Gus Dapperton kan de volgende keer beter met de toegift beginnen
Het was gezellig druk in Ekko afgelopen woensdag. Daar trad namelijk een van de idolen van Generatie Z (tieners en vroege twintigers dus) op. De PR-persoon van Ekko vergeleek hem driftig met “slacker” Mac DeMarco. Vanuit commercieel oogpunt snap ik dat wel, het trekt meer bezoeker, maar de 22-jarige Gus Dapperton (want over hem hebben we het) is toch wel net even different cook, zoals de Amerikanen zeggen.
Onze vrienden van Pitchfork omschrijven de songs van Dapperton als “liedjes over seks voor mensen die geen seks meer hebben”. Daarmee verwijzen zij naar allerlei onderzoeken waaruit blijkt dat tieners en vroege twintigers wel veel met elkaar over seks chatten, maar dat ze maar bar weinig aan het werkelijk voltrekken van de daad toekomen. Zij die ervoor gestudeerd hebben vermoeden dat seks voor generatie Z gewoon te eng is. Zij moeten er immers hun zorgvuldig opgebouwde socialmediaschild voor laten zakken en zich letterlijk en figuurlijk bloot geven. Met alle risico’s van dien. Je zou in het echt eens tegen kunnen vallen. Je partner trouwens ook. Bovendien kun je geen foto’s van seks delen op insta, waardoor het dus eigenlijk sowieso een nutteloze bezigheid is.
Het gebrek aan de emotionele uitlaatklep die interpersoonlijke seksualiteit toch ook biedt levert allerlei vormen van frustratie op, die vervolgens sublimeren in allerlei kunstvormen. De nogal studieuze en indirecte slaapkamerpop van Gus is daar een voorbeeld van. Zijn teksten zijn mysterieus en versluierd, waardoor je tegen hem willen zeggen: jongen, doe nou niet zo moeilijk en zeg gewoon wat je hormonen je influisteren.
Een hit van vorig jaar
Gus is trouwens niet alleen een muzikaal fenomeen, maar ook een stijlikoon. Google zijn naam en het lijkt alsof je Vogue openslaat. Bij een deel van het (jonge) publiek was dat niet onopgemerkt gebleven. We telden nogal wat lieden (m/v) in oversized kleding, foute 80s lawaaioverhemden, broekpakken (ook jongens!), gekleurde bloempotkapsels en ironische brillen uit de collectie van Ace & Tate.
Maar het ging natuurlijk vooral om de muziek. Gus heeft sinds 2016 een paar EP’s uitgebracht en dit voorjaar verscheen zijn eerste langspeelplaat Where Polly People Go To Read. De nummers schrijft Gus, die eigenlijk Brendan Rice heet, in zijn New Yorkse slaapkamer. Zijn muziek laat zich maar moeilijk in een genre vangen. We horen wat R&B, we horen wat folk, we horen 80s pop, we horen wat psychedelica. Bij elkaar klinkt het zeer aangenaam, hoewel niet alle nummers even sterk zijn. En precies dat kunnen we ook over het optreden van afgelopen woensdag zeggen.
Gus’ nieuwste hit
Dapperton verraste ons door met een volledige band op het podium te verschijnen. Zijn platen klinken nogal elektronisch, maar op het podium stonden een bassist, een drummer en een toetseniste. Gus zelf speelde gitaar. En niet onverdienstelijk.
Vanaf het eerste nummer ging het gebodene er bij de jonge bezoekers in als de spreekwoordelijke koek. Er werd gehupts en meegezongen. Er was vrolijkheid alom. Wij keken de spreekwoordelijke kat nog even uit de boom, maar moesten na een poosje toegeven dat een en ander lekker klonk en goed in elkaar zat. Okee, Gus miste weleens een noot en we vroegen ons af of de microfoons van zijn bandleden wel echt aan stonden, maar gaandeweg de set begon de man ons te overtuigen. Dat kwam ook omdat hij zich letterlijk steeds meer blootgaf.
Bij opkomst verstopte Dapperton zich nog in wijde kleding en achter een dikke bril. Na een paar nummers ging zijn shirt uit (terwijl het niet eens zo warm was) en later ging ook de bril af. Gus liet steeds meer zien van de echte Gus (of moeten we Brendan zeggen). En uiteindelijk kregen we die helemaal te zien in zijn enige toegift: een cover van de Beatlesklassieker Twist And Shout. Een kaler en directer nummer kun je je nauwelijks voorstellen. En verrek, de band leek in het spelen daarvan nog meer lol te hebben dan in alle nummers daarvoor. De maskers konden af, de filters weg en er kon plezier gemaakt worden. Voor ons gevoel begon het concert toen eigenlijk pas echt. Desondanks gingen de zaallichten aan en keken wij in de frisse vrolijke gezichten van een hele nieuw generatie muziekliefhebbers. Wij wensen Gus en zijn jeugdige fans nog veel Twist-and-shout-momentjes toe.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
