Grieken slaan terug in Utrecht
Hoe zeg je eigenlijk appetite for destruction in het Grieks? Ik zou het echt niet weten. Maar je hebt er vast wel over gelezen gisteren, over een paar woedende Grieken die een spandoek aan stukken sneden in de Utrechtse binnenstad. Dat doek hing aan de gevel van Theater Kikker en was ter promotie van een theatervoorstelling. En zoiets pikken Grieken niet, want de Griekse vlag is heilig, daar blijf je met je poten vanaf, altijd! Die besmeur je niet, nooit! De directeur van Kikker was op zijn beurt ook woedend, want van zijn ‘prachttheater’ moet je met je fikken afblijven, altijd! Je kan het hele verhaal, inclusief de gefilmde reactie van de directeur maar beter niet hier lezen, er is immers al zoveel ellende in de wereld.
Voor de crisis
Nu werkte deze jongen als baby-snoei ooit in Theater Kikker. Hij maakte deel uit van de ‘popsectie’ en programmeerde bandjes. In de loop der jaren moeten het er wel een paar honderd geweest zijn die daar optrden, en vrijwel allemaal Nederlands spul. Maar af en toe, als de gelegenheid, het budget en de directie het toelieten, dan kon er ook een buitenlandse band gecontracteerd worden. In die tijd ging het selecteren van bands nog op basis van cassettebandjes die men opstuurde. Hele avonden en halve nachten zaten we dan daar achter in het kantoor die krengen af te luisteren, in de hoop op een leuke ontdekking. Wat een waste of time eigenlijk, nu ik eraan terugdenk! Maar wel veel gelachen hoor. En ook veel gedronken trouwens, maar dat terzijde.
Na de crisis
Op een zeker moment rond 1990 viel onze keuze op een Engelse hippie band, the MOONFLOWERS. Ik heb het net nog even opgezocht, ze komen uit Bristol en bestaan nog steeds! Kijk hier maar niet op hun website, is niet zoveel bijzonders. In ieder geval, hoe of wat en waarom weet ik niet meer, maar deze lui komen op een late zaterdagmiddag in zo’n enorme van (merk: British Leyland) aanpruttelen en proberen dat ding voor de deur te parkeren. Ikzelf sta buiten met drukke handgebaren de boel te regelen. Maar de chauffeur – type Neil uit de Young Ones- is zo stoned als een maleier en let totaal niet op. Hij krijgt het voor mekaar om blind achteruit rijdend zo – KRAK !!! – de luifel van het naast Kikker gelegen Griekse restaurant te pletten!
Afijn, Griekse eigenaar woedend naar buiten, chauffeur die wazig uit zijn ogen kijkt en voor het gemak maar niks zegt. Ik een beetje sussen en bemiddelen, maar dat levert bar weinig op. Hoe het precies afgelopen is weet ik na al die jaren niet meer, maar ik neem aan dat de Kikker-directeur – nog precies dezelfde directeur als de boze directeur van hierboven!- het toen verder afgesust en weggemasseerd heeft, want dat was een specialiteit van ‘m.
Bij deze wil ik dat voorval graag nog even in herinnering brengen. Ik vind: het leven is een kwestie van geven en nemen, en –ook al zit er 22 jaar tussen geven en nemen- soms moet je elkaar de hand reiken. Ja, soms moet je onder het genot een goed glas raki elkaar joviaal op de schouders slaan & bulderend van het lachen terugkijken op de waan van de dag. De vriendschap tussen de volkeren, daar gaat het om in deze barre tijden! Om een verzoening tussen de partijen verder te bevorderen, hierbij het nummer Armageddon Time van the Moonflowers. PEACE!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ZMTqb782zn4]
Verrek dit is op Glastonbury, zijn ze nog aardig terechtgekomen…
Comments
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
6 Responses to Grieken slaan terug in Utrecht