Help: Lana Del Rey heeft me gehypnotiseerd!
Op De Kettingzaag besteden we zo nu en dan aandacht aan het fenomeen “midlife crisis”. En dan vooral de wonderlijke aantrekkingskracht die jonge vrouwen op heren op leeftijd blijken te hebben. Als dragend onderdeel van een langdurig stabiele relatie ondervind ik een en ander zelf niet aan den lijve, maar soms doet zich een gelegenheid voor me te verplaatsen in de beweegredenen van leeftijdsgenoten die het aanpappen met jongere dames voor een zgn. tweede leg.
Veelvuldige beluistering van het album Ultraviolence van Lana Del Rey de afgelopen maanden versterkte mijn inlevingsvermogen in kale motorrijdende mannen die hun partner van dezelfde leeftijd ineens inruilen voor een jonger exemplaar. En ik kan nu wel wat begrip voor ze opbrengen. Als Lana je aan het begin van de plaat in Sad Girl zuchtend toevertrouwd dat ze een “sad girl”, een “mad girl” en een “bad girl” is, dan klinkt dat als een hulpvraag van een meisje in nood. Tegen de tijd dat ze in Money Power Glory onthult waar ze echt op uit is ben je inmiddels zo in de ban van mevrouw Elizabeth Woolridge Grant geraakt dat het je geeneens zoveel uitmaakt. Het heeft dan sowieso geen zin meer weerstand te bieden. Ze heeft je ingepakt en betoverd. Je bent verloren.
Niet Lana, maar een Nederlands grietje uit Brabant op de brommert
We kennen Lana natuurlijk allemaal van haar wereldhit Video Games uit 2011, waarin ze schijnbaar verveeld en onverschillig verslag doet van haar hartverscheurende liefde voor een vriendje dat liever met zijn Xbox speelt dan met haar. Video Games was meteen een klassieker. Muziekjournalisten wereldwijd hadden destijds hun superlatieven paraat staan om haar nog te verschijnen debuutalbum te roemen. Die plaat, Born To Die, viel echter een beetje tegen. Achteraf zou je kunnen zeggen dat Video Games gewoon zo goed was, dat alle andere nummers op de plaat er totaal bij verbleekten.
Lana is Eva
Toch was Born To Die commercieel best succesvol. Het verkocht eigenlijk prima. Maar het zat Lana niet lekker. Ze trad nog wat op (onder andere op het huwelijk van Kanye en Kim), maakte een gelikte, licht absurdistische korte film met religieuze thematiek, maar leek het verder eigenlijk wel gehad te hebben met de muziek. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen, meldde ze in interviews. Gelukkig ontdekte ze, wispelturig als ze is, eind vorig jaar dat ze toch nog wat te vertellen had en begon te schrijven aan de opvolger van Born To Die.
Dagje aan het strand met Lana
Met het prachtige Ultraviolence (de Kettingzaaglezer pikt natuurlijk meteen de verwijzings naar Burgess’ A Clockwork Orange op) revancheert Lana zich op grootse wijze voor de artistieke flop die Born To Die was. De meeste van de elf nummers op het album heeft ze samen met Dan Auerbach van The Black Keys opgenomen. Dat levert een bedwelmend melancholische muzikale omlijsting op die een stuk minder pompeus is dan die op Born To Die. De combinatie van muziek en tekst zijn ronduit smaakvol en filmisch. Lana doet sterk denken aan nachtclubzangeressen annex gangsterliefjes die films van David Lynch bevolken. Nu ik erover nadenk: Ultraviolence zou de perfecte soundtrack voor Blue Velvet of Mulholland Drive zijn. Maar er zijn wel meer filmreferenties te maken. Shades Of Cool, bijvoorbeeld, is niets minder dan een open sollicitatie om de titelsong van de volgende Bondfilm te zingen.
Lana is Dorothy Vallens
Dan Auerbach was overigens niet de eerste partnerkeuze van Lana. Als geboren New Yorkse had ze zich enorm verheugd op een samenwerking met Lou Reed. Dat was allemaal in kannen en kruiken, maar helaas leefde Lou niet lang genoeg om de afspraak na te komen. De bijna-samenwerking levert wel het prachtige Brooklyn Baby op, waarin Lana dagdroomt over een romance met een erudiete oudere muzikant.
Ultraviolence is precies het album dat je wilde horen na het succes van Video Games. De liedjes hebben allemaal bestaansrecht (geen zgn. vullers) en hebben stuk voor stuk de neiging om onder je huid te kruipen. Ze gaan allemaal over ongezonde liefdes, dood, eenzaamheid, de zucht naar drank en drugs of een combinatie van die thema’s. De aantrekkingskracht is natuurlijk het contrast tussen deze pittige onderwerpen en het engelachtige, onschuldige voorkomen en stemgeluid van Lana. Het omgekeerde van de archetypische ruwe bolster met blanke pit zeg maar. Vergis je dus niet: Lana mag breekbaar en hulpbehoevend lijken, deze dame weet wat ze wil en heeft de touwtjes stevig in handen. Ondertussen zorgt ze er ook maar mooi voor dat ik er al een aantal weken niet aan toe kom andere muziek te luisteren dan die elf nummers op Ultraviolence. Ik lever me er maar even aan over. Er zijn ergere straffen.
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 10 – The 2019 Edition →
Oogst 2017 →
Interview met de Nederlandse Velvet Underground-fotograaf →
3 Responses to Help: Lana Del Rey heeft me gehypnotiseerd!