Museum

Zo! We zijn weer terug in de lucht. En om dat te vieren wat platentips mijnerzijds.

Eerst maar eens Sparks. This Town Ain’t Big Enough For The Two Of Us kende ik natuurlijk. Dat vond ik eigenlijk altijd een wat overdreven operetteachtig nummer. Queen in het kwadraat. Bepaald geen eenheidsworsten, dat dan weer wel. Maar de heren hebben ook twee platen met Giorgio Moroder gemaakt. Van die twee maakt No 1 In Heaven al een paar weken veel rondjes in iPod en (geel vinyl!) op de draaitafel. 35 minuten popmuziek waar je de rest van je leven mee op een onbewoond eiland kan zitten. Dit moet in 1979 revolutionair geklonken hebben. Wat extra fascineert en intrigeert is dat de drums door een echte drummert zijn gedrumt (die schreef later de enige grote hit van Simple Minds, maar dat is weer een ander verhaal). Ik vermoed dat dit album voor mij nummer een is van een nog totaal te ontginnen Sparks terugcatalogus.

Nog meer verrassend oud werk: Avalon van Roxy Music. De Roxy-jaren na Brian Eno heb ik altijd wat hooghartig links laten liggen. Onterecht! Avalon is een te gekke plaat. Warm en comfortabel als een fleecedekentje. Gelikt en goed geproduceerd als een Duitse auto. En nu viel me pas op wat een rare single More Than This eigenlijk is, met dat outro van ongeveer twee minuten. Al bijna dertig jaar de perfecte veertigplusplaat!

John Maus geeft les in de politicologie op Hawaii. Dan moet je er natuurlijk een hobby bij hebben. Daarom maakt hij dus liedjes. John is een vriendje van Ariel Pink en zo klinkt hij ook. Op deze plaat zelfs als een Ariel Pink die de Italo disco heeft ontdekt. En dan zingt John ook nog eens als Ian C. Een betere combinatie kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Met als bijkomend voordeel dat de nummers lekker kort zijn. Live schijnt het een belevenis te zijn. Binnenkort te zien op Le Guess Who?

Speaking of Bella Union… Found Love In A Graveyard was een van de leukste singles van 2010. Nu is er een hele plaat van Veronica Falls. Ze klinken als een soort gothic surfpopversie van The Mamas & The Papas. En dat is met gemak een plaat lang te pruimen. Sterker nog: onweerstaanbaar!