Going back to New Orleans, part 1
Jaaaah, je kan wel als een idioot allerlei boeken gaan kopen in New Orleans, maar dan moet je ook nog de tijd zien te vinden om ze te lezen. Gelukkig is het nu vakantie en kutweer tegelijkertijd, een ideale combinatie. Dus in plaats van me toe te leggen op zomerse zaken als onderwaterhockey heb ik me nu maar op de literatuur gestort, wat is het leven toch mooi!
Een moet-lees waar ik nooit eerder aan toe was gekomen, is het befaamde toneelstuk A Streetcar Named Desire van Tennesee Williams uit 1947. Het stuk speelt zich af in een zeer broeierig New Orleans. De titel verwijst naar de naam van een trammetje dat destijds door het French Quarter reed. De filmversie ervan uit 1951 (NL-titel: Tramlijn Begeerte) van regisseur Elia Kazan, met Vivian Leigh en de legendarische Marlon Brando, is ook al een klassieker. Er schijnt overigens ook een directeurskutje van te zijn met fragmenten die destijds niet door de beugel konden.
Oh wat stom zeg, dit is niet Tennessee Williams maar John Williams!
Het verhaal gaat over de tweestrijd tussen rauwdouwer Stanley Kowalsky (‘a sexual terrorist’ volgens het voorwoord) en de knappe Blanche DuBois. Stanley is getrouwd met Stella, de zus van Blanche. Op een dag komt Blanche langs op zoek naar onderdak. Zij is behaagziek, maar heeft haar beste tijd gehad, is wanhopig en heeft een heel verleden te verzwijgen. Stanley pikt het niet, hij gaat er dwars tegenin….
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=o_lToyPAUyE]
Maar let nu even op. Op pagina 104 volgt een hitsige scène als southern Belle Blanche aan het flirten slaat met huisvriend Mitch:
Blanche: I want you to have a drink! You have been so anxious and solemn all evening, and so have I; we have both been anxious and solemn and now for these few last remaining moments of our lives together – I want to create- joie de vivre! I’m lighting a candle.
Mitch: That’s good.
Blanche: We are going to be very Bohemian. We are going to pretend that we are sitting in a little artist’s cafe on the Left Bank in Paris! (she lights a candle stub and puts it in a bottle) Je suis la Dame aux Camellias! Vous êtes – Armand! Understand French?
Mitch (heavily): Naw. Naw, I-
Blanche: Voulez-vous coucher avec moi ce soir? Vous ne comprenez pas? Ah, quelle dommage! – I mean it’s a damned good thing….. I’ve found some liquor! Just enough for two shots without any dividends, honey…
Mitch (heavily): That’s – good
Mooi!!! Hier hebben we dus de bron te pakken van het refrein van Lady Marmalade van Labelle, de sexually provocative worldwide smash-hit uit 1975. In 2002 werd dit nogmaals een knaller in de handen van de dames Cristina Aguilera, Lil’ Kim, Mia & Pink.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6NQ6C65nqOo]
Even de Brilsmurf uithangen: dit nu wat afgekloven nummer is van origine geschreven door de New Yorkse songwriter Bob Crewe. Hij deed first-hand observations op in New Orleans, en het resultaat daarvan werd op de plaat gezet door de groep Eleventh Hour, een jaar eerder in 1974.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=SeWMdoetN6Y]
Eleventh Hour maakt er een behoorlijk houterige uitvoering van. Dat moet beter kunnen, zullen producer Allen Toussaint en stadsgenoten/zangeressen Patti LaBelle, Nona Hendryx en Sarah Dash gedacht hebben. Met behulp van begeleidingsband The Meters haalden zij het nummer stevig en moddervet door de funk-molen, en brachten het zodoende terug naar de stad waar het thuishoort. Voulez-vous coucher avec moi?
Afijn, Tennessee Williams wordt dan wel niet als componist opgevoerd, maar we hebben het dus wel mooi aan hem te danken dat Lady Marmalade het meest bekende New Orleans lied ooit is…..op de traditional When The Saints Go Marching In na dan.
One Response to Going back to New Orleans, part 1