Het fenomeen Paddy McAlloon

Niets is zo boeiend als het fenomeen fenomeen. Fenomenen zijn er namelijk in allerlei soorten en maten. Er zijn er die hun fenomeen zijn louter te danken hebben aan hun muziek, maar dat zijn er maar weinig. Om fenomeen te worden genoemd is er vaak dat kleine beetje extra, dat snufje peper, het toefje slagroom. Drugsgebruik doet het altijd goed, seksuele ontsporingen ook. Openbare geweldpleging, gekke politieke standpunten, bizarre hobbies, lidmaatschap van sektes, psychiatrische aandoeningen, vreemde familie-achtergrond; het hoort allemaal in het repertoire van het fenomeen fenomeen. Een vroegtijdige dood, al dan niet door eigen toedoen, maakt het verhaal meestal compleet.

Bij Paddy McAlloon niets van dit alles. Paddy is een hele gewone jongen die toevallig een getalenteerd liedjesschrijver bleek te zijn. Wanneer hij dit precies ontdekte is niet gedocumenteerd. (Hoe ontdek je zoiets eigenlijk? Tokkelde hij spontaan het openingsrifje van Faron young op zijn gitaar?)

Hoe dan ook, de liedjesschrijver Paddy McAlloon begon in 1982 een bandje. Het waren de jaren tachtig dus de bandnaam moest een beetje gek zijn, vooral erg onbegrijpelijk maar met een ondertoon van diepzinnigheid. Prefab Sprout noemde Paddy zijn bandje dus. Denk daar maar eens over na, dom klootjesvolk! Geheel conform de tijdgeest deed de eerste elpee weinig. Het kritiese publiek liet zich niet direct inpalmen in deze jaren. Leuke liedjes, daar niet van, maar de echte muziekkenner hoorde toch vooral een vingeroefening voor iets groters. De eerste diarreescheten die de komst van een grote Keutel aankondigen.

Die Keutel kwam op een moment dat achteraf gezien kan worden als het diepste dal in de conjunctuur van de popmuziek. Een zeldzaam lichtpuntje op een moment dat de new wave en postpunk zichzelf hadden geridiculiseerd, dat oude krijgers zich massaal in de uitverkoop gooiden, dat onder de vlag van postmodernisme kitsch kunst werd en kunst kitsch. Zeker er waren zo rond 1985 meer lichtpuntjes, maar het was de duisternis die overheerste.

Dat Meesterwerk van Paddy McAlloon heette Steve McQueen , naar de filmster. (zijn er behalve Bananarama’s Robert de Niro is waiting eigenlijk nog meer liedjes/platen genoemd naar filmsterren?).

Wat een heerlijke vlotte liedjes! Wat een fijne productie met die fijne meisjeskoren op de achtergrond en Paddys melancholieke stem!.

Paddy had zichzelf op de kaart van de connaisseur gezet als de nieuwe koning van het Gilde van Fijne en Niet Hippe Liedjesschrijvers. Paul McCartney, Tom Petty en Paul Simon waren al lid, later zouden o.a. Stuart Murdoch en Ron Sexsmith volgen. Daar dus ergens moet je Paddy plaatsen mocht je hem nog niet kennen.

Ja, waarom ken je hem eigenlijk niet? Omdat Paddy uiteindelijk één eigenschap bleek te missen die bovenstaande heren wel in voorraad hebben: productiviteit. Paddy kon perfecte liedjes schrijven, maar hij deed er alleen zo verrekte lang over. Ieder liedje kreeg meerdere zeer intensieve poetsbeurten, werd wat naar links, naar rechts, naar boven en naar onder gedraaid om uiteindelijk in het midden te eindigen, waarna er nog enkele puntjes op de i moesten worden gezet. Al het leven was inmiddels uit het liedje verdwenen. Na het voor Paddy verbazingwekkend snel geproduceerde Steve Mcqueen volgden nog wel enkele platen en jawel die zijn echt niet slecht.

Ieder liedje staat bol van de klasse, maar klinkt tegelijk zo steriel, zo tam, alsof het gemaakt is voor een speciale CD voor telefonische wachttijden. Muzak is de valkuil van de Fijne, Niet Hippe Liedjesschrijver, zo veel is zeker. En het fenomeen Paddy McAlloon is er met beide benen ingetrapt.

En hoe eindig je dan? Als een man met een gekke rode baard die tegenwoordig probeert vergeten muziekinstrumenten weer onder de aandacht te brengen.