House of Pain duikt op in Lombok

Van de week kreeg ik van één van mijn favorietste nichtjes, de 11-jarige A., een appje toegestuurd. Het bevatte een link naar een YouTube-filmpje. “Kijk uncle Snoei, Summerdance 2015, groep 1 – week 2” had ze er trots bij gekrabbeld. Opgenomen in Lombok, Utrecht begreep ik ook. Kijk eens mee als je wil:

Snoezig hè? Als mens word ik hier nou vrolijk van. ‘Jump Around’ van HOUSE OF PAIN als brandstof voor frisse kids die en er gewoon lekker op loos gaan, wow!

Maar diezelfde avond thuis op de bank sloeg toch de weemoed toe en moest ik terugdenken aan mijn eigen jaren als 11-jarige. In mijn tijd hadden we dit soort onderwijs niet. Creatieve lessen bleven in ons dorp beperkt tot het wekelijkse blokfluitklasje van een ouwe non, waartoe ik mijzelf vanzelfsprekend nooit verlaagd heb. De leegheid van het kinderbestaan trachtte ik dan maar te verdrijven met veel voetbal, fikkie stoken en arme kikkers pesten. Veel verder dan dat ging het niet, geloof ik.

Eerst dat intro met dat stukje ‘Harlem Shuffle’ erin en daarna barst het los. ‘I’ll serve your ass like John McEnroe /if the girl steps up I’m slapping the ho’ luiden de twee zinnnetjes die je nooit meer uit je kop krijgt.

Ook het terugdenken aan House of Pain stemde mij tot een melancholisch soort nostalgie. Want verdorie, is het nou alweer dik 20 jaar geleden dat deze gasten doorbraken? En dat optreden in Paradiso waar ik nota bene samen met de vader van A.’kje heen toog, is dat ook al zo lang geleden? Een onvergetelijke avond was dat, niet eens vanwege de muziek, als wel vanwege de aanwezige Hell’s Angels. Ze waren afgekomen op het Ierse vechtersbazenimago dat HoP omringde. Bij de bar gristen ze gratis bier weg en ze zorgden voor een grimmig sfeertje. Buiten gingen ze na afloop van het concert nog even met hun brommers allerlei onverantwoorde, halsbrekende toeren uithalen, zoals in stilstand het achterwiel over het asfalt laten razen zodat er veel herrie en verbrand asfalt-geur opsteeg. Hun heavy imponeergedrag stond in schril contrast met het beteuterd toekijkende hiphoppertjespubliek waarvan de gemiddelde leeftijd hooguit een jaar of 17 geweest moet zijn.

‘Jump Around’ was in 1992 maar een bescheiden hitje in Nederland, het haalde net de Top 20 ofzo. Maar in de jaren die volgden leidde het een hardnekkig bestaan, het kreng bleef overal maar opduiken. Op allerlei skihut-compilatie-cd’s bijvoorbeeld, of in films, of in games. En op vele feestjes en disco’s natuurlijk want die bizar schurende swing, die gillende sax-sample en het to-the-point rapwerk maakten het tot een onvervalste evergreen op de dansvloer, slechts vergelijkbaar met eh… nou ja vul zelf maar in joh.

De gozert met de tatoeaties is Everlast. Links achter hem DJ Lethal, de dj van het gezelschap. Hij zou nog dertien jaar lang deel uitmaken van Limp Bizkit

Al voordat Jump Around een hitje werd, was daar die debuut-LP ‘Fine Malt Lyrics.’ Hoewel ik niet bekend sta als lefgozer durf ik hier met een gerust hart te stellen dat die plaat behoort tot de pakweg 200 beste hiphop-LP’s aller tijden. Brein achter die plaat was Lawrence Muggered, beter bekend als DJ Muggs van Cypress Hill. We hadden het hier op de Zaag al eerder over hem. Dat ging toen over het doldwaze feit dat hij het gehinnik van een paard sampelde en tot een top-hit wist om te turnen. ‘Insane in the Brain’ van Cypress Hill was het resultaat daarvan, een plaatje dat qua sfeer, opbouw en sample-gebruik behoorlijk stevig aanschurkt tegen deze ‘Jump Around.’

Meteen de eerste saxofoonstoot uit deze ouwe Motown-stamper vormt de sample die het nummer tot zulk een grote hoogtes doet opstuwen. Je hoort hem 66 keer voorbijkomen in Jump Around.

Ach, ik weet nog goed, House of Pain kon de snel verworven populariteit niet lang vasthouden. Ze probeerden het hoofd boven water te houden met o.a. wat metal achtige-samenwerkingen, zoals met Butch Vig en Helmet. Niet veel later zou Everlast (de hoofd-rapper van het gezelschap, die naam had hij van een merk bokshandschoenen / echte naam Erik Schrody) de handdoek in de ring gooien en een solo-carrière opstarten. Hij maakte een paar semi-akoestische, Beck-achtige platen waarvan ‘’Whitey Ford sings the Blues’’ wel de bekendste is.

Och, waar blijft de tijd? Ik zal je vertellen, toen ik zelf allang op deze figuur Everlast uitgekeken was bleken sommige van mij vriendjes juist weer gevallen voor zijn solo-escapades. Zo zie je maar weer dat de wereld van Yin en Yan aan elkaar hangt en dat een enthousiast familielid in Lombok de cirkel weer mooi rond maakt.

Al vóór de House of Pain maakte Everlast al solo-platen. Die verkochten voor geen meter. Na de House of Pain zou hij het dus nogmaals proberen.