Grauwe middelmaat overheerst op London Calling, maar TFS triomfeert

Ronduit komisch is de opkomst van de Japanse meidenband CHAI. Piepklein en tenger zijn ze, ze hebben knalroze, quasi-sexy klaaroverpakjes aan en zingen met smurfenstemmen. Ze ogen als vier identieke Playmobil popsterretjes, of moet ik sterrepoppetjes zeggen? Onderwijl doen ze synchroon allerlei maniertjes, precies zoals de dames van LUV’ dat ooit totaal beheersten. De CHAI-muziek is niet stijlvast, het stuitert van heavy synthpop naar funky dance tot het coveren van Abba. Niet bepaald de toekomst van de rock ‘n’ roll dit, maar vanavond zijn ze tussen alle Angelsaksische middelmaat een welkome opfrisser. Hun debuutplaat is ook leuk om een keer te horen, die is sedert enkele maanden uit op Burger Records. Ook die overtuigt je ervan: met CHAI bevindt je je in het niemandsland tussen Shonen Knife, DEVO en K3.

In jaren early nineties kon je mij met regelmaat aantreffen op London Calling. Leuke dingen gezien daar, al lukt het me niet nu op te dreunen wie dan wel. Na een paar decennia desinteresse had ik het festivalletje twee jaar terug plots herontdekt. Een paar hele sterke acts (Bodega, Snapped Ankles, Rolling Blackouts CF, Weaves) deden me beseffen dat er nog volop leven in zit. Maar bummer, deze 2019- editie kan me geen hol boeien. Op de LC-website staan wel 30 acts inclusief hun muziek aangekondigd, ze zouden allemaal het afgelopen weekend optreden. Maar hoe arme ik ook die website driedubbel binnenstebuiten keerde, vrijwel niets daarvan kon mij op slag bekoren. Okay geen gedraal, dan maar gewoon erop af en zien wat er van komt. Action!

Nou, ik heb ze voorbij zien trekken, al die bands die het amazing vinden om in Amsterdam te zijn: Body Type, Gently Tender, The Howl & The Hum, Corridor,…. je staat erbij en je kijkt ernaar. ‘Best wel aardig’ is steeds het duffe eindoordeel. Okay links en rechts staan toeristen uit hun dak te gaan maar daar zijn het toeristen voor, vastbesloten zich te amuseren, de dumbo’s. Omdat je de beroerdste niet wil zijn sta je verdorie soms zelf ook mee te applaudisseren. Mijn punt is: het beklijft niet, een dag later ben je alles alweer vergeten. Daarom zeg ik: uiteindelijk was London Calling dit jaar net zo substantieel als een bord nasi: je eet je buikie er dik aan maar een paar uur later barst je alweer van de honger!

Dieptepunt is wel het bandje STONEFIELD op vrijdag. Vier Australische zussen die een sloom soort seventies bluesrock-met-toetsen spelen, een soort Black Sabbath-light. Brr, de truttigheid ten top. Stuurloze muziekschoolpop, wellicht dat ze nog potten weten te breken op de jaarlijkse jamboree van Linda-lezeressen. Je vraagt je af wat de organisatie bezielt om deze ernstige middelmaat onbeschaamd vanuit de andere kant van de wereld over te laten vliegen. Daar zouden ze toch wat kritischer op moeten zijn. Zeker in deze tijden van duurzaamheidsstreven mag dat best wat meer aandacht hebben, vind ik.

Grote uitzondering op de malaise is TROPICAL FUCK STORM. In de kleine zaal geeft TFS vrijdagnacht een zwaar indrukwekkend optreden. We hebben het over een kwartet uit Melbourne, Australië, gecentreerd rond zanger/gitarist Gareth Liddiard. Hij wordt terzijde gestaan door twee dames, Fiona Kitschin op bas en Erica Dunn op gitaar/keyboard. Drummer Lauren Hammel completeert het zootje. Gareth en Fiona kun je al kennen want zij maakten eerder deel uit van THE DRONES, zij toerden al eerder een paar keer door Nederland. In Utrecht bijvoorbeeld speelden The Drones drie keer (Moira, dB’s en Db’s) en kennelijk vond ik dat toen wel gaaf (sorry, mijn herinnering laat me in de steek) want hey, ik blijk thuis een dubbel-LP van ze te hebben liggen! Die nog eens gedraaid van de week: heavy rock, niet zozeer gitaarriff-gericht maar met een zwaar persoonlijke insteek. Voor mijn part eighties aandoend a la Birthday Party, de ouwe band van ome Nick Cave. Wel zware kost die Drones hoor, achteraf bezien.

