Hey, ga je mee naar de English Disco op de Sunset Strip?

Sunset Boulevard is één van de drukste en bekendste straatjes van Los Angeles. Vier banen breed en ruim 35 kilometer lang meet het kreng. Vanaf de oceaan bekeken kronkelt het zich vervaarlijk door de heuvelachtige buitenwijken (Jan & Dean’s ‘Dead Man’s Curve’ gaat daarover). Daarna, meer landinwaarts lijkt ie getemd en eenmaal downtown LA aantikkend kun je er een liniaal langs leggen. Een klein gedeelte van deze Boulevard, zeg maar het stukje schampend aan West-Hollywood, is al decennialang een levendig uitgaansgebied en staat beter bekend als de Sunset Strip. Top op de dag van vandaag kun je er aan de boemel in popzaaltjes als de Viper’s Room, Whisky a Go Go en tegenwoordig vooral in The Echo.

De Whisky a Go Go

Dusdanig tot de verbeelding spreekt deze doorgangsroute dat we het in de geschiedenis van de populaire cultuur telkenmale blijven tegenkomen. Dat begint al vroeg in de jaren ’50 met de klassieke speelfilm ‘Sunset Boulevard’ van Billy Wilder, dat in musicalvorm nog steeds aanspreekt (binnenkort in Carré!). Interessanter wordt het als de Sunset Strip in de mid-sixties uitgroeit tot een vibrerend en onstuimig centrum van jeugdig vertier. Beroemde clubs als Pandora’s Box en de Whisky a Go Go maken er de dienst uit en trekken hordes ‘pleasure seekers,’ vrijgevochten jongelui die er van heinde en ver op af komen. In 1966 komt het tot relletjes bij Pandora’s Box als het stadsbestuur de rust wil herstellen en leeftijdsgrenzen en een avondklok -om 22.00 uur iedereen naar huis!- instelt. Zoveel achterlijk gedoe, dat pikken de ‘longhairs’ niet, Buffalo Springfield’s ‘For What it’s Worth’ en Frank Zappa’s ‘Plastic People’ bezingen het onrecht.

Over die relletjes, tamelijk onschuldig maar door de sensatiepers flink opgeblazen, werd destijds een heuse speelfilm gefabriceerd, “Riot on Sunset Strip’ geheten. Het geweldige van die film is dat er gave live-optredens in verwerkt zitten van LA-garagegrootheden The Standells, The Enemies en The Chocolate Watch Band. Ook bevat het een bizarre sequentie waarin vrouwelijk hoofdrolspeelster Andrea een very bad acid trip ondergaat nadat iemand stiekem LSD in haar drankje gedaan heeft. Hilarisch hoe men dit destijds probeerde te verbeelden!

De complete (later ingekleurde) film. De bands spelen gedurende het eerste kwartier en wederom vanaf tussen 35.00 en 43.00. De space-trip begint bij 49.00. Check!

Verder moeten we ‘Riot on Sunset Strip’ vooral als een opportunistische low-budget ‘youth exploitation’ B-film zien. Amper vier maanden na de rellen draaide die al in de bioscoop! Regisseur Arthur Dreifuss, een zestiger afkomstig uit Duitsland, kreeg met ‘Riot’ kennelijk de smaak van het hipsterdom verfilmen te pakken want nog dat datzelfde jaar maakte hij een soortgelijke film over de hippiecultuur, ‘The Love In´ met opnieuw The Chocolate Watch Band in de muzikale hoofdrol, hun ‘At The Love-In’ is een mooi overblijfsel daarvan.

