Homotrots, genderkwesties en vegacurry in de Midlands
Vandaag in het nieuws (vast niet toevallig op de dag van de gaybotenparade in Amsterdam): een aantal politieke partijen komt met een initiatiefwet om transgenders en seksuele minderheden beter te beschermen. Het doel is meer ruimte voor iedereen om zichzelf te kunnen zijn. Afgezien van de vraag of je dat met een wet kan afdwingen is het natuurlijk een mooi streven. In Groot-Brittannië zijn ze alvast gewoon maar begonnen om het een aantal dagen per jaar in de praktijk te brengen.
Op het Indietracksfestival kan iedere bezoeker drie dagen lang zijn wie hij is zonder zich zorgen te maken over wat anderen daarvan denken. Okee, de zuurpruim onder ons kan daar tegen inbrengen dat het publiek van het festival nogal homogeen (!) is in kleur en muziekvoorkeur, maar zo kun je alles wel kapotlullen. Daar gaan we dus niet aan meedoen.
Als trouwe bezoeker (voor een enkeling in ons gezelschap was het alweer de vijfde editie) viel ons op dat het festival steeds nadrukkelijker een feestje is voor homo’s, lesbo’s, ac/dc’s en transgenders. En niet alleen in het publiek hè, ook op het podium.
Headliners van de eerste festivaldag waren bijvoorbeeld THE SPOOK SCHOOL uit Glasgow. Genderissues zijn niet zomaar een thema van veel nummers van de band, ze zijn persoonlijk doorleefd. De gitaarspelende broers Nye en Adam Todd zijn namelijk zelf ooit geboren als zusjes. Dat geeft nummers als Binary en Burn Masculinity een extra emotionele lading, zeker op een plek waar de band zich meer dan elders begrepen voelt. Speciaal voor de The Spook School hadden de organisatoren van het festival ook nog eens een aantal toiletten op het festivalterrein genderneutraal gemaakt. Je begrijpt: het kippenvel was niet aan te slepen.
Meer tussen 0 en 1
The Spook School maakt deel uit van een bredere internationale stroming van “anarcho vegan queer friendly” indie pop. MARTHA (vorig jaar nog de grote publieksfavoriet op Indietracks) is een andere grote naam in dat genre. Mede onder invloed van deze band is het voedselaanbod op het festivalterrein bijna trouwens 100% vegetarisch of veganistisch. Dat is goed nieuws, want het vergroot de kans dat Morrissey ook nog eens komt optreden. PWR BTTM (7 december aanstaande met The Spook School in de Sugar Factory te 020) uit de USA en THE HIDDEN CAMERAS uit Canada (vorig jaar een headliner op Indietracks) zijn ook voorbeelden van bands die zich specifiek richten op een LHBT-vriendelijk publiek.
Geheime anarcho vegan queer friendly subcultuur
Dit jaar kon de liefhebber van het betere homosensuele lied op Indietracks naast van The Spook School genieten van de Brits-Duitse “gay White Stripes” HUMOUSEXUAL, die dit jaar het kerkpodium van Indietracks opluisterden met hun gay themed liefdesliedjes. Verder zijn de heren van RED SLEEPING BEAUTY uit Zweden beiden vast erg hetero, maar hun melancholische synthpopnummers-met-falsettostem klinken heerlijk homovriendelijk. Over de geaardheid van de drie dames van CHARLA FANTASMA weten wij niet veel, maar hun muziek en podiumpresentatie zijn in ieder geval erg riot grrrl, maar dan met een knipoog. Datzelfde geldt voor DIRTYGIRL dat geregeld optreedt met Martha en volgens het festivalboekje geïnspireerd zijn door “big, bad-ass women” (persoonlijk houd ik dan weer meer van bad big-ass women, maar het gaat hier niet over mij).
Humousexual
Zo hadden we vorige week dus al een heuse gay pride midden in Groot-Brittannië. En anders dan in Amsterdam maakt niemand daar al teveel poeha over – en zeker de lokale COC niet. Dat maakt het des te sterker. Want zeg nu zelf: hoe meer bombarie je moet maken over homorechten, hoe meer het schijnbaar nodig is om dat te doen.
Tot zover onze gaypride-special.
Dan nog even zomaar wat lukrake muzikale highlights die (voor zover wij weten) niet specifiek LHBT-gerelateerd zijn.
SIMON LOVE & THE OLD ROMANTICS brachten een jolige set met de beste nummers van hun laatste plaat. Toch een beetje LHBT-gerelateerd, want speciaal omdat er transgenders in de zaal waren speelde Simon zijn prijsnummer My Dick (een vrolijk walsje dat begint met de woorden “Oh, I’m thinking of cutting it off…”) niet te spelen. Lief toch!
Nederlands tintje aan Indietracks
Een Nederlands elementje in de set van THE SPOOK SCHOOL: als toegift covert de band Vengabus van THE VENGABOYS. Dat gaf ons vervolgens wel de verantwoordelijkheid om bij de disco na afloop iedereen die het wilde horen uit te leggen dat The Vengaboys een Nederlandse band is en dat je de v als een b uitspreekt.
