Help, Courtney Barnett begint introspectief te worden!
Na haar Paradiso-optreden van juli 2016 staat Courtney Barnett weer eens in Nederland op de planken. Opnieuw een eenmalig optreden, in Ronda/ Tivre dit keer. Deze Utrechtse show is een prima gelegenheid om uit te vinden waar la Barnett staat anno 2018.
Ze mag dan de 30 al gepasseerd zijn, veel rust heeft ze niet in haar Australische kontje. Behalve drie slagen in de rondte toeren en opnemen met haar eigen band, ging ze als gitariste mee op tournee met de band van haar bitch en levensgezellin Jen Cloher. Ook maakte ze een duo-plaat (kun je dat zo zeggen?) met Kurt Vile en ging ze ook uitgebreid met hém op tournee. Twee weken geleden kwam haar tweede plaat ‘Tell me how you really feel’ uit en die titel ervan is veelzeggend natuurlijk. Courtney houdt niet zo van fake-gedoe en wil graag de waarheid onder ogen zien, je zou het als een beginselverklaring van Courtney 2.0 kunnen beschouwen. Hoewel deze tweede plaat de vertrouwde Courtney-stem, -sound en – sfeer heeft en opnieuw een paar instant-klassiekers telt (wat dacht je van ‘Namelees, Faceless’?), is deze niet meer zo groundbreaking als haar eerste. Ook markeert deze plaat qua inhoud een nieuw begin, het lijkt afstand te nemen van haar eerdere werk. Want was die nog vrolijk, extravert en uitgelaten, nu is Courtney aan het twijfelen geslagen, over van alles en nog wat. Over haar relatie met Jen, over haar status als superster, over het almaar wegzijn van huis en kat… Soms lijkt tussen de regels door zelfs enige wanhoop en gedeprimeerdheid te weerklinken. Aha, de vrouwelijk Kurt Cobain ben je dan geneigd te denken: een hard-rockend mega-talent, een popster tegen wil en dank, met tegenzin op een schild gehesen en met awards overgoten, en dat ook nog met een partner die ook in de business zit. En dan die verdomde twijfels… Daar staat tegenover: zelf-destructief en aan de harddrugs is ze niet, dus bang voor een rokend geweer in een achteraf gelegen tuinhuisje hoeven we bij haar niet te zijn.
Deze gisse gozert griste gisteren gauw de setlist voor mijn neus weg. Alleen na heel lang aandringen wilde hij er toch mee op de foto. Wacht even, ik uitvergroot ‘m voor jou:
Zoals je ziet speelde ze eerst haar tweede plaat helemaal integraal. Daarna, vanaf ‘Avant Gardener’ kregen we een staalkaart van haar overige werk, alhoewel daar helaas geen nummers tussenzaten die ze met Kurt Vile opnam. Btw, ‘DACG’ staat voor het nummer ‘Don’t Apply Compression Gently’
Het Rondageluid is ronduit prima en Courtney’s stem klinkt zuiver en levendig. Helemaal vergeten: ze speelt linkshandig gitaar! Haar hondstrouwe backing band bestaat uit bekwame muzikanten, maar dat wisten we al. We hebben het over Bones Sloane (bas) en Dave Mudie (trommels). De liedjes zijn goed uitgebalanceerd en worden puntig gespeeld. Uitgesponnen opvul-bluesjes zoals toen in Amsterdam ontbreken nu gelukkig. Een ander verschil met de Paradisoshow is dat de band nu uitgebreid is met een toesteniste, deze zingt ook mee en speelt af en toe stukjes aanvulgitaar. We hebben het over Katie Hardin, een Engelse dame die normaal gesproken free-lancet met de touring-band van Sleater Kinney. Ze heeft vast opdracht gekregen om zich zo onopvallend mogelijk in dienst van het geheel te stellen, maar zodoende zit ze wat truttebollig achter de toetsen, meer als een keyboard-typiste eiugenlijk, en dat heeft zo zijn weerslag op de hele band. Ik bedoel, het geheel komt nu allemaal wat braviger over dan voorheen. Vanzelfsprekend past dit weer goed bij het nieuwe pad dat Courtney ingeslagen lijkt, dat van de Nieuwe Ingetogenheid. En als Courtney bij het tweede deel van haar optreden aanbeland is, dus bij haar oudere gitaarsongs, dan pingelt en synthesizet Katie vrolijk mee, hetgeen die nummers wellicht verrijkt maar uiteindelijk heeft het tevens een nogal nivellerend effect op de normaliter rauwe en frisse Courtney-sound, als je het mij vraagt.
Courtney, rocking the Ronda!
Kortom, best wel een gaaf concert, reuze leuk om erbij geweest te zijn, maar het gaat mij net iets te beschaafd worden. Ook gezien de wat tamme, geroutineerd aandoende presentatie en vanwege het feit dat de gespeelde nummers (daardoor te) weinig afwijken van de plaat hou ik het voortaan liever voor gezien geleuf ik, en wens ik Courtney oprecht veel succes voor de toekomst.
Neen, voor de echte rock ‘n’ roll moesten we na afloop het zoldertrapje beklimmen richting zaaltje Pandora. Het had TiVre namelijk behaagd een gratis toegankelijk optreden van CANSHAKER PI erachteraan te plakken. Van een afstandje leek het een bak vormloze herrie wat de Amsterdammers uitpoepen maar holie molie, dichterbij het podium vallen mij de schellen van de oren. Wat een geweldig overtuigende, on-Nederlands goeie band is dit! Als je met stuurse, lekker rauwe Pavement-achtige songstructuren toch de boel toch aan het dansen te krijgen, dan heb je wat in je mars hoor! Voor even hangt er zowaar een heavy underground-vibe daar in Pandora… Boeren, Courtney-fans, buitenlui, gaat dat zien!
Comments
Related Posts
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
Confessions of an El Zombie-roadie. TiVre 18 nov. →
Nog één keer keihard feesten met De Likt →