Goed, toen een maat van mij en ik twee jaar geleden in LA waren, toen wilden we die beroemde Whiskey a Go Go aan de Sunset Strip natuurlijk wel eens met een bezoekje vereren. De lokalo’s die we van ons snode plan op de hoogte brachten reageerden wat smalend, want volgens hen spelen er voornamelijk nog ‘bar bands,’ en dat is zeker niet positief bedoeld! Echter, andere lokalo’s trokken ons over de streep want ze tipten ons een optreden van de ook al zo legendarische 60’s act The Strawberry Alarm Clock (bekend van ‘Incense and Peppermints’) dat daar plaats zou vinden. Nou wij daarheen, de taxirit duurde eindeloos met al dat verkeer daar. Ook het optreden bleek een bummer, er hing nogal een nogal een muffig back-to-the 60s sfeertje daaro. De bejaarde rockers op het podium klonken weinig authentiek en hadden speciaal voor de gelegenheid identieke, koddig aandoende, wijd over hun buikjes vallende paisley shirts aangetrokken. Nog meer een downer was de Whisky a Go Go zelf: gefouilleerd worden bij de ingang, gedoe met ID’s bij de bar, portiers die je kwamen wegsturen als je bleef staan op de trappen die een goed uitzicht boden op het podium, gedoe met roken dat alleen buiten kon, waarna je opnieuw langs die grijpgrage portiers moest….

The Strawberry Alarm Clock in de Whiskey a Gogo, maart 2015. Visueel was het wat armoedig, vandaar waarschijnlijk het ingehuurde compensatiemeisje dat als een gazelle voor ons tafel sprong om daar een archaïsch dansje ten beste te brengen

Nee, voor het echte Sunset Strip vuurwerk moeten we wat verder terug in de tijd, want zoals je onlangs hier op de Zaag al hebt kunnen lezen was daar in de vroege jaren ‘70 een nieuwe glamrocktent geopend. De ‘English Disco’ van Rodney Bingenheimer was plotseling hip en wist de aandacht op zich gericht. Led Zeppelin, Iggy Pop, the Runaways, Ramones, David Bowie, allemaal kwamen ze er langs, soms om op te treden maar liever nog om gezien te worden. The English Disco was namelijk een groupies-walhallah en de buurt telde een massa hotels. Wel zo handig…

Iggy treedt op in de English Disco, Ron Asheton gaat stijlvol verkleed als nazibeul en heeft zijn zweep er bij gepakt. Effe later zou Iggy zijn borst met een mes bewerken. Links Nigel Harrison, dus in zijn pre-Blondie periode.

Wat zijn ze cute he? Dee Dee Ramone en Rodney

Over English Disco-manager en KROQ-radio-dj Rodney Bingenheimer verscheen in 2003 een heuse muziekdocumentaire, ‘The Mayor of Sunset Strip’ geheten. Pakweg 263 popsterren komen erin aan het woord om te vertellen wat een enorme invloed die Bingenheimer wel niet had bij het ‘breken’ van vele bands en wat een geweldige vent hij wel niet is. Daar ben ik zelf ook wel van overtuigd, al blijft de opmerking ergens halverwege dat hij ‘a shy gnome’ is vooral bij mij hangen… Opmerkelijk is dat op de soundtrack ervan ook Nederland een partijtje meeblaast want het bandje International Language bestaat voor 50% uit Utrechter Michel van der Woude. Op hun ‘Rodney’s English Disco’ hoor je hem op drums en gitaar. De andere helft van dit bandje is de sedert jaar en dag in Nederland residerende Welshman Steve Gregory die je kunt kennen van zijn bemoeienissen met oa. Helen Love, Pooh Sticks en NL-bands als Nightblooms en Beatle Hans & Paisley Perverts. Ik zeg: wees geen luiwammes en doe old skool als ik, bestel die DVD gewoon bij Bol.com!

Deze zelfde Michel van der Woude hing onlangs vrolijk aan de digitale bel toen het glamrock/Pantherman artikel hier op de Zaag verscheen. Het wekt weinig verwondering dat hij een scherp oog heeft ontwikkeld voor alles wat samenhangt met de Sunset Strip. In een plaatselijk rommelwinkeltje was hij onlangs gestuit op een fraai, zes pagina’s tellend artikel over de English Disco, afkomstig uit het blad Panorama van juli 1974! Kijk dan hier:

Michel was zo vriendelijk om dit artikel speciaal voor ons K-zaaglezers messcherp te scannen. Daarmee kunnen we beschikken over een paar unieke foto’s, alle destijds gemaakt door de Nederlandse popfotograaf Claude Vanheye, die in die tijd in Amsterdam én in Hollywood een eigen fotostudio had! Ook de begeleidende tekst is bij deze voor het nageslacht veilig gesteld, het is razend interessante materie van de hand van een anonieme journalist. Hieronder heb ik – wat een spannende exercitie was dat- de complete tekst integraal voor je overgetypt. Ja, met elke aanslag van de typemachien had ik het gevoel dichterbij de ziel van die English Disco te komen. Lees, huiver en beleef het mee:

