Glorieuze terugkeer van Slowdive

Hét concert waar ik naar uitkeek. Zou het na 20 jaar nog net zo prachtig zijn als toen? Bij de eerste noten van ‘Slowdive’ werd dat antwoord direct gegeven. Ja! Verrassend was het dat nog geen paar maanden geleden tijdens een akoustische optreden van Neil Halstead, Rachel Goswell opdook voor een gastoptreden. Zou het dan toch nog eens een keer gebeuren: een reunie van Slowdive? Langzaam kwamen er steeds meer tekenen en voerden men de spanning op. Een gezamenlijk twitteraccount en vervolgens een aankondiging van een persmoment. Dat moment viel heel toevallig tegelijk met de bekendmaking van de line-up van Primavera.

Gisteren klonk het zoals in hun beste tijd. De overweldigende golven gitaarnoise verweven met de samenzang van Goswell en Halstead. De opbouw van veel nummers, waar Slowdive laag op laag stapelt voeren je mee naar het heerlijke shoegaze paradijs. Waar My Bloody Valentine zich nog wel eens kan verliezen in het taaie experiment, blijft Slowdive vooral vriendelijk. Het was voor het eerst dat ik ze op zo’n groot podium zag en daar leken ze zelf ook wel van onder de indruk te zijn. Wat vooral opviel was het plezier dat men in de eigen terugkeer had. Het geluid klonk goed, de bas rolde heerlijk over ons heen en Rachel was haar charmante zelf. Haar rol is blijkbaar iets verandert en wat minder op de voorgrond. Wat mij opviel is dat haar stem wat in kracht is afgenomen, maar dat was dan ook het enige minimale vuiltje.

De set werd door tijdsdruk (the pixies stonden te poppelen aan de andere kant van Mordor) ingekort, waardoor ‘Alison’ sneuvelde. De Syd Barret-cover ‘Golden Hair’ was de afsluiter van 40 minuten puur geluk. Gelukkig voor mij volgt er over drie weken nog de terugwedstrijd op eigen terrein tijdens Best Kept Secret.