Het venijn zit in de staart bij Le Guess Who (dag 4)

De Boegies, wie kent ze niet? In de jaren ’80 speelden ze zich in de kijker met vrolijke pretpunk/ska, gezongen met een Groningse tongval. Muzikaal was het kloten van de bok maar zanger Piepke had voorafgaand aan elk nummer steeds een waanzinnig grappige anekdote paraat, waardoor die optredens toch altijd reuze leuk waren om mee te maken. Aan hen moet ik denken als WRECKLESS ERIC (tijdens Studio Sport) in Db’s optreedt.

Wreckless Eric (links)

Goeie anekdotes er in vet cockney accent uitgooien is Eric wel toevertrouwd. Een sympathieke vent is het, je hangt graag aan zijn lippen. Maar helaas, muzikaal is het tamelijk middelmatig. Gewoon wat standaard rocksongs met weinig sjeu en met de volumeknop op onnodig hoog. Voor de oude garde is hij een icoon, en het is altijd fijn om een uurtje in de nabijheid van een oud idool te verkeren. Maar dan is het weer jammer dat hij zijn oude hits niet speelt (uitgezonderd Whole Wide World), waardoor het feest der herkenning uitblijft. Ook wordt er door aanwezigen achteraf geklaagd over het beroerde niveau van de drummer. En dan heb ik het nog niet gehad over zijn vrouw Amy Rigby die ook in de band zit en ook een liedje zingt. Zij moet het zien te rooien met de meest verrotte zangmicrofoon die Db’s voorradig heeft en dat maakte het best wel even pijnlijk.

Movie Star Junkies

Voorafgaand aan Eric spelen het Italiaanse MOVIE STAR JUNKIES in het ‘Db’s room 2’ (voorheen het rookhok) . Om 5 uur ’s morgens zijn ze al opgestaan om vanuit Frankrijk 800 kilometer naar Utrecht te komen kachelen. Kijk, that’s the spirit! Dankzij het feit dat ze nu al een paar weken door Europa toeren (inclusief voorprogramma’s van Ty Segall in de UK) zit de cadans er goed in en dat valt live te merken. De band is er erg op vooruit gegaan sinds de laatste keer dat zij in den lande waren, de ritmesectie is retestrak geworden en wisselt soepeltjes van walsjes naar polkas tot bluesjes. Het muzikale avontuur wordt bepaald niet geschuwd, steeds verrassen ze weer met maffe wendingen en breaks. Het publiek gaat er al snel pal achter staan en zodoende krijgt MSJ (eindelijk) de bijval die hen toekomt.

Sleaford Mods

Na Eric snel naar Ekko naar de SLEAFORD MODS. Als ik de Britse overheid was dan zou ik onmiddelijk de Geheime Dienst opdracht geven om een paar agenten op dit duo te zetten. Want net als je als overheid denkt dat je de werkende klasse goed in het gareel hebt door ze zoveel mogelijk voetbal, TV, drugs en goedkoop bier te gunnen, dan komt plots dit zootje ongeregeld om de hoek kijken!. Jarenlang was er geen probleem met het tamme werkvolk maar damn, nu is er eentje ontsnapt, en welbespraakt dat hij is! Dus alarm, mochten er deze zomer weer stadsrellen uitbreken dan komt de soundtrack ervan geheid van hen

‘s Middags op de bank bij ome Atze voor een interviewtje met 3voor12, bovenin Tivoli, met op de achtergrond Wijk C

Jason Williamson is de naam van de zanger/rapper. Met een explosief spervuur aan woorden en doorspekt met veel wordplay, opent hij de aanval op alles wat hypocriet, achterbaks en/of autoritair is en naar bullshit ruikt. Jason ,de menselijke mitrailleur, met woorden als kogels, stuk voor stuk afgebeten en goed gearticuleerd. Stuk voor stuk letterlijk uitgespuugd: de mensen op de voorste rij hadden zondag geen haargel meer nodig! Mede door de verraderlijk simpele, doch lekkere beats, compleet met weirde samples vol hondengeblaf en ezelsgebalk, werkt het op den duur nog verslavend ook. Ekko kan er geen genoeg van krijgen en weet twee toegiften af te dwingen van het verder stoïcijns blijvende duo. Kortom: memorabele show, deze act MOET je gezien hebben! ! Jolly Fuckerrrrss!!! Hierbij nogmaals: