Hop, Primavera dag twee holadijee
Terwijl de zon intussen is gaan schijnen, vliegen de bands ons links en rechts om de oren. Dit was wat wij op de donderdag zoal meemaakten, zomaar in willekeurige volgorde. Met dank aan de Snoeischaar.
Onder de middelmaat
CHVRCHES. In het publiek veel scholieren en ook de homo-scene van barcelona (sommigen met van die vies doorleefde darkroomkoppen) is uitgelopen om deze act enthousiast te verwelkomen. Gelikte synthesizerpop zou ik het willen noemen, ofwel de betere gayclubmuziek. Helaas blijft het zangeresje van dit trio onder de middelmaat hangen en daar komt dan nog bij dat ze de uitstraling heeft van een stofzuigerzak. Ergens tegen het einde mag de rechtse sintezeikerspeler een nummertjezingen en kruipt zij achter de toetsen. En verdomd, het zingen EN dansen van die gozert is dusdanig aanstekelijk dat de meute à la minute in beweging komt. Als ik de bondscoach was van deze Schotse band dan wist ik het wel….
Drumster Kat mag ook een nummertje zingen
“Wat een polderkoppen he!” Roept er iemand uit mijn gezelschap als THE EX het podium betreedt. Tja, …het moge dan waar zijn dat the Exjes de jongste niet meer zijn. Maar ondertussen zijn ze (naar mijn weten) wel de EERSTE nederlandse act die hier een serieus optreden mag doen. Goed, vorig jaar hadden we nog Jozef van Wissem die met Jim Jarmusch meeriedelde, en het jaar ervoor sotnd Rats on Rafts op een minipodium marginaal te wezen. Maar dat was het dan wel. Hulde dus voor onze knoestige ex-punkers voor deze prestatie! Blonk The Ex vroeger nogal eens uit in muzikale en tekstuele drammerigheid, tegenwoordig klinkt het een stuk vriendelijker. Nieuwe zanger Arnoud de Boer zal daar debet aan zijn, samen met drumster Kat brengt hij de wat meer lichtvoetige accenten. Met drie gitaristen op rij (geen bas) heeft The Ex bovendien een zeer eigen groove te pakken, zeg maar gerust een heavy dance-groove, die steeds aanstekelijker werkt. Als je het spaanse publiek hierop uit zijn dak ziet gaan, dan weet je: een talentvol nederlands bandje!
Aan NEUTRAL MILK HOTEL gaan we hier geen woorden vuil maken. Ben je gek, dat is voorafgaand aan hun Utrecht-gig van vorige week al uitgebreid genoeg gebeurd. Wel wil ik bij deze nog even resoluut wat bullsit van tafel vegen, namelijk dat deze band bol zou staan van allerlei invloeden (zo las ik over balkanpop en marriachi). Ik zeg concluderend na dit optreden: NHM is uniek van zichzelf en stoelt verder op niet meer dan twee pijlers die de band vooruit stuwen: volksmuziek en punkrock. Punt.
Mark E. Smith jr. uit het land van Guiness
Aan de rits primavera podia is er dit jaar opnieuw eentje toegevoegd: de Heineken Hidden Stage. Ergens ondergronds, in de spelonken van het terrein, blijkt zich zomaar een prima geschikte zaal te bevinden waar precies 460 man in kan! Als eerste mag de nieuwe Ierse groep GIRL BAND hier een optreden verzorgen. Welnu, over deze band hadden wij al het een en ander vernomen maar nog nix van gehoord. De nieuwsgierigheid wordt beloond want dit is meteen een voltreffer! Hoewel in de standaardbezetting gitaar-bas-drum- zang krijgt Girl Band het voor elkaar om met een originele en explosieve variatie hierop te komen. Ze gaan daarbij volledig voorbij aan de refreintje-coupletje structuur. In plaats daarvan strak gespeelde themas die bol staan van noodzsak en hoogspanning. Zanger ? Heeft veel te vertellen, waardoor het lijkt also de gefrustreetde kleinzonen van Mark E smith hier op de deur staan te bonken onder het uitschreeuwen van: ‘wij willen goffedomme gehoord worden!!!!’ Ik voorzie een nieuwe golf aan UK-bands die nu eens totaal lak hebben aan imago, mooie kleertjes en behaagzucht. Fat White Family, Eagulls, Girl Band: graag nog een paar honderd van dat soort bands svp!
