The History of Apple Pie: for fineproovers only

Het was nog een uurtje wachten voordat The History of Apple Pie zou beginnen. We zaten binnen een biertje te drinken toen we door de patrijspoorten heen die Engelsen zagen rondrennen. We keken elkaar verbaasd aan en vroegen ons af: hoe huppelt het bandje het dek op en neer? Waren ze daar verstoppertje of tikkertje aan het spelen ofzo? Het was ook nog eens Halloween en ze hadden zich voor de gelegenheid zwaar geschminkctt. Zodoende zag het er een beetje uit als een aanval van een ensemble Franse terreurclowns, zoals we dat de laatste dagen op TV hadden gezien. Brrrrr, huiveringwekkend hoor!

Net zoals iedere andere tent die mee wil tellen in deze wereld heeft ook Rotown zijn eigen Bitterzoet/Helling/Stroomhusje/Merleyn, oftewel een filiaal waar de fijnproevers zich te buiten kunnen gaan aan hun hobby’s. De wat lompere programmering vindt dan als vanzelf in de hoofdvestiging Paradiso/Tivoli/Effenaar/ Doornroosje zijn plek. In het Rotterdamse geval is het filiaal een schip, ‘Lichtschip V11’ geheten. Aangemeerd en fraai uitgelicht ligt het daar in de Wijnhaven. Doordeweeks is het een kroeg/restaurant, maar in de weekenden spelen er onderin in het ruim met regelmaat bands. Een zeer bijzondere locatie kun je dus wel zeggen….

Afijn, we namen nog wat appeltaart en toen begon de geschiedenis rond de band zich te ontspinnen.

Bier drinken in de Wijnhaven, hoe kom je erop hè?

Moeilijk is het niet om de muziek van The History of Apple Pie te duiden. In het kielzog van The Jesus & Mary Chain ontstonden in Groot Brittannië een hele stoot van dit soort indie-gitaarbandjes. In de late jaren ’80 was dat, zeg maar de periode vóórdat My Bloody Valentine er met de kluif vandoor ging. We denken dan aan acts als Talulah Gosh, Shop Assistants, Motorcycle Boy, Primitives, Vaselines en de Nightblooms (uut Deventer). Karakteristiek waren de punky gitaren, de bakken effectapparatuur, de feedback-noises, de feeërieke, vrouwelijke vocalen, de opzettelijke lo-fi geluidsmix…. Bands als deze waren constant stoned of dronken, vandaar dat ze ’s ochtends steeds weer naar hun schoenen op zoek waren, dus vandaar dat ze ‘shoegazers’ werden genoemd of zoiets.

The History of Apple Pie is dapper doende om dat platgetreden pad van eigen twists te voorzien, Dat lukt ze aardig met inzet van o.a. een tamboerijn, toetsenloops en een goeie drummer. En bovenal door hun liedjes, want die ruiken bepaald niet naar kattenpis. Net als bij bovengenoemde voorbeeldbands moet je als luisteraar wel een beetje moeite doen om de schoonheid erin te ontdekken, want ze spelen een beetje eh…verstoppertje door steeds hoge muren met een verraderrijk monotoon geluid op te trekken.

Maar de sterkste troef van The History of Apple Pie is toch wel hun jeugdige charme. Ik bedoel: die drie turven hoge eigenwijsjes die daar voor je staan, een beetje vertederd sla je hun verrichtingen gade. Veel uitstraling straalt er niet vanaf maar met je neus er bovenop komt het allemaal toch overtuigend binnen. Daarom is het te hopen dat deze band nooit GROOT wordt, want ik zeg je: dat wordt meteen hun ondergang. Oftewel small is beautiful, for fineproovers only.