HET GEBEURT BIJ RODNEY’S
Panorama dd 5 juli 1974

“Ik ben betoverd,” jubelt een jongeman in strakke satijnen broek en glitterbehaatje. Hij is een van de vaste, zeer opmerkelijke klanten van een nieuwe discotheek in Los Angeles.

“Het is hier één grote modeshow,” roept de eigenaar van de nieuwste discotheek van Los Angeles met een van verrukking overslaande stem. Rodney Bingenheimer’s English Disco is inderdaad een showtent. En wát voor een!

Elke avond zorgen zo’n tweehonderd te gekke kinderen –de meesten zijn nog maar net in het tienertijdperk beland- in de bedompte club voor een bizar ballet. De dansvloer biedt een duizelingwekkende werveling van glimmende hotpants, blitse behaatjes, met glittertjes opgemaakte wangen, strakke satijnen broeken, doorzichtige niemendalletjes, lovertjes, frutseltjes en tierelantijntjes. Als ’t maar glimt of sexy is.

(* noot: Hierboven met boa is Rodney Bingenheimer. waarschijnlijk is het blondje dat om hem heen hangt Iggy pop)

Ieder die bij Rodney binnenkomt schittert als een ster. De spelregels zijn eenvoudig. Je begroet elkaar met een verveeld: ‘Gebeurt er nog wat vanavond?’ Je zegt hoe duf je het vindt om er iedere avond te komen. Maar tja, andere leuke tenten zijn er niet meer. Het enige wat je wilt horen is hoe geweldig je eruit ziet. Om dan op jouw beurt tegen anderen te kunnen zeggen hoe geweldig zij eruit zien. Maar zelfs dat hoeft niet. Je kan ook alleen gaan dansen en jezelf bewonderen in de spiegelwanden die de dansvloer omringen.
De nieuwste Engelse muziek dreunt door de discotheek. Het is er geen seconde stil. Als de laatste akkoorden van de ene plaat wegsterven zwellen de veelvuldig versterkte geluiden van de volgende al weer aan. In de schaarse pauzes glippen 14-jarige meisjes op hun plateauschoenen met twintig centimeter dikke zolen naar de intieme ruimten achterin de zaak, om even een potje te vrijen met hun partners van die dag. Ondertussen houden anderen zich onledig met het consumeren van lauw Engels bier, het nationale Engelse gerecht ‘Beed and Kidney pie,’ of verdovende middelen.

English Disco is ook de pleisterplaats van rondreizende rockartiesten. David Bowie, Led Zeppelein, T Rex, The Kinks, Deep Purple, Uriah Heep behoren tot de vaste klanten. In hun spoor slepen zij hordes groupies mee, meisjes die de puberteit nog maar nauwelijks ontgroeid zijn en wier roeping bestaat uit het naar bed gaan met de muzikanten.
“Sable, Lorie en ik zijn het populairste trio,” pocht een 16-jarig liefhebbertje dat luistert naar de naam Queenie. “Iedereen is jaloers op ons, de anderen willen ook met de sterren meegaan, maar het lukt ze niet.” Ze wacht even en zegt dan met een verleidelijke glimlach: “Weet je waarom het ons wél lukt? Omdat wij gewoon goed zijn.”
Shirley (17) voegt eraan toe: “English Disco is de enige zaak in de Verenigde Staten waar je vaak popsterren kan ontmoeten. Ze logeren vaak in een hotel hier een paar honderd meter vandaan. Als je geluk hebt kan je mee. Ik heb al drie keer bij een van de bandleden geslapen.”

Queenie en Shirley ondervinden stevige concurrentie van jongens die zich in vrouwenkleren hebben gehuld en, in navolging van David Bowie, hun haar hebben laten verven. Zij houden overigens allemaal vol dat er aan hen geen steek los zit. “Ik mag me dan wel zo kleden maar ik ben beslist geen travestiet,” stuift de 18-jarige Kenny verontwaardigd op. Hij draagt een glimmende beha en een strakke broek van satijn. “Daar sta jij zeker van te kijken,” voegt hij er uitdagend aan toe.

