Ha fijn!, naar Incubate 2013, part 2
We vervolgen onze muzikale strooptocht door ‘Killburg’ met het NYC-setje WHITE HILLS. Ze (een hij + een zij + een onzijdig element achter de trommels) specialiseren zich in ‘space-rock.’ Volgens een oversexte collega van mij staat de naam White Hills voor de blanke borsten van de bassiste, maar dat is mij iets te plat hoor (ik bedoel zijn uitleg, niet haar boezem!) Ze spelen lekker strak en zo zien ze er ook uit. Vrij onverveerd staan ze op het podium, gehard door jarenlange tourervaring (ze hebben dan ook al vele platen uit hè, bestaan al sedert het jaar 2005).
Hun space-rock variant doet bijna automatisch denken aan de fokking godfathers van het genre, Hawkwind, nog helemaal uit de tijd dat ene Lemmy Kilmister er deel van uitmaakte. Maar na een half uurtje White Hills begint op te vallen dat er constant en tamelijk gemakzuchtig een bliep-bliep-apparaatje het space-gehalte van de muziek aan het bepalen is. Ook gaan de nummers na verloop van tijd nogal op elkaar lijken, dus ik denk: kennelijk ontbreekt het hen aan de verbeeldingskracht om buiten de begane paden te treden.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=CUsuW_llITU&w=560&h=315]
MASTA ACE dan, de hiphopper uit de andere kant van NYC, de man die zich weg terug in 1990 wist op te werken middels een samenwerking met de legendarische Marley Marl. Samen maakten ze o.a. de single Music Man, met de bekende Grand Funk Railroad-bas+gitaarsample dat zowat het hele nummer beslaat. Nu, 23 jaar later, staat hij er nog steeds met een zelfverzekerd potje hiphop. Leuk voor de aanwezige old school-aanbidders, en ook ik heb er een straf kwartiertje van genoten. Maar al met al niet wereldschokkend hoor.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=5Lhkv4y5DDw&w=420&h=315]
Waarom de GOLDEN GRRRLS zo nodig naar NL gehaald moeten worden is mij een raadsel. Bij vlagen ontbreekt iedere samenhang, het lijkt wel of de twee dames + heer ieder hun eigen nummers spelen, Maar vooruit, uit sympathie voor dit jonge en charmant rammelende Engelse trio koop ik na afloop toch een 45je, om vervolgens bij beluistering thuis opnieuw tegen dit euvel aan te lopen. Nope, hier valt geen touw aan vast te knopen, de oorlog in Syrië is overzichtelijker. Er zit maar één ding op: kssst Golden Grrrls, nog effe terug het oefenhok in!
Golden Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrls
In de slipstream van het Jacco Gardner-succes organiseert het steeds hipper wordende USA-label Trouble In Mind een NL-toertje voor drie andere bands uit hun stal. MASTON is er een van. Gevormd rondom voorman Frank Maston uit LA. Op het eerste gezicht in een typisch jaren ’60 ‘Seeds-opstelling’, dus bas-gitaar-drum met frontstage een zanger staand achter een klein orgeltje. Het geluid in de Extase (zaaltje achterin kroeg) wil echter maar niet lekker organisch klinken: daarvoor klinken er teveel schelle klanken, doffe echo-zang, met af en toe iele orgel-slierten á la early Costello. “Nerveuze surf,’ dat is wat ik er van weet te maken. Maar aan het eind van de rit weet je eigenlijk nog niet wat voor vlees je nou in de kuip hebt. Thuis nog maar eens goed naar luisteren dan.
The Gang of 50 (picture F. Pake)
Verders stierf ik op zaterdag duizend doden omdat ik verhinderd was naar de GANG OF FOUR te gaan. Mijn persoonlijke informant had echter wel tijd, hij ging speciaal voor dat concert met de oto uit Utreg. Zijn relaas: eerst was het wachten geblazen in de grote zaal van 013, uiteindelijk begonnen de legendarische punkfunkers drie kwartier later dan aangekondigd. Eenmaal op het podium bleek dat alleen gitarist Andy Gill nog van de originele bezetting over is. Hij had ook nog eens een chagrijnige kankerkop en probeerde met dwarsig podiumgedrag de punkert uit te hangen. Het publiek kon dat maar matig waarderen, er liepen steeds meer mensen weg totdat er uiteindelijk slechts een man of 50 resteerde…Doei legendes!
Hou je vast; morgen part 3 (slot)
Comments
Related Posts
Trouble in Ekko →
Willis Earl Beal op Incubate 2013, pt 3 (slot) →
