Grauzone: 1982 voor één avond
Tivoli begint binnenkort met een nieuwe dansavond waar “40-plussers kunnen genieten van het beste van 50 jaar popmuziek”. Een tip voor de organisatoren: stop flink veel new wave en gothic in de mix, want het Grauzone-festival bewijst dat de oudere muziekliefhebber daar bijzonder hard op gaat.
Om ons heen kijkend in de rij voor de ingang van De Melkweg twijfelde ons gezelschap (allen viriele heren van begin veertig) of we niet wat te jong waren voor dit festival. Er was nog net geen rollatorstalling, maar de gemiddelde leeftijd lag minstens zo hoog als bij de kampeer- en caravanbeurs. We zullen daar verder niet lelijk over doen, want het gaat natuurlijk om de muziek. Bovendien is het een geruststellende gedachte dat je ook op gevorderde leeftijd best nog een popzaaltje mag betreden.
Cold wave uit Barcelona
De eerste band die wij zagen was -Y-, dat wij moeten uitspreken als Ypsilon. Deze band uit Barcelona bestaat uit twee knapen met minstens evenzoveel synthesizers. Zij brachten ons een best aardige set dubbeltjeszoekmuziek, die rechtstreeks uit het handboek cold wave leek te komen. Hoewel het nog maar net zeven uur was geweest, gingen de voetjes hier en daar al aardig van de vloer. Na een dik half uur was her repertoire van -Y- op en pakten zij hun biezen. Aan het eind van de avond liepen we de heren nogmaals tegen het lijf toen ze hun auto op de stoep aan het inladen waren. Ze vertelden ons dat ze de dag ervoor in hun volgepakte Berlingootje helemaal uit Barcelona naar Amsterdam waren komen tuffen. En ’s nachts moesten ze er weer snel vandoor, want de volgende dag wachtte er een kraakpand in Stockholm. Dapper hoor, die Spanjaarden.
Eclectische zootje ongeregeld
STABIL ELITE uit Düsseldorf bleek de revelatie van de avond te zijn. Ze brachten een interessant allegaartje aan stijlen dat onmiddellijk associaties opriep met Can, Neu!, Kraftwerk en Gong. De bassist kon dubben en slappen als Jah Wobble en de gitarist leek les te hebben gehad van Steve Hillage. Veel nummers waren instrumentaal en bij een aantal declameerde een strak geklede jongeman wat teksten. Het leek allemaal geimproviseerd en uit de losse pols (een van de muzikanten nam niet eens de moeite om zijn winterjas uit te trekken), maar was ongetwijfeld strak gearrangeerd. Het zijn natuurlijk wel Duitsers. Lekker bandje dit hoor hee.
Drummer van Eton Crop heeft een moeilijk momentje
De heren van ETON CROP uit Kudelstaart (dat moet je er altijd bijzeggen) bouwden de spanning flink op. Er leek geen eind te komen aan het afstemmen van het zaalgeluid. Een zaal vol mannen met zwartgerande brillen liet het gelaten over zich heenkomen. Maar toen een kwartier te laat de eerste tonen van het openingsnummer eindelijk klonken, zag je ze als bij toverslag allemaal in één seconde dertig jaar jonger worden. Dat eerste nummer ging volgens zanger Erwin Blom over homo’s in Rusland. Hij vertelde er ook bij dat het nummer uit 1984 stamt. Het klonk desondanks best lekker fris en het deed mij realiseren dat de band die ik vooral van het madchesterbandwagonnummer Noisy Town ken een hele catalogus nummers heeft die ik niet ken. Moet ik maar eens gaan beluisteren. Het staat sinds kort allemaal op Bandcamp. Dat Noisy Town kregen wij trouwens niet te horen, want wij moesten er alweer snel vandoor om nog wat mee te pikken van een andere legendarische band.
C&C houden het duister
In de grote zaal speelde namelijk het duo CHRIS & COSEY. Zoals wij allen weten waren zij ooit lid van Throbbing Gristle. Dat is een band wiens naam iedereen kent, maar waar niemand echt naar durft te luisteren. Gewoon om dat het niet om aan te horen is. Met C&C is dat anders. Eigenlijk klinken zij vooral als die andere new wave grootheid Anne Clark. Jonge mensen zoals wij hoorden in de klanken van het duo het DNA van de new beat. Lekker om op te dansen dus en helemaal niks mis mee. O ja, nog even een excuses mijnerzijds aan wat andere bezoekers die ik hopeloos in verwarring heb gebracht door te beweren dat Cosey een omgebouwde man is. Niks van waar natuurlijk, want dat is Genesis P-Orridge, ook lid van Throbbing Gristle en lange tijd de vrijer van Cosey.
Zo hoog lag de sneeuw etc. Op de achtergond Hoekies zoon Jack
Daarna was het tijd voor de kers op de slagroom op de taart. PETER HOOK & THE LIGHT speelden de eerste twee elpees van New Order, inclusief bijbehorende singles. Ze verzorgden ook nog eens hun eigen voorprogramma in de vorm van wat greatest hits van Joy Division. Hoewel het natuurlijk wel iets heeft van een karaokevoorstelling krijg je dubbel en dwars waar voor je geld. Hoekie en zijn band spelen de nummers natuurgetrouw en met overgave na. De nieuwe gitarist David Potts (Hoekies oude maatje uit de band Monaco) is een aanwinst en Hoekie zelf speelt met verve de rol van basgod die hij natuurlijk gewoon is. Bij het publiek ging het erin als jenever in een ouderling en tot mijn grote vreugde werd er door de jongere bezoekers massaal en uitgelaten gedanst. Na ruim tweeënhalf uur was het over en droop het zweet van het plafond.
Hoewel ik maar een een zeer beperkt deel van het aanbod van Grauzone heb gezien, durf ik de conclusie wel aan dat het festival voor iedere bezoeker een fijn avondje uit is. Er speelden nog ongeveer duizend andere bands, er was een tentoonstelling, er waren films en interviews. Er was, zeg maar, voor elk wat wils. De kracht van het festival zit hem in de focus. Omdat Grauzone zich beperkt tot één genre, zijn er veel gelijkgestemden bij elkaar die samen met de teletijdmachine voor één avond terug kunnen naar het beste jaar van hun leven. Het voldoet duidelijk aan een behoefte. Volgend jaar weer? De kans is groot. Al was het maar omdat we dan weer een jaartje dichter naar de leeftijd van de gemiddelde bezoeker zijn gegroeid.
Comments
Related Posts
Veel machtigs was er te zien bij Grauzone →
Toen Joy Division bij ons op theevisite kwam →
Sie joe in hel →
2 Responses to Grauzone: 1982 voor één avond