Hoor wie klopt daar, kinderen?

Er komen weer zwarte tijden aan, dus gauw nog wat luchtige popliedjes in de aanbieding.

Disco Inferno – In Debt
Disco Inferno dacht een geintje uit te halen. Als we nu eens een bandnaam kiezen die zo ver mogelijk af staat van de muziek die we gaan maken. Lachen in het begin, maar het later bleek dat het hen flink wat boekingen heeft gekost. Niet iedere bezoeker was gecharmeerd dat het niet klonk als D.I.S.C.O. , maar meer als ‘daar zijn we weer’ Joy Division en The Durutti Column. Volgens hen zijn ze ook ‘In Debt’ aan deze bands. Vandaar ook de verzamelaar die hun beginperiode (1989 – 1992) omvat zo ging heten. Een prettig overzicht van een beetje vals en a-melodisch gezongen nummers, die door nerveuze bas en drums voortgestuwd worden. Door het gebruik van samples krijgen ze later meer hun eigen sound en komen ze dichter bij gelijkgestemden als Current 93, Test Dept. en Einstürzende Neubauten. In 1995 is het sprookje weer over.

AC Berkheimer – Equation of State
Deze zomer stonden DeB en ik wat te roken toen de bebietste Duitser ons vroeg om wat Nederlands muziektalent te noemen. Er schoot ons echt niets te binnen. De germaan kwam zelf met de The Four One & Only’s en The Nighblooms op de proppen. Het zal de drank geweest zijn of totale onbenulligheid want dat Nederlands talent is er natuurlijk wel. We hadden moeten noemen Plus Instruments, The Serenes, The Silhouettes, maar zeker toch AC Berkheimer. Probleem was dat ik die laatste toen nog niet kende. Toch lopen ze al sinds 2008 rond. Na diverse toffe uitstapjes (S as in Assassins, Space Siren) en wat bandwisselingen is er nu, naar jaren van stilte, een waar meesterwerkje van het Rotterdamse kwartet. Shoegazzend, dreampoppend slaan ze zich door acht songs heen. Ook hier kan je weer naar allerlei bekende voorbeelden verwijzen, maar het is AC Berkheimer gelukt om een eigen plekje te vinden in deze drukke Chamber-pophoek.

Blouse – Blouse
‘I was in the future yesterday, but it looked nothing like this’ is de geinige openingszin van ‘Time Travel’. De tijdmachine van Barabas heeft op volle toeren staan draaien bij Blouse, waardoor er een lekkere eetiesfeel aan de plaat zit. Daarmee passen ze mooi in de traditie van Glass Candy, The Chromatics, STRFKR en Yacht, die niet geheel toevallig allemaal uit Portland, Oregon komen. Ook Blouse heeft een lekker kreundend zuchtmeisje, Charlie, die de plaatjes een heerlijke laidbacksfeer geeft. En het mooie is dat er al lang weer een nieuwe plaat (Imperium) blijkt te zijn, waarmee ik mijn oren nog kan gaan verwennen.