Nadat Spaanse bands die leuk klonken op plaat het bij eerdere edities op het podium lieten afweten (hallo Linda Guilala, hallo Los Bonsaís), nam het land dit jaar revanche. Eerst met VACCACIONES uit Murcia, dat bezoekers van het buitenpodium snel aan het dansen kreeg met hun vrolijke pa-pa-pa-liedjes. Daarna met CHARLA FANTASMA, waarvan weliswaar alleen de bassiste Spaans is, maar die een eervolle vermelding verdienen vanwege hun heerlijke cover van Demolición van Los Saicos. JESSICA & THE FLETCHERS (uit Barcelona) zijn wel 100% Spaans. Je moet ze niet verwarren met The Jessica Fletchers hè – die komen uit Noorwegen. Jessica & The Fletchers beschikken over de meest sympathieke en beweeglijke toetsenist en achtergrondzanger ter wereld. Een genot om naar te kijken.
Vollenbak Spaanse ambiance met links Jessica & The Fletchers en rechts Vaccaciones
Hopelijk volgt de Zweedse toetsenist van SODA FOUNTAIN RAG binnenkort een masterclass van die Spaanse toetsenist, want zij drukte met haar stokstijve aanwezigheid een negatief stempel op de show van dit verder Noors-Italiaanse gezelschap. De liedjes van de band zijn überindie, maar het oog kreeg te weinig.
SAINT ETIENNE deed wat ze moest doen: komen zien en overwinnen. Een set met louter hits zorgde voor een uitgelaten stemming, waaraan zelfs de grootste moppersmurf zich uiteindelijk overgaf. Het was dansen, zingen en melancholisch terugverlangen naar die mooie jaren 90.
Links: Sonic The Comic
Rechts: Drummer Expert Alterations met vijfde bandlid
SONIC THE COMIC heeft een toepasselijke bandnaam. Het gros van hun liedjes gaat namelijk over comics of computerspelletjes. Dat klinkt natuurlijk heerlijk nerdy. Kwa voorkomen voldoen de dame en de heer ook nog eens aan elk vooroordeel. Gelukkig zijn hun nummers voor niet-gamers onweerstaanbaar. Gewoon omdat ze meteen in je hoofd zitten en de dame en heer ze met een vette glimlach brengen. Een band om te zoenen.
EXPERT ALTERATIONS uit Baltimore was op papier al huizenhoge favorieten van het festivalaffiche. rammelende indiepop in de traditie van Veronica Falls en The Wedding Present gaat er bij ons in als Newcastle Brown Ale. Die favorietenrol maakten de band meer dan waar. Helaas had een lid van ons gezelschap de drummer de avond tevoren aan de bar opgestookt om vooral snel te spelen (“You know: play fast!”), waardoor de band al binnen een half uur door zijn nummers was. Gelukkig struikelde je het gehele festival wel ergens over een van de bandleden. Een uiterst succesvolle marketingstrategie, want na drie dagen festival liep de helft van het publiek rond in een shirtje van de band.
Expert Alterations aan het knutselen met The Spook School en wat fans
ALIMONY HUSTLE heeft een drummer die precies lijkt op Willie Wartaal. Dat is waarschijnlijk een zeer racistische uitspraak, maar ik heb hem uitgebreid getoetst (helaas niet bij andere donkere festivalbezoekers, want die waren er niet). Opnieuw hebben we te maken met een indie White Stripes, maar in tegenstelling tot Meg White, die nooit een tik teveel uitdeelde, blijft vooral het drumwerk van Willie ons bij van deze band.
TRUST FUND haalde een leuk trucje uit. De band deed of ze of moe, of dronken, of onder de invloed van andere middelen was. Ondertussen konden ze niet verhullen dat ze én zeer bekwame muzikanten waren én een paar hele goede nummers hadden. Daar gaan we meer van horen.
THE LOVELY EGGS hebben al op zeker vier van de tien edities van Indietracks gespeeld, waaronder de eerste. Deze band kreeg dan ook de eer om het publiek te tracteren op feestballonnen vanwege het festivals tweede lustrum. Dat verhoogde de feeststemming waar menigeen dacht dat de absolute top al bereikt was.
Ballonnen bij The Lovely Eggs
Kenners noemen THE AISLER SET uit Los Angeles de Amerikaanse Belle & Sebastian. De band heeft een legendarische status en mocht het festival daarom afsluiten. Dat leverde de nodige geestdrift op, zowel op het veld als op het podium. Het was een waardige einde van een erg mooie editie, waar de enige wanklank was dat het legendarische FORTUNA POP! label er na twintig jaar mee ophoudt. Maar geloof me: indiepop will never die! Ha!
Je begrijpt het al: volgend jaar weer.
(Met dank aan Karin voor de ballonnenfoto)
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 10 – The 2019 Edition →
We’re All Fucking Morons →
Last Night At Club Vinex, Vol 5 →
Pingback: Dit is indiepop (denken we) - DeKettingzaag