Hoera, alweer een Le Guess Who meegemaakt!
Ah, alweer een Le Guess Who! Even vooropgesteld: wat wordt er toch altijd overtrokken gedaan over de verdiensten van degenen die verantwoordelijk zijn voor de programmering. Alsof het een unieke artistieke prestatie betreft of zo. Hou op zeg! Want wat stelt het nou eigenlijk voor? Men pakke slechts datgene wat men te pakken kan krijgen. Er wordt simpelweg gekeken naar welke bands er op dat moment op tournee zijn door Europa en daar wordt een keuze uit gemaakt, makkelijk zat. In dit geval zijn het bijvoorbeeld Morgan Delt, Thee Oh Sees, Wand en Kevin Morby die toevallig op tournee zijn. Nou, die vier had ik er misschien zelf ook wel uitgepikt hoor, een kind kan de was doen. Persoonlijk had ik er dan drie andere, nu toerende bands aan toegevoegd, te weten Mr. Airplane Man, The Gories en Warm Soda. In dat geval was een legendarisch festival gegarandeerd geweest. Men had dus gewoon even bij mij te rade moeten gaan, dat snap je toch wel?
Wie morgen belt krijgt Morgan Delt aan de lijn
Afijn, laten we maar gewoon bij het begin beginnen. Keurig op tijd staan we om 19.00 uur klaar om een half uurtje MORGAN DELT te ondergaan. Zijn debuut-LP uit 2014 op Trouble in Mind had ik ’s middags een stuk of vijf keer achter elkaar gespind, en steeds meer raakte ik ervan overtuigd: dit is een wonderkind! Op de planken blijkt dat ook, er wordt razend knap gemusiceerd door de jonge band en alles klinkt krokant, knapperig en transparant. De boys staan heel gewoon heel lekker te spelen & ze gaan lekker de diepte in, dit mag je wat mij betreft met recht ‘psychedelisch’ noemen. Wellicht helpt het dat het nog zo vroeg op de avond is, het is nog behaaglijk rustig, er hangt nog volop belofte in de lucht terwijl licht en geluid op dat moment werkelijk al perfect zijn. Oftewel: als het 19.30 uur is hebben we in feite het hoogtepunt al gehad!
Dan KEVIN MORBY. Nog niet zo gek lang geleden konden we nog vrijuit genieten van zijn eerdere groep The Babies, zonder overdrijven één van de leukste bands van de laatste jaren. Hun shows die ik mocht meemaken (Ekko, Primavera) waren zonderneer memorabel en check ook eens hun twee albums, teringgoed! Kevin was samen met Cassie Ramone (je weet wel, het grietje dat voorheen in The Vivian Girls zat) de drijvende kracht achter The Babies. Volgens mij sluimerde er een soort van romance tussen die twee, want de chemie sputterde en vonkte er werkelijk vanaf, ja maakte The Babies tot een spannende band.
Kevin Morby, de drummer heeft hij meegenomen uit The Babies
Nu, een jaar of drie later, is Kevin serieus geworden. De twee solo-platen die hij sindsdien maakte, zijn –zeker tijdens het strijken of tijdens de afwas- jofele luisterplaten, waaruit al dan niet bedoeld ook blijkt dat vooral hij de drijvende kracht achter The Babies was. Maar op het podium is Kevin-anno-nu een beetje een droogstoppel (waarmee ik dus niet wil zeggen dat het ook een slome duikelaar is). Als om een streep te zetten onder zijn verleden heeft hij zich square aangekleed (helemaal in het wit ook) en laten knippen. Muzikaal is het precies als op de plaat, en dat is nou juist het punt: live redt hij het daarmee niet. Na verloop van tijd klinkt het allemaal net iets te saai en te kaal, net iets te square en te kortgeknipt zogezegd. Een ornamenteel extra instrument wordt node gemist, bijvoorbeeld een orgeltje (is gratis suggestie van mij).