Geheime ingang
Later op de avond gromde PETER HOOK zich met THE LIGHT op het geheime podium ook nog door Unknown Pleasure heen. Dit concert was alleen toegankelijk voor dragers van het bijbehorende shirtje. Die pasten er natuurlijk nooit allemaal in, maar dat mocht de pret niet drukken. Hoekie speelde de nummers stuk voor stuk alsof het de eerste keer was. Fenomenaal! Geen polonaise dit keer op Love Will Tear Us Apart. Dat bewaren we voor de slotavond bij DJ Coco.
Geen polonaise
Dan was er nog flink wat Spaans aanbod. BARCELONA 82, bijvoorbeeld, dat op het piepkleine Sony Clubpodium voorbijgangers mocht vermaken. Geinige electopop wel, met twee vrolijk hupsende dames. Veel had het niet om het lijf allemaal, maar het hoeft natuurlijk niet altijd ingewikkeld. Liever niet zelfs. Ook EL ÚLTIMO VECINO was overduidelijk blijven hangen in de jaren 80. Niet alleen klonk de band precies als Howard Jones meets A Flock Of Seagulls, de complete band was ook nog eens helemaal a-modieus op zijn 80s gekleed. Compleet met slechtzittende spijkerbroeken. Jammer genoeg was het iets teveel van een gimmick en na vier nummers hadden we het wel gezien.
Wie zet en nu een paal voor de dames van Barcelona 82
De afrosoulfunktrein van ANTIBALAS zette ook de meest vastgeroeste Noord-Europese heupen in beweging. De band is gemodelleerd naar Fela K’s legendarische bands uit de jaren 70. Het podium was dus bijna te klein voor de twaalfkoppige band. Onder aanvoering van voodoopriester Duke Amaye bracht de band afrobeatgrooves met een gemidelde lengte van een minuut of 10. Lekker hoor voor in het Spaanse zonnetje, met een Spaans biertje en een Spaans sigaretje.
Groovy mierda
De showstopper van de avond was toch wel de fenomenale CHARLES BRADLEY. Door zijn opkomst alleen al weet hij alle inwoners van Barcelona tot in hun diepste vezels te raken. Charles is ooit begonnen als naäper van James Brown en dat heft hij nog steeds goed in zijn vingers. Inclusief verkleedpartijtjes, microfoonstandaardflips en knievallen. En de muziek klinkt al seen klok. Je reinste Stax, inclusief retegeile Hammond. Het zal je opa maar zijn, die gast. Lekker hoor.
Jesus op aarde
En dan was er natuurljk nog veel meer, waarvan de Boiler Room niet onbenoemd mag blijven. In een iglokoepeltentje waar een mens of honderd in passen mag het puikje van de wereledtop van DJ’s het surround sound systeem van Bower & Wilkins geselen. Een leuk Azieatisch meisje projecteert tegelijkertijd hallucinante beelden op de binnenkant van de tent. Het resultaat is even desoriënterend als opzwepend. Natural drugs, zogezegd. Ik wil thuis ook zo’n tent.
Comments
Related Posts
Misty Fields laten wij voortaan niet meer links liggen →
Spinvis stort zich op de Utrecht Punks →
LGW dag 4: Kat redt The Ex, Tropical Fuck Storm bekroont de zondag →
Pingback: Alles legendarisch | KETTINGZAAG
Pingback: Alles legendarisch » De Kettingzaag