Chuck Starr, een 17-jarige middelbare scholier, deelt trots mee: “Ik ben de populairste mannelijke groupie van de Verenigde Staten. Vorig jaar heb ik nog iets gehad met Mick Jagger van de Rolling Stones. Niet lichamelijk, hoor. Nee, geestelijk. Mick en ik lagen gewoon naast elkaar en hebben de hele nacht gepraat. Ik ben niet homofiel en ook niet biseksueel. Ik ben gewoon betoverend.”
Een leeftijdgenoot van Chuck is gestoken in een blauw glitterpak en groen-met-rode schoenen. Hij heeft zijn haar roze geverfd. Hij verzekert: “In de 21^e eeuw zal er over de English Disco gepraat worden zoals er nu over Albert Einstein of The Beatles wordt gepraat.“

De man achter English Disco is de 26-jarige Rodney Bingenheimer, een heel klein ventje met een gezicht als een oorwurm, maar hou hem in de gaten. Al sinds 1965 was er geen party in Los Angeles geslaagd als Rodney er niet bij was. “Hij heeft de rock-scene bepaald,” aldus de directeur van de platenmaatschappij waar de kleine trendsetter in dienst is geweest.
Rodney’s grote doorbraak kwam toen hij de opdracht kreeg de toen nog onbekende Engelse zanger David Bowie – die met dat ooglapje- beroemd te maken. Dat was geen eenvoudige opdracht want de diskjockeys vonden de nichterige Bowie, die altijd naar parfum rook, maar een engerd. Maar Bowie werd een superstar.
De Engelsman heeft het niet vergeten. Vorig jaar oktober bezocht hij de nieuwe discotheek van zijn vriend, die op dat moment moeite had het hoofd boven water te houden. Er wordt verteld dat Bowie en Rodney met elkaar in gesprek kwamen toen zij naast elkaar een plasje stonden te plegen. Grootmoedig complimenteerde de popzanger het ventje met zijn nieuwe onderneming. Toen hij te horen kreeg dat de zaak nog niet draaide zoals hij zou moeten draaien, bood Bowie spontaan zijn hulp aan. “Wordt dan maar mede-direkteur zei Rodney handig en haalde ter plekke snel een pen en een contract voor de dag. En Bowie tekende.

Met deze kleine gebeurtenis in de herentoilet van English Disco was het succes van de nieuwe club verzekerd. De dwerg sloeg natuurlijk een flinke publiciteit uit het mededirecteurschap van de Engelse popzanger en daar kwamen de klanten aangestroomd. Doorgaans kinderen van rijke families uit Beverley Hills, Palos Verdes en Woodland Hills die alles al hadden gezien en van verveling niet meer wisten hoe ze hun tijd moesten doorbrengen. Voor hen was Rodney’s eensklaps Dé Scene.
Of dat zo zal blijven? Een wat oudere bezoeker ziet het somber in. Hij peinst hardop: “Op een avond in de zeer nabije toekomst zullen hier de spiegelwanden opzij glijden en zal Rodney’s, in een ogenblik van opperste vervoering, veranderen in het eerste gratis gekkenhuis van Los Angeles.”

Okay tot zover.

Rest me nog je te wijzen op bovenstaande foto van die jongen in rood shirt. Daarin valt makkelijk een lid van het bandje Zolar X te herkennen, destijds zo’n beetje de huisband van de English Disco. Alleen al vanwege hun bizarre pre-Star Trek, glitterspace-uitdossingen verdienen deze jongens een prominente plek in de pophistorie. Ze zijn echter bijna volledig vergeten (zanger Zory Zenith zit al jaren in de bak vanwege extreem binnenshuis geweld). Dat wil zeggen: totdat vrij recentelijk de verzamel dubbel LP’s-serie ‘Punk 45’ uitkwam op Soul Jazz Records. Van het ‘gele deel’ siert een foto van Zolar X de achterkant. Mooi hè?