Persoonlijk ben ik er een fel tegenstander van om de zogenaamde niet-westerse muziek als het ware op te sluiten in speciaal daarvoor opgerichte ‘wereldmuziek-‘reservaten. Zoiets getuigt van post-koloniaal denken vind ik en moet zo snel mogelijk de wereld uit. Alleen daarom al mogen we blij zijn met een optreden op LGW van het uit Mauritanië afkomstige NAURA MINT SEYMALI, een puike keuze van de programmeurs! Een heus echtpaar vormt het snarenspelende gezicht van de band, de drummer (tevens producer) is een Amerikaan. Het is heldere, knap gespeelde woestijn-blues wat we voorgeschoteld krijgen. Maar echt superverrassend is het niet, want al eerder zijn vergelijkbare acts als Bombino en Tamikrest al uitgebreid in NL te zien geweest (Tamikrest onlangs in november nog tijdens LGW’s ‘Austin Psych Fest’ zij-programma). Sterker nog: als gaandeweg het optreden het nieuwtje eraf gaat en we geacht worden mee te zingen en te klappen dan begint de benaming ‘desert-psych’ wat potsierlijk aan te doen en beginnen we ons wat ongemakkelijk te voelen. En dan heb ik nog niet eens gezeurd over die zogenaamde authentieke kledij op het podium, want in de regel kom je Afrikanen een half uur na een optreden al tegen in hippe spijkerbroek, druk de Tinder-mails op hun smartphone checkend, vertel mij wat joh.
Naura Mint Seymali. Zij bespeelt een instrument dat in Mauritanië alleen door vrouwen bespeeld mag worden, echt waar!
De takkeherrie van PALLBEARER is totaal niet aan mij besteed, tien minuten durende metal-stukken, ja doei steek maar in je achterste! Maar gauw weggeslopen dus & mooi beneden bier wezen drinken en ouwehoeren met de chicken en de chickies.
Want dit is Wand
Over WAND, die jonge, hippe, door Ty Segall op sleeptouw genomen LA-band, had ik tijdens het optreden allerlei verdomd originele gedachten. Maar de volgende ochtend blijken die als sneeuw voor de zon uit mijn hoofdje verdwenen te zijn. Je moet het dus dit keer zonder doen, sorry hoor! Het komt er in ieder geval op neer dat het wel een aardige band is volgens mij.
Oh Sees bonanza
Over de John Dwyer Band, ofwel THEE OH SEES hebben we hier al menig pen leeg geschreven. Zoals eerder geconstateerd is het nu een 100% rock ‘n‘ roll show bij hen, waarbij het verdraaid moeilijk stilstaan is. Toch, tijdens het headbangen begin je je af te vragen waar dit nu heen moet en of er geen sprake is van een doodlopende weg. De twee drummers zijn vooral als visueel spektakel interessant, verders spelen ze precies dezelfde partijtjes. Ook wordt duidelijk dat de typische, zeer subtiele Oh Sees dynamiek nu volledig overboord gekieperd is. Voorts is John tegenwoordig de absolute baas, en dat kan hem – bij gebrek aan gezonde tegenpolen- nog weleens duur komen te staan. Op de plaat is het echter different cook want hun nieuwste (‘Mutilator Defeated At Last’) is er weer eentje om hier en daar een aantal vingers bij af te licken. Misschien komt dat wel omdat Brigid Dawson nu weer mag meedoen (alleen op backing vocals hoor), dus er is nog hoop zullen we maar zeggen.
Anyway, best wel weer okay deze editie van LGW, al zal het geen legendarische status krijgen. In dat geval hadden ze mij effe moeten bellen.
Comments
Related Posts
Flat Worms slaat je om de oren, maar geeft je ook netjes een hand →
Hé, ga je mee naar Into The Great Wide Open? →
Le Guess Who en de mosterd na de maaltijd →
