Hipsters dansen op Toro Y Moi

Er waren opvallend veel meisjes gisteravond bij het concert van Toro Y Moi. Niet verwonderlijk, want Chazwick Bundick (Chaz voor vrienden) heeft de beats en de grooves om meisjesheupen in beweging te brengen. En ook gisteravond gold DJ-wet nummer 1: als meisjes dansen, volgens de jongens al snel. Er werd dus flink wat bewogen gisteravond in het MC Theater te 020. Ik was daar overigens nooit eerder geweest. Het is een mooi moderne, ruime theaterzaal achter een leuk café, aan de rand van de hipsterhotspot die Cultuurpark Westergasfabriek heet. Veel strakke broeken, slordig haar en dito baarden dus weer in het publiek.

Wat een service: zowat het hele concert integraal opnieuw te genieten

Ik had Toro Y Moi nog nooit live gezien en het verraste mij dat er een band op het podium stond: bassist, gitarist/keyboardspeler, Chaz zelf achter zijn knoppen en ook nog een echte drummer. Doordat er een band aan het werk was klonken de nummers, waaraan in de studio hoorbaar lang gesleuteld is, organischer dan op de plaat. Daarmee was het niet per se beter, want het werd er ook minder mysterieus, hypnotiserend en (jawel) sexy door. Dat komt natuurlijk doordat je nu zo ongeveer kan zien wie welk geluid produceert. Bovendien liet het zaalgeluid wat aan kwaliteit te wensen over, waardoor het geheel niet echt vet, maar wat blikkerig en soepig klonk. Van de muzikanten viel, naast baas Chad zelf de virtuoze bassist op. Hij stond er weliswaar bij alsof hij zojuist zijn laatste oortje had versnoept, maar zijn vloeiende speelstijl gaf de nummers swing. Verder klonk er op bijna alle nummers een elektrische gitaar, die op de plaat niet te horen is. Dat deed de nummers geen kwaad.

“Hello Amsterdam“: een originele Bundick, speciaal voor ons!

De band had voor een gevarieerde set gekozen, die vooral bestond uit nummers van Underneath The Pine en het vorige week verschenen (en sublieme) Anything In Return. Dansbare en meer psychedeliche nummers wisselden elkaar evenwichtig af, met discoknallers New Beat en Still Sound als publiekslievelingen. Na het laatste nummer van de toegift gaf Chaz nog een shout out aan zijn Nederlandse voorbeeld, ontwerper (en bandlid van Le Le) Piet Parra, die aanwezig bleek te zijn. Chaz is naast muzikant namelijk ook nog grafisch ontwerper, moet je weten. Dat verklaart natuurlijk zijn mooi vormgegeven plaatjes.

Na afloop bleek trouwens dat het logistiek toch niet helemaal klopt in dat MC Theater. De rij voor de vestiaire was enorm en slangde het hele café door. Wachttijden liepen volgens twitter op tot drie kwartier. Maar ach, een kniesoor, etc. Met de jas aan natuurlijk nog even een plaatje gescoord bij de gitarist. Prachtig vormgegeven dus, maar weer een plaat met zo’n gek raampje erin. Dat is nu al de derde in mijn collectie en allemaal van vorig jaar of dit jaar. Ik bespeur een trend…