Maar met Tropical Fuck Storm hebben ze nu een nieuwe, geweldige en opwindende eigen sound te pakken. Aan de ene kant die (nog steeds) zware, hypnotiserende, hyper-individuele artrock, aan de andere kant & bij wijze van contrast is dat nu verluchtigd met female koortjes en een fel ontregelende dynamiek. Alle nummers zijn er mee gelardeerd. Op het podium ziet Gareth eruit alsof hij net uit de joego-maffia gestapt is, een spijtoptant die nu het rockpubliek als prooi ziet. Zo’n pitbulletje die nooit meer loslaat…. Duidelijk is dat deze jongen veel op zijn lever heeft. Zijn mensbeeld lijkt niet vanzelfsprekend positief, hij bijt stevig van zich af met door waanzin gedreven, soms nihilistisch aandoende teksten, op het sarcastische af (Jaz Coleman/Killing Joke-associaties dringen zich op). De heavy heavy baspartijen van Fiona gaan door merg en been, en dan de koortjes van die wijven er steeds doorheen….. Woaw, dit is very hardcore Australian, een no-bulshit / fuck-you-attitude van heb ik jou daar! Het mentale effect is dat Tropical Fuck Storm je veilig gewaande wereldje stormachting omver komt fucken. Op hun vorig jaar verschenen LP ‘A Laughing Death in Meatspace’ kun je je zelf ervan overtuigen. Wat mij betreft is die plaat een prima de luxe moderne rockklassieker en niks minder. Eerlijk gezegd ken ik geen andere band die de gekte, waanzin en verwarring van deze moderne tijd zo goed in muziek weet te vertalen als zij. Amen.

Wist je overigens dat:

1) London Calling een soort exclusiviteitsbeding afsluit met bands, opdat ze niet in een straal rond pakweg 100 kilometer van Paradiso optreden? Vandaar dat Tropical Fuck Storm dit keer wel in Groningen en Nijmegen optreedt en niet Alkmaar of Delft, begrijp je wel?

2) Tropical Fuck Storm op facebook noodgedwongen de ‘TFS-band’ heet? Zie ook de kop van dit stukkie. Want tja, de lange arm van Trump en Zuckerberg… En ons maar bang maken voor Poetin en China…. Misselijkmakend!

3) De gekkekoeienziekte kennen we allemaal nog wel van de TV. We zien dan breakdancende runderen voor ons waarbij de mestklodders je om de oren vliegen. De geleerden kwamen er al snel achter dat dit verschijnsel een typische uitwas is van de bio-industrie. Want logisch eigenlijk, als je dieren voer voorzet dat grotendeels bestaat uit het gemalen beendermeel van soortgenoten dan krijg je dit soort ellende (ook wel bekend als het Kreuzfeld-Jacob syndroom). Onder mensen komt dit verschijnsel zelden voor, behalve dan in Papoea Nieuw Guinea, want daar leefde eens een primitieve stam die nog kannibalisme kende. Ze vraten elkaar op en volgens ooggetuigen kregen sommige smulpapen vervolgens last van een eindeloze lachkick, waar de dood op volgde. Zie daar de titel ‘A Laughing Death in Meatspace,’ van de sensationele debuutplaat van Tropical Fuck Storm.

4) TFS gaf er al eerder blijk van een geheel eigen kijk te hebben op het coveren van nummers, check ‘Staying Alive’ van de BeeGees. Anno nu zoeken ze het in US hiphop-kringen. Missy Elliott’s ‘Can’t Stop’ is van zichzelf al tekstueel bijzonder te noemen (als er geneukt moet worden ben ik hier de baas, rapt ze tegen haar denkbeeldige partner die ze voor het gemak Shorty noemt), in de handen van TFS krijgt ook de waanzin een prominente plek.