Hoe is het toch met….

Vliegtickets gereed, appartement gereed en we kunnen over een paar weken weer op pad naar het (één na) leukste festival van de hélé wereld. Zoals in de voorgaande zeven bezochte edities staat er ook dit jaar weer veel van vroeger, van nu en van morgen. Zeker voor dat laatste hebben DJ Coco en de andere bookers een verfijnd neusje, nog eens onderstreept door de komst van het adidaspodium voor beginnende talentjes. Als het Europese zusje van SXSW zetten ze elk jaar weer een paar bandjes neer die het daaropvolgend jaar hun verdiende roem oogsten. Om daarna weer keihard door NME en andere poproddelpers afgebrand te worden en in de vergetelheid te geraken. Daarom in de aanloop naar PirmaveraSound 2014 de serie ‘Hoe is het toch met…’.

Laten we starten op PS 2006. Nou ja, van Lou Reed weten we al hoe het met hem is. Van Shellac, Why? en Yo La Tengo ook, want die staan er zo’n beetje elk jaar. Dit jaar keren ook Mick Harvey, Drive-By-Truckers en Mogwai weer eens terug. Maar daar ging het hier niet om. Welke bands zijn er de laatste tijd wat op de achtergrond geraakt.

I’m from Barcelona
Een band die verraste door met niet minder dan 29 man het ATP-podium te bestormen. Een vrolijke bende van meisjes en jongens (veel met baard) bewapend met banjo’s, trompetten, gitaren en accordeons. Het leek Emanuel Lundgrun in 2005 wel aardig op tijdens zijn vakantie wat nummers te schrijven. Als snel deden al zijn vrienden gezellig mee. Om die sfeer te behouden volgden zij Lundgrun mee naar alle komende optredens. Dat zij een jaar later al op PS stonden, zal hem zelf ook verrast hebben. De chaos leidden tot een paar gezellige meezingers als ‘I’m from Barcelona’, ‘Treehouse’ en ‘The Painter’. In de loop der jaren volgden nog drie albums, waarvan ’27 songs from Barcelona’ waarvoor elk van de bandleden een nummer hebben aangedragen (wie zou de afvaller geweest zijn?). Een beetje zoals de solo-platen van de Kiss-leden. Uiteindelijk werden iedere dag een nummer los aangeboden op hun eigen website, nu te verkrijgen op een driedubbelaar. Sinds 2012 is de rust weergekeerd en hangen de instrumenten weer aan de Zweedse wilgen.

Stereolab
In april 2009 kondigde een Stereolab een “Hiatus / Sabbatical / Pause / Intermission / Breather” aan zoals ze het zelf beschreven. Genoeg van 19 jaar toeren en toffe plaatjes opnemen. En da’s jammer, want Stereolab was gelijk één van de hoogtepunten van de zeven door mij bezochte PS-edities. En wat maakt Stereolab dan zo goed? De mix van sfeervolle popliedjes die vaak ondergedompeld zijn in een monotone drone van gitaren en een vriendelijk orgeltje. De laidback vocalen van de zeer prettig uitziende Lætitia Sadier zijn veelal in het Frans, waardoor ik in ieder geval weinig last heb van haar politiek geladen teksten. Het geheel wordt alleen maar vrolijker en zonniger door de fijne samen/tegenzang van Mary Hansen. Maar nadat een truck haar op haar fiets noodlottig schept, blijkt dat ze vooral bij optredens zeer werd gemist.

Stereolab heeft twaalf albums uitgebracht. Ze hoppen daarbij tussen verschillende genres als bossanova, jazz, lounge en stevige pop en dat alles aangestuurd door het Motorik-ritme.
Ondanks dat ze er in 2009 tussen uitpiepen, kwam er 2010 toch nog het plaatje ‘Not Music’ met opnames die tegelijk zijn opgenomen met het album ‘Margerine Eclips’. Het blijft verder stil, met hier en daar wat soloprojecten. Sadier gaat verder onder eigen naam en als Monade, maar beide bekoren mij minder. Lætitia Sadier is te zien op de meidag van LGW. Kopman en brein Tim Gane had eerder al heerlijke indieppopplaatjes maakte met McCarthy, maar het blijkt niet het genre te zijn waar hij nog eens naar terug wil. Hij wil nu liever bij moeder de vrouw thuis zijn en wat doe je dan: je gaat soundtracks maken. Het is wachten op een volgende opleving.

The New Christs
Deze Australische band had vooral zijn fanbase in Europa. Al sinds jaren’80 proberen ze het in hun thuisland, maar daar worden ze ‘as shit’ behandeld. In Europa worden ze behandeld als de nieuwe Heiland en dat bevalt ze beter. Het is een band die vaak valt en opstaat. Meerdere keren uit elkaar, nieuwe bandleden en reünies. Eigenlijk blijft alleen zanger Rob Younger over en kun je zeggen dat hij The New Christs is. Nou zou me deze rock&roll band eigenlijk geen ruk kunnen schelen, behalve dat ik een gekke bui de EP ’Born out of Time’ in handen kreeg. Zal ook wel iets met mijn voorkeur voor INXS te maken hebben gehad. Born Out of Time is een stevig rammelend rockplaatje met de kracht van de herhaling. Op de achterkant ‘No Next Time’ gaat het tempo nog wat omhoog. Beide nummers kwamen in ieder geval langs op PS06, maar maakte verder geen indruk op de aanwezige spanjaarden. The New Christ touren nog steeds en, voor de fans, er komt weer een nieuwe plaatje aan.