GRAFHERRIE
Het was een prima de luxe eerste half jaar voor liefhebbers van sixties punk/garage rock en dat hele halve jaar aan primadeluxuositeit kan bijna volledig worden toegeschreven aan één man en zijn label.
Crypt Records is back from the grave. Niet dat het label ooit dood was, maar na de avontuurlijke jaren ’90, waarin de bomen tot in de hemel leken te groeien, was ook Crypt-baas Tim Warren genoodzaakt op de kleintjes te gaan letten. Zoals de dotcom-bubbel barstte, zo barstte ook de indierock-bubbel. In het geval van Crypt niet voordat de wereld kennis had genomen van: The New Bomb Turks, Oblivians, Country Teasers, Jon Spencer Blues Explosion, The Lazy Cowgirls, Thee Mighty Caesars, The Revelators, Teengenerate, DM Bob, The Gories en vult-u-zelf-maar-in.
Moderne bands werden niet meer getekend, hetzij bij extreem hoge uitzondering. In plaats daarvan richtte Crypt Records/Tim Warren zich weer op zijn core business: de sixties punk reissues waar het zijn wereldfaam in de eerste plaats aan ontleent, met als absolute vaandeldrager van het genre de serie Back From The Grave.
Back From The Grave is ongeëvenaard als het gaat om blarentrekkende sixties garage punk. Ieder deel staat van begin tot eind vol met essentiële exponenten van Amerika’s antwoord op de British Invasion. Als je die niet hebt dan heeft het weinig zin om je in die muziekstroming te verdiepen. Dat zou zoiets zijn als theologie studeren zonder de bijbel te hebben gelezen.
Lang leek het erop dat het bij acht delen zou blijven, maar toen was daar in december 2014 het nieuws dat er, na achttien jaar pauze, twee nieuwe delen uitkwamen. Volwassen mannen barstten in huilen uit…
Nauwelijks bekomen van die schok was daar in niet veel later het bericht dat Crypt Records aan een nieuwe serie werkte, getiteld Last Of The Garage Punk Unknowns. Met die titel borduurt Crypt voort op de Garage Punk Unknowns serie uit de ‘jaren 80/’90; een serie opgedragen aan bands waarover geen info beschikbaar was of die, om wat voor reden dan ook, buiten de Back From The Grave-boot vielen. Dat maakt de muziek er niet minder om. All killer no filler, is ook hier het devies. Alsof het niets was werden in maart 2015 meteen maar even vier delen van deze nieuwe serie op het publiek losgelaten. Komt ‘ie!
En alsof dat nog niet genoeg was werd ook maar meteen een tweede deel van Ho-Dad Hootenanny gepresenteerd. Deze ‘serie’ concentreert zich meer op de frat-zijde van het sixties garage-spectrum. Frat staat voor fraternity (studentensociëteit) en de muziek heeft een hoog party/meezinggehalte waarop het goed zuipen is.
Zijn we er dan? Nee. Er kwam ook een single uit van Tyme, die de asociaalste versie ooit van Land Of A Thousand Dances heeft opgenomen. Check het uit…
En als je denkt dat je het dan gehad hebt, vergeet het maar. Er kwam ook nog een ge-update versie uit van de elpee Going All The Way with The Squires. Deze band is verantwoordelijk voor een van de muzikale hoogtepunten uit dat befaamde jaar 1966, toen garages in het hele land hun bands uitkotsten op de beige vloerbedekking en in het gezicht van burgerlijk Amerika: het liedje Going All The Way. Perfect…
Deze platen ontlenen hun bestaansrecht aan de liefde en toewijding van een groep verzamelaars waar je alleen maar met verbazing en respect naar kan kijken en nederig en dankbaar naar kan luisteren. Dit zijn geen releases waarbij er domweg zestien liedjes op een plaat geflikkerd worden met alleen bandnamen op de achterkant van de hoes. Dit is muziekgeschiedenis op de vierkante millimeter, gedocumenteerd en verzameld met bloed, zweet en tranen.
Van veel van de singles die op BFTG/LGPU staan zijn maar één tot vijf exemplaren bekend en om een beeld te schetsen van de liefde die in deze reissues zit: Om de liedjes op BFTG 9 en 10 te verzamelen en op te nemen, en oude bandleden te traceren en te interviewen, heeft Tim Warren meer dan 35.000 kilometer door Amerika gereden, in een camper die hij alleen kon betalen door een aantal van zijn geliefde singles te verkopen. Alles voor de muziek dus, met medewerking van vele collector-collega’s. Daarnaast zorgt Tim ervoor dat de bands/liedjesschrijvers royalties ontvangen en worden de liedjes zo goed mogelijk opgenomen en gemasterd, waarbij in ieder liedje gemiddeld een dag werk gaat zitten.
Want dat is een ander aspect waarmee Crypt Records zich onderscheidt van de vele sixties punk reissue labels: de beter-dan-goede geluidskwaliteit. En als er 1000 kilometer extra moet worden gereden om een beter klinkend exemplaar van een single te dubben dan moet dat maar.
Door de jaren heen is BFTG altijd in print gebleven en hoewel het hier om muziek van 50 jaar geleden gaat en het eerste deel van BFTG uit 1983 stamt, is de serie niet ‘iets van vroeger’. BFTG muteert, groeit en zweert maar door, als de monsterlijke, muzikale jeugdpuist die het is. Nummers worden geschrapt of vervangen door betere opnames; nieuwe persingen worden geremasterd en de bandinfo wordt geupdate. De hoezen zijn een feest voor het oog en barsten haast uit hun voegen van de hoeveelheid info en foto’s.
Wat betreft het (re-)masteren: Gebruikmakend van high-end analoge afspeel- en opnameapparatuur wordt ieder piezeltje aan teen angst en anger uit de groeven gegraven, om vervolgens de boel niet plat te compressen en op te pompen – waardoor je oren na drie nummers doodmoe zijn – maar lekker te laten ademen; ‘in je nek te laten hijgen’ is misschien een betere bewoording. Dat heet dynamiek en het nodigt uit om je stereo harder te zetten.
Dit is muziek voor altijd, zolang je niet vergeet hoe het is om jong te zijn.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Auf der Reeperbahn nachts um halb eins →
ELEKTRISCHE DROMEN →
Play the blues, punk! →
