Huh!? Savages voor een kwart Fransoos!
Mensen die mij wat beter kennen, weten dat ik mijn misprijzen voor alles wat Frans is niet onder tafels of stoelen steek. Ik houd niet van het land, ik houd niet van de mensen en ik houd ook niet van de taal. Mits door vrouwen gesproken, dan. Het Frans klinkt namelijk zo feminien, dat ik mannen die Frans spreken gewoon niet aux sérieux kan nemen. Voor eten maak ik een uitzondering (hoewel je er wel flink van uit je bek gaat stinken – nog zo’n onhebbelijkheid van de fransman) en ook voor de muziek. En voor die laatste twee hoef ik dat snertland gelukkig niet in.
Nu blijkt dat ik al een aantal maanden zonder het te weten liefhebber ben van een van de hipste artiesten uit olala-land. Ze heeft zich goed vermomd en zingt (gelukkig) in perfect Engels, maar vanmiddag heb ik haar ontmaskerd. Ik heb het over niemand minder dan Jehnny Beth, de zangeres en bandleider van Savages. Jehnny heet namelijk helemaal niet Jehnny, maar Camille Berthomier.
Spot Jehnny
In haar thuisland is ze een bekend en gevierd actrice en zangeres. Ze speelde op het toneel en debuteerde tien jaar geleden in À travers la forêt van Jean-Paul Civeyrac. Na nog wat films koos ze voor de muziek en vormde het duo John & Jehn met Nicolas Congé (aka Johnny Hostile). De band maakte twee platen met muziek geïnspireerd door (en nu citeer ik wiki even) Serge Gainsbourg, The Velvet Undergound, Jean Luc Godard (nooit geweten dat die muziek maakte), Gang Of Four, John Fante (nooit geweten dat die muziek maakte), Joy Division, Jacques Brel en Johnny Cash. Niet van de straat dus, dat duo.
De invloed van John Fante is duidelijk herkenbaar in het tweede couplet van dit nummer
Ik had nog nooit van het John & Jehn gehoord, maar dat blijkt gewoon een gebrek aan kennis mijnerzijds te zijn. Ze hebben namelijk nogal getoerd in Europa en zijn grandes messieurs in hun eigen land. Zo supportten ze bijvoorbeeld Franz Ferdinand in Parijs. In 2010 verhuisde het duo naar London en begonnen Camille en Nicolas hun eigen Pop Noire label. In Londen besloot Nicolas liever labelbaas te zijn dan artiest en zag Camille zich genoodzaakt Savages op te richten.
Regie: Camille B.
Op het Pop Noire label verschijnt vooral werk van John & Jehn en hun verschillende bands. De enige uitzondering daarop is een artiest die ik eigenlijk veel interessanter vind dan die hele Savages. Het betreft een heerschap dat zich van de naam Lescop bedient. Zijn debuutplaat komt morgen officieel uit, maar staat al een tijdje op Spotify. En hoewel het hier een mannelijke Fransprater betreft, krijg ik geen genoeg van dat plaatje. Helaas staat er nog geen enkel optreden buiten het land der kikkerbilleneters gepland. Maar ik twijfel er niet over dat de wakkere LGW-scouts dit talent allang gespot hebben en hem ons eind van het jaar opdienen met knoflook en rode-wijnsaus.
Comments
Related Posts
Best Kept Secret 2013: Op schoolreisje naar de Beekse Bergen →
Primavera: diepe dalen, hoge toppen →
De nieuwe Savages: ouwe wijn, geschreeuw en wol →
Pingback: Toe maar: nog weer eens zo’n eindejaarslijstje | KETTINGZAAG