Hersenschimmen
Als je iets uit 1989 glad vergeten bent, heb je dan last van een stoornis aan je korte termijn geheugen? Of misschien al van je middellange termijn geheugen? En wanneer houdt iets op vergeetachtigheid te heten en wanneer begint zoiets te lijken op de beginselen van dementie? Met dat soort vragen worstel ik sinds ik de setlist van het recente Dinosaur Jr.-optreden in Barcelona onder ogen kreeg.
Ik zal het even uitleggen: In 1987 had The Cure een puike hit met Just Like Heaven. Vorig jaar speelden ze dit nummer nog live in Barcelona en ik heupwiegde sexy mee.
In 1989 bracht Dinosaur Jr. een kranige coverversie van dit nummer uit. Twee weken terug nog speelden ze dit live in Barcelona en ik neuriede het gepassioneerd mee.
Maar het verband tussen de twee nummers, het feit dat het één een cover is van het ander, dat simpele feit…. Ik was te stom om het op te merken, hoorde geen enkele connectie. En dat terwijl het er potverdikkeme zo duimendik bovenop ligt. Beide singles staan nota bene in mijn platenkast, op nog geen 26,5 centimeter van elkaar verwijderd. En dat al jarenlang. En ikke had niks in de gaten…
Maar van de week stuitte ik toevallig op de Barca-setlist van Dinosaur jr., en daar staat het onomstotelijk en zwart op wit: Just Like Heaven (Cure cover).
Okay dan… shock…. effe de schade inhalen.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=n3nPiBai66M]
Staat op de LP ‘Kiss me, Kiss me, Kiss me’ en was de eerste hit van the Cure in de USA. Robert Smith zei erover: “The song is about hyperventilating, kissing and fainting to the floor.” Haha, die Robert toch, humor heeft ook zijn leuke kanten…. Overigens, de witgejurkte dame in de clip is Mary’tje, de echtgenote van Robert. Een uitje met haar naar de baai van Beachy Head vormde de aanleiding voor de tekst van dit nummer.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=FJLOr8S2d2E]
De Dino-versie. Komt een beetje afzeikerig over, maar de schoonheid zien in lelijke dingen is een specialiteit van ze, dus dit is wel degelijk gemaakt uit liefde voor het origineel. In deze lo-fi clip zit ook J. Mascis’ voorliefde voor knuffelbeeestjes verwerkt, alsmede een T-shirt-referentie naar zijn eerste band Deep Wound. En let ook eens op Sid Vicious aan de muur! Het nummer eindigt heel plotseling, en dat is de ook bedoeling. Toen Herr Schmith deze versie hoorde was hij meteen om, hij roemde de rauwe, zeer invoelende vertolking van onze vrinden uit Amherst, Massachusetts. Of in goed ambtelijk Hollands: he didn’t stick his admiration under stools or banks.
The Cure nam de LP op in een studio in Frankrijk. Een eerdere instrumentale versie van het nummer werd al meteen de ‘themesong’ van het Franse popprogramma Les Enfants du Rock. We mogen het clipje hier niet embedden, maar het is makkelijk hier te vinden:
Comments
Related Posts
Die Nerven, je nieuwe favoriete band →
Let’s Eat Grandma wordt de beste band ter wereld →
Waarom je NU naar de nieuwe plaat van The Radio Dept. moet gaan luisteren →
2 Responses to Hersenschimmen