Hey, ben jij ook al hooked aan de Rolling Blackouts Coastal Fever?
Lezers die mij op de voet volgen, en dat zijn er aardig wat, weten dat ik normaal gesproken zeer terughoudend ben als het gaat om het delen van familiezaken. Maar ditmaal ken ik geen schroom en geef ik ruiterlijk toe dat ik onlangs vierkant uitgelachen ben door mijn bloedeigen oudere broer. Een pijnlijke zaak was dat. Hij schamperde dat hij niet kan begrijpen dat ik voor zo’n pretentieus blogje als de Zaag krabbel terwijl ik tegelijkertijd de Rolling Blackouts Coastal Fever niet ken? Onomwonden legde hij uit dat allerlei papieren en digitale blaadjes het afgelopen jaar vol hebben gestaan met veelsterrenrecensies aangaande dit rockbandje, ze worden alom bewierookt als the next big thing. En haha hoho, uitgerekend ik ken ze niet?
Ik zeg het maar eerlijk, eenmaal thuisgekomen dook ik met gezwinde spoed en met de verse sporen van schaamrood nog op mijn kaken bovenop op dit bandje. En ja hoor, ik moet het ze allemaal nageven, de Rolling Blackouts Coastal Fever is inderdaad iets bijzonders! Onbespoten, zongerijpte, energiek gespeelde, zeer aanstekelijke, puntige en poppy meezingliedjes die evenwel de prettige neiging hebben om ver weg te blijven van het clichématige. Jongens van stavast met een hartje en een strotje van goud, met inbegrip van een zuiver muzikaal geweten, dat hoor je zo! Wacht even, misschien ben jij ook zo dom om ze nog niet te kennen, hierbij een song van hen dat eerder dit jaar verscheen:
Terwijl jullie fans, en dat zijn er nogal wat, met gespitste oortjes naar ‘Talking Straight’ luisteren neem ik de gelegenheid te baat om even wat feitjes over deze band aan je te slijten. Om mee te beginnen, het gaat hier om vijf jongemannen uit Melbourne, Australië, als band zijn ze sedert 2013 bijeen. Je zal het ermee eens zijn, hun naam is nogal een tongbreker, vandaar dat de persjongens onderling liever kortweg over ‘Rolling Blackouts c.f.’ praten en het zou me niks verbazen als er hier en daar waaghalzen rondlopen die ze heel brutaal de Blackouts of zelfs al RBCF durven te noemen. De jongens hebben nog niet eens een album uit (die komt op 15 juni a.s.) maar wel reeds een zootje singles/12 inches/cdr’s uit waarvan de laatste paar op Sub Pop, het aloude Seattle label dat er kennelijk anno 2018 nog steeds als de chickens bij is om hippe bands te signen.
Waarmee de Rolling Blackouts de zoveelste loot aan de stam zijn van die boom genaamd GAB (Geweldige Australische Bands). Ik zal maar niet gaan uitweiden over hun vele illustere voorgangers, behalve dan de voorlaatsten in dat rijtje te memoreren, want dat waren zonder twijfel Royal Headache. En uitgerekend van die lui hebben we nu al zowat drie jaar niks meer gehoord, het begon zowaar al een beetje lelijk te jeuken bij mij achter de oren. Maar geen nood, want nu zijn daar dus de Blackouts. Wat is dat toch met die Australiërs? Waarom schudden zij losjes uit hun mouw wat wij nog niet in onze pink hebben? Misschien is het de natuur daar, ik bedoel, als je de hele dag op kangoeroes jaagt, haaien ontvlucht, bosbranden blust en koraalriffen redt dan heb je ‘s avonds best wel trek in leuk muziekje, dunkt mij. Kampvuurtje erbij, een blik Foster’s bier… ja dat zal het zijn.
Zoals gewoonlijk, en hardcore followers van mij rekenen daar gewoon op, hou ik het lekkerste voor het laatst. Want het goede nieuws is dat de Rolling Blackouts Coastal Fever aanstaande zaterdag op London Calling spelen en de dag erna in Vera, Groningen (en daarna in augustus volgt Lowlands nog). Joeghee!
26 mei: London Calling
27 mei: Vera, Groningen
