Goede timing en slechte timing: Bdrmm en Wet Leg in Utrecht

Speciale zondagmiddaglongread

Timing is erg belangrijk als je succes met je bandje wilt hebben. Als je publiek voor je wilt winnen, moet je goed afstemmen wanneer je iets uitbrengt en wanneer je dat opvolgt met optredens in de buurt van je belangrijkste doelgroepen. Deze week zagen we twee bands op een Utrechts podium, waarvan de ene – onbedoeld en buiten hun schuld – hun doorbraak slecht getimed had en de ander waarvan de timing om door een ringetje te halen is.

De pechvogels van deze week zijn BDRMM (je spreekt dat uit als “bedroom”) uit de Britse havenstad Kingston upon Hull. Van hun hand verscheen in juli 2020 de indrukwekkende debuutplaat Bedroom. Het Britse tijdschift NME trakteerde die plaat meteen op vijf sterren en sprak van een “modern day shoegaze classic”. En terecht, want De heren van Bdrmm staken de My Bloody Valentines, de Rides en de Slowdives van deze wereld naar de kroon, zonder gedateerd te klinken.

Momentum
Maar… het was hartje corona en live optreden zat er lang tijd niet in. Hoe frustrerend moet dat zijn? Je hebt een wereldplaat gemaakt, maar kan hem niet aan de wereld ten gehore brengen. Een gekooide tijger kan het gevoel wat dat moet oproepen wellicht het beste beschrijven. Daar komt nog bij dat je als band je zgn. momentum kwijt bent. Mooie recensies zijn leuk, maar het publiek vergeet je snel als je ze niet kan opvolgen met mooie optredens.

Bdrmm eindelijk live (foto: Anne-Marie van Rijn)

Gelukkig waren de Schotse postrockgiganten van MOGWAI de band niet vergeten. Ook zij waren onder de indruk van de plaat en nodigde Bdrmm uit om in hun voorprogramma te spelen bij hun Britse en Europese toer. Dat was natuurlijk precies wat de band op dat moment nodig had. Ze speelden nog net niet met tranen in hun ogen, maar de dankbaarheid voor deze enorme kans was van de gezichten van alle vier de bandleden af te lezen. Maar daarover later meer.

Tijgerbalsem
Postrockmuziek moet iets geweldigs zijn, maar mijn ding is het niet zo. Heel mooi hoor, al die nummers die van muisstil opbouwen naar een orgastische climax, maar na een keer of drie heb je dat trucje wel gehoord. Bovendien duren nummers meestal ook nog eens ellenlang. Het was dus uitsluitend het voorprogramma dat mij deze week naar de Ronda te Utrecht trok. Mogwai laat mij – met alle respect – Siberisch. Een redelijk gevulde zaal dacht daar anders over. Het gaf mij de gelegenheid om eens om mij heen te kijken en te zien welk publiek die postrock nu eigenlijk op de been brengt. Ik zag een oudere man met een t-shirt van de band Rush, twee jonge mannen met vlassige baardjes die de hele tijd over metalmuziek spraken, een paar meisjes op leeftijd in tie-dyejurken, een man die precies op Pieter Omtzigt leek en naast me stond een vijftiger met een baard, een blonde vriendin en een gebreid mutsje op, die enorm naar tijgerbalsem rook. Publiek dus, dat niet heel erg verschilt van wat je op een doorsnee concert tegenkomt. Liefde voor postrock vertaalt zich blijkbaar niet in uiterlijke kenmerken – op dat t-shirt van Rush na misschien.

Voorman, oprichter, liedjesschrjver Ryan Smith (foto: Anne-Marie van Rijn)

Kringloopwinkel
Hoe dan ook: dit doorsneepubliek was in groten getale komen opdagen voor het voorprogramma en zoals gezegd liet dat de band niet onberoerd. Na ieder nummer spraken zij hun grote dank voor onze aanwezigheid uit. Het betekende de wereld voor ze (ik heb het even vertaald). De band stelde dan ook zeker niet teleur, tenminste de eerste 80% van het concert niet. Gestoken in kleding van de kringloopwinkel uit Hull (alleen de bassist had goed passende jeans aan) vulde de band de zaal met fuzz, distortion, flange en diverse andere gitaareffecten. Ze speelden een groot deel van de debuutplaat en een paar singles die de afgelopen maanden zijn verschenen. Naast aan genoemde shoegazelegendes, deed het bandgeluid me sterk aan dat van DIIV denken, maar dat kan ook aan het mutsje liggen dat de zanger droeg.

Nachtkaars
Voor een voorprogramma speelden ze een lange set, maar de drie kwartier dat ze op het podium stonden vlogen voorbij. Eigenlijk haperde het alleen op het einde van hun optreden. Letterlijk. Net nadat zanger-gitarist, liedjesschrijver en oprichter Ryan Smith aankondigde dat de band nog “a couple of songs” voor ons in petto had, weigerde het elektronische deel van het drumstel dienst. Blijkbaar was dit instrument zo belangrijk voor een van de liedjes van de band, dat ze die maar oversloegen. Zo was het een na laatste nummer meteen het laatste nummer. Helaas was dat een beetje een traag nummer dat de dynamiek van het eerdere deel van het concert miste. De spreekwoordelijke nachtkaars ging door mijn hoofd. Toch kon de band rekenen op een daverend slotapplaus. Ze hadden weer een flink aantal fans voor zich gewonnen, zij het twee jaar later dan gepland.

Wet Leg
Nee, neem dan WET LEG. Deze twee dames van het Britse Isle of Wight hebben hun zaakjes prima voor elkaar. Allereerst hebben ze een goed verhaal. Twee meiden zitten voor de lol een beetje muziek te maken en hee, ze hebben ineens een paar superleuke nummers. Dat anderen het geweldig vinden verbaast ze hogelijk. Ze nemen zichzelf eigenlijk niet zo serieus. Ja, dan heb je de sympathie natuurlijk al aan je kant.

Wat ze ook slim doen: eerst het publiek even flink teasen met wat losse singles, voordat ze met hun debuutplaat komen. Chaise Longue was dé indiehit van 2021 en Wet Dream een goede tweede. Pas dit voorjaar verscheen de debuutplaat Wet Leg. Wist je trouwens dat die eerste singles allebei een verwijzing naar een cultfilm in zich dragen? In Wet Dream willen de dames je naar hun huis lokken met een dvd van de film Buffalo ’66 van acteur en regisseur Vincent Gallo uit 1998. De verwijzing in Chaise Longue is wat subtieler, maar mijn puberdochter haalde die er bij de eerste keer luisteren meteen uit. Het tekstgedeelte over een al dan niet beboterde muffin komt rechtstreeks uit het Lindsey-Lohanvehikel Mean Girls uit 2004. Leuk weetje voor als je weer eens aan een popkwis meedoet.

What?

Anders dan Bdrmm kon Wet Leg wel snel nadat hun platen uitkwamen de podia op. De show in Ekko die wij bezochten was eigenlijk gepland voor januari van dit jaar. Liep de kaartverkoop destijds niet bijzonder snel, voor het concert van afgelopen week waren meer dan 500 mensen op zoek naar een kaartje op Ticketswap. Dat zijn meer mensen dan er in Ekko passen. Ja ja, zo snel kan het gaan.

FIEP
Het gonsde dan ook van de verwachtingen in de zaal. Ekko had de deuren extra vroeg geopend om de meute de baas te kunnen en nog wat extra baromzet te genereren. Maar voordat de dames van Wet Leg het podium betraden mocht FIEP het publiek opwarmen. FIEP is de band van Veerle Suzanna Driessen uit Eindhoven. Ze maakt lekkere indiepop en vergelijkingen met Pip Blom en Courtney Barnett zijn niet van de lucht. En terecht. Met haar band geeft ze een energieke show, waarbij ze niet onder stoelen of banken schuift dat ze een enorme fan van Wet Leg is. Van de opwinding vergeet ze helemaal te vertellen dat haar debuutsingle Nightshop net uit is. Na afloop van het concert deelt ze wel stickers uit. Altijd een goed idee.

Veerle van FIEP (foto: Anne-Marie van Rijn)

Toen was Wet Leg dus aan de beurt. Maar eerst stuurde de kordate roadmanager van de band nog wat fotografen weg die zich hinderlijk ophielden vooraan het podium. Niet alleen ontnamen zij het zicht op de band van de echte liefhebbers, een van de twee Wet-Legdames bleek ook erg verlegen en wilde niet graag op de foto. Mopperend droop de pers af. Maar toen kon het dus van start!

Koekoek! een geconcentreerd Wet Leg in het ongemakkelijke kleedkamertje (foto: De Snoei)

Sympathieke nonchalance
Anders dan het cliché over de nieuwste kutband uit Engeland wil, maakte Wet Leg band de hype volledig waar. De opkomst was wat ongemakkelijk. Maar dat hoort bij Ekko, waar je vanuit een deurtje aan de zijkant van de zaal, door de zaal heen het podium moet beklimmen. De band bestond uit vijf leden, met Hester Chambers en Rhian Teasdale als stralend middelpunt. De eerste (de verlegene) was gestoken in zo’n oversized outfit die vijf jaar geleden hip gemaakt is door Billie Eilish. De andere had met haar zwarte jurkje en grote Doc Martens duidelijk de Björk van 1995 als stijlikoon.

Maar het ging natuurlijk om de muziek. Met een sympathieke nonchalance werkte de band de setlist af. Eerst nog een beetje gespannen, maar later gingen de remmen los en deden de twee frontdames zelfs wervelende dansjes voor ons. Of misschien meer voor zichzelf, want ze leken zich kostelijk te vermaken in ons midden. Het publiek deed ook lekker mee. Het meehupsen was niet van de lucht en bij een aantal nummers ontstond er zelfs een voorzichtige moshpit.

Zoals het hoort bewaarde de band “de hit” tot het einde. Chaise Longue werd een kolkend afscheid, waarna de band van het podium liep en niet meer terugkwam. Een duidelijk teken dat deze band wars is van overbodige concertrituelen als toegiften. De DJ startte Careless Whisper van Geroge Michael in (wij vermoeden de hand van de band in die keuze) en het napraten kon beginnen.

Klaar voor het Grote Werk (foto: Anne-Marie van Rijn)

De mening was alom dat dit een zeer geslaagd concert was. Dat de band klaar is voor de grote festivals en dat we ze eind dit jaar weer terug gaan zien, maar dan in een uitverkocht Ronda. De enige aanmerking op het concert was dat de band een geweldige kans had laten liggen. Eerder vorige week coverde wereldster Harry Styles namelijk Wet Dream in een liveoptreden voor de Britse radio. Hoe mooi was het dan geweest als Wet Leg voor ons As It Was of voor mijn part Sign Of The Times had gecoverd. Maar goed, een kniesoor etc. Wij vroegen Fiep om nog wat extra stickers, dronken de glazen leeg en gingen goedgemutst op weg naar huis. Op de fiets zongen we nog een hele tijd na over die chaise longue.