Halve Smiths doen Nederland aan
Hoe vaak komt het voor dat je binnen vijf dagen zowel de stem als de gitaar van The Smiths op een Nederlands podium ziet? Ik heb er eens even de geschiedenisboeken op nageslagen en dat is dus, behoudens een aantal optredens van de band zelf, nooit eerder ever voorgekomen. En dan was het ook nog de week van Allerheiligen en Allerzielen én de week met de hoogste novembertemperaturen sinds het pleistoceen. We hebben, kortom, te maken gehad met een zeer zeldzaam mystiek natuurverschijnsel. En het beste nieuws van alles is: de redactie van De Kettingzaag was erbij!
Die symboliek van Allerzielen en Allerheiligen is natuurlijk extra mooi. Beide concerten waren namelijk niets minder dan de viering van een heilige en een martelaar en een uitgebreide herdenkingsmis van de verloren jeugd. Van de bezoekers welteverstaan, want sjongejonge wat waren de gemiddelde leeftijd en haargrens weer hoog.
The queen says up yours
Over het concert van een zijne mozheid kunnen we kort zijn. De kranten en de interwebs stonden er immers de hele week al bol van. Martelaar Morrissey bewees weer voor eens en altijd dat hij allang geen Smiths meer nodig heeft. De setlist van negentien nummers telde slechts drie nummers van zijn oude band. Op Meat Is Murder na deden die veredelde covers zelfs wat obligaat aan. Verder viel op dat Morrissey op zijn oude dag politieker is dan ooit. Niet alleen trakteerde hij ons bij zijn geprojecteerde voorprogramma op het snijdende Ding-Dong! The Witch Is Dead met beelden van M. Thatcher, veel van zijn eigen nummers werden ook begeleid door politiek getinte beelden. Hoogtepunt was de versie van het al genoemde Meat Is Murder, waar Morrisseys militante dierenliefde werd benadrukt door paukenslagen en felrealistische beelden van de nationaal-socialistische vleesindustrie.
Voetjes gingen goed van de vloer bij de afterparty. Gelukkig raakte niemand gewond.
We hadden trouwens te maken met een Moz die zeer op dreef was. Hij was opvallend goed bij stem en genoot zichtbaar in die mooie Grote Zaal van TivoliVredenburg. Wij waren dan ook een uitzonderlijk goed publiek. De eeuwige huilebalk dankte ons daarvoor met een grote hartvormige zweetplek achterop zijn shirt. Moz heeft trouwens direct na zijn concert in Utrecht alle geplande concerten voor 2014 en 2015 alweer afgezegd vanwege artistieke vrijheid. We mogen ons gelukkig prijzen,
Marr, ouwe mod
Johnny Marr kon in de Tolhuistuindependance van Paradiso rekenen op eenzelfde heldenonthaal als Morrissey – zij het van een selecter gezelschap. Morrisey kent iedereen, maar Marr is natuurlijk meer voor fineproovers. Hoewel Marr slechts vier jaar jonger is dan zijn oude bandmaat maakt hij een veel jeugdiger en energiekere indruk. Marr is dan ook veganist, theedrinker én marathonloper. Marr is trouwens net zo politiek als Moz, maar dan meer buiten het podium. Onlangs verbood hij David Cameron bijvoorbeeld om van de muziek van The Smiths te houden. Je ziet: beide heren zouden het nog steeds uitstekend met elkaar kunnen vinden.
Marr en zijn rozetje
De eerste klanken uit zijn Fender Jaguar (waarvan onze sponsor zegt dat er sinds kort zelfs een speciale Marr-editie te koop is) herinneren ons eraan hoe herkenbaar Marr’s bijdrage aan de nummers van The Smiths (en The The en The Pretenders en The Pet Shop Boys en Modest Mouse en Electronic) zijn. Gelukkig begint Marr niet met zijn sterkste nummer, want die tijd hebben we nodig om eraan te wennen dat we in de nabijheid zijn van een legende. De in tiptop mod-outfit gestoken Marr leunt zwaarder op de erfenis van The Smiths dan Morrissey (vijf nummers op twintig), maar hij brengt ze gek genoeg met meer passie. Vooral Still Ill en The Headmaster Ritual gaan door merg en been. Verder is het fascinerend om van dichtbij te zien hoe Marr die fijne drone van How Soon Is Now? Uit zijn gitaar tovert.
Nummers van Marr’s recente soloplaten doen in de gevarieerde set nauwelijks onder voor de nummers van The Smiths. Generate! Generate! en The Messenger zijn minder dan een jaar oud, maar doen al aan als klassiekers. Het is duidelijk: Marr heeft eindelijk zijn draai als soloartiest gevonden. Aan het einde van de set gaat het dak eraf als Marr een magistrale uitvoering van Electronics Getting Away With It laat horen. Uiteraard zingt het voltallige publiek ook deze klassieker uit volle borst mee. Waar Morrissey een hartje voor ons zweette gaat Marr tot het gaatje. Na een zinderend There Is A Light… verlaat hij druipend van het zweet het podium. Maar niet na beloofd te hebben om snel weer terug te komen. Zijn oude vriendje neemt hij dan vast niet mee, maar hopen mag…
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
3 Responses to Halve Smiths doen Nederland aan