrukwekkend door de onvoorspelbaarheid. Nummers beginnen ergens, dwarrelen wat en eindigen in kakofonie (en soms ook niet). Zanger Dary Kiely heeft de uitstraling van de wat vadsige buurjongen en declameert zijn teksten lekker monotoon. Aan zijn truitje trekkend en mouwtjes ophalend naar elk nummer en af en toe spiekend op zijn arm waar hij de setlist op had geschreven. De bassist is laid back (‘hij doet maar wat’ werd achter me geroepen) en gooit er plotseling een Prodigy-achtig loopje uit. Die link met techno wordt dan ook vaak gemaakt en dat komt vooral door de afsluiter ‘Why they hide their bodies under my garage’. Het origineel van Blawan is al een bizar liedje maar de versie van Girl Band is alleen maar vreemder en hoor je hoe techno door een gitaar klinkt. Hoe zou dat dan weer klinken als Blawan dit zou remixen?