Het meisje met de roze haarband
Het begon allemaal vorige week zondag op een verjaardagsfeestje, toen ik Paleis Leeuwesteyn binnenstommelde en daar de Bramster tegen het lijf liep.
Nou had ik best wel wat drempelvrees, want ik was bang dat al mijn goede herinneringen aan gort zouden gaan. Paleis Leeuwesteyn, dat heette vroeger namelijk jarenlang Victor Consael, en dan hebben we het over de majestueuze poffertjeskraam die al sinds mensenheugenis afwisselend op het Neude en het Vreeburg heeft gestaan. Er is in de hele wereld werkelijk geen Utrechter te vinden die daar niet ooit van die gepoederde vetklompjes naar binnen heeft laten glijden. Maar helaas, door de binnenstedelijke bouw- en festivalwoede begon dit volledig uit hout opgetrokken gebouwtje steeds meer in de weg te staan. En aangezien alles van waarde weerloos is, werd vlotjes besloten om het hele geval dan maar te verhuizen richting Leidsche Rijn. Op zich denk ik dan: leve de vooruitgang, maar dan toch weer verdraaid jammer dat er als locatie voor een anonieme plek langs een doorgangsweg gekozen is. En minstens zo betreurenswaardig is dat de karakteristieke bordeaux-rode kleur van de buitenkant plaats moest maken voor het modernere onderbroeken-wit, waarschijnlijk om de domme reden dat het een beetje moest passen bij een aanpalend gebouw.
Toch, eenmaal binnen viel het me allemaal reuze mee, geen poffertje te zien daar, maar wel allerlei gezinnetjes die er vrolijk pannenkoeken en/of pasta zaten te kanen en het verjaardagspartijtje was ook al gezellig aan de gang. Door de ramen heen lag Leidsche Rijn er vredig en groen bij. Dus ik wil ook maar zeggen: gebouwen zijn net mensen, je moet ze nooit helemaal op hun uiterlijk beoordelen!
Hier nog op het Vreeburg
Afijn, na dus enigszins van mijn terughoudendheid bekomen te zijn, vertelde de Bramster mij dat hij een biografie aan het lezen is van Tim Burgess, je weet wel, de zanger van The Charlatans (vooral bekend van The only one I know). Het blijkt dat die Burgess in zijn jonge jaren van maar van één band helemaal dol was, en dat waren THE PRISONERS. Nou heb ik bij de naam Prisoners last van precies één associatie en dat is een gedenkwaardig item in het TV-programma The Tube dat destijds (we hebben het over 1984) door Channel 4 werd uitgezonden, en dat hier door de VPRO vertoond werd. Presentator Jools Holland had een paar Londense “garage-bands” opgezocht en deed daar enthousiast verslag van.
Eenmaal weer thuisgekomen bedacht ik me dat het een goed en betaalbaar idee zou zijn om den Bramster bij wijze van relatiegeschenk een link te doen toekomen van dat clippetje. Vol nostalgische gevoelens bekeek ik het eerst nog eens opnieuw. Nou, ik kan je vertellen, dat beviel erg goed, kijk zelf maar eens, de hele acht minuten:
Maar nu komt het:
De comments op YouTube bij het filmpje wijzen de kijker erop dat er iets bijzonders aan de hand is. Want een paar keer duikt er een meisje op met een roze haarband, let even goed op svp. Op dat moment was zij nog gewoon het vriendinnetje van Billy Childish (toen nog gewoon de zanger van Thee Milkshakes), maar later zou zij uitgroeien tot een van de meest vooraanstaande kunstenaars van deze generatie: TRACEY EMIN! Vorig jaar was ik nog in Londen en toen liep er een grote solo-tentoonstelling van haar in de Hayward Gallery. De Engelsen zijn dol op Tracey. Ze is samen met onder andere Damien Hirst, Steve McQueen en Sarah Lucas een prominent vertegenwoordiger van de zogenaamde YBT’s (Young British Artists). Haar roem verspreidt zich snel en zoiets streelt de trots van de Britten. Daarnaast baart ook haar controversiële verschijning opzien. Zo liep ze al eens als een bezopen sloerie, helemaal out of control, weg uit een TV-interview om nog maar te zwijgen over het soort kunstwerken dat ze maakt. Een bekend werk van haar is een tent met daarin geborduurd de namen van alle 102 gozers met wie ze in de loop der jaren het bed gedeeld heeft (inclusief de naam van Billy Childish natuurlijk). Of het werk My Bed, een onopgemaakt bed dat ondermeer opgesierd is met vlekken menstruatiebloed, rondslingerende condooms en nog meer ranzigheid. Dus ik wil maar zeggen: grappig hoor, dat de meeste mannetjes uit het clipje inmiddels weer afgedaald zijn naar de anonimiteit, terwijl de roem van dat naamloze meisje met de roze haarband juist enorm aan het stijgen is.
Everyone I Have Ever Slept With 1963–1995
My Bed (met Tracey ervoor)
‘My Bed’ werd verkocht aan Charles Saatchi voor slechts 150.000,- pond. En Billy Childish? Hij vertelt aan iedereen die het maar wil horen dat er bij hem in de schuur nog een oud matras staat waar hij en Tracey jarenlang op gepit hebben. Hij denkt er toch minimaal een duizendje of 25 voor te kunnen vangen…
PS: dus nog gefeliciteerd Bramster! Hope you enjoy the video. Of kende je ‘m al? Overigens, ik weet nog goed: het TV-item maakte destijds dusdanig veel indruk dat er snel daarna een ep-tje op de markt geslingerd werd met alle vier de bands erop. Een heel leuk plaatje hoor, kan ik je aanraden. Naast The Prisoners staat ook ‘Out of Control’ van Thee Milkshakes erop, is een dj-klassiekertje die nog wel eens op feestjes voorbij komt. Dus ik wil maar zeggen: zodra je de kans krijgt gewoon kopen dat ding!
Pingback: Holly Golightly: pop-diva houdt het low profile - DeKettingzaag