Hanni El Khatib maakt wereldmuziek
Het is nog vroeg in het jaar, maar zo hier en daar komt er toch al een heel erg leuk plaatje uit. Die van Hanni El Khatib, bijvoorbeeld. Bij Plato vroeg ik ernaar, waarna de vriendelijke platenober in de bak met “wereldmuziek” begon te zoeken. Een collega kon hem daar zomaar neergezet hebben. Maar Moonlight is toch echt duidelijk een indiebluesgaragerockdiscoplaat.
Maar geef die platencollega maar eens ongelijk met zo’n naam. Hoe komt iemand daar nou aan? Nou gewoon, door een Palestijnse vader te hebben. Maar niet schrikken hoor, verder is Hanni gewoon volbloed Amerikaan, geboren en getogen in San Fransisco. Hanni is zelfs fanatiek skater (voorheen zelfs baas van hip skatemerk HUF). Dat kom je toch minder vaak tegen in de Gazastrook.
Moonlight is de derde plaat van Hanni El Khatib. Ik kwam zijn naam de afgelopen jaren best vaak tegen bij festivals, maar heb hem altijd links laten liggen. Tsja…, die naam hè. Zo zie je maar weer: vooroordelen liggen overal op de loer, óók in de rock + roll. Laat dat een les zijn, mensen. Want ik zat er gewoon enorm naast. Hanni maakt namelijk heel erg lekkere muziek. Niet voor niets hoor je zijn liedjes inmiddels in menig tv-serie, speelfilm of reclame.
Op Moonlight is het ook raak. Net als Hanni’s vorige plaat is deze geproduceerd door Dan Auerbach. De man die zich stiekempjesaan ontpopt tot de Rick Rubin van de jaren tien. En het moet gezegd: een en ander klink weer om door een ringetje te halen. Het aanbod is dan ook even smakelijk als gevarieerd. Het titelnummer en Melt zijn met goede wil in het hokje van de garagerock te plaatsen, Worship Song (No. 2) is lekker pruimbare blues die perfect in een aflevering van Better Call Saul past, Chasin’ kan zo op het repertoire van Curtis Harding, terwijl Mexico een meer episch karakter heeft en onwillekeurig ergens aan Stairway To Heaven doet denken. En dan hebben we nog maar een plaatkant gehad. De nummers van kant B glijden net zo lekker door de oren heen, met als absoluut hoogtepunt het slotnummer Two Brothers. Dit nummer, over twee van Hanni’s overleden vrienden, begint als een single van Mr. Probz, maar blijkt een volbloed disconummer te zijn, compleet met stijkers, blazers en sissende hihats. Hanni verveelt je kort gezegd geen moment. Laat de weervrouw maar natte sneeuw voorspellen: het voorjaar is begonnen!
Comments
Related Posts
Primavera Sound 2017 ooggetuigenverslag #1 →
The Molochs: moderne beatmuziek voor minimaal drie generaties →
Thaibeat A Go Go →
Pingback: The Molochs: moderne beatmuziek voor minimaal drie generaties - DeKettingzaag
Pingback: Emotionele oproep: de paden op, de lanen in! - DeKettingzaag