I SOLD MY HEART TO…
Propvol muziek en met van alles te doen, zo zag het weekend er uit. Vrijdagmiddag was de aftrap, met een hooggeëerd bezoek van ome Snoeischaar om mij de fijne kneepjes van het bloggen bij te brengen. De hand van de meester was snel klaar en die van der Wolfshund snel gevuld, tijd dus om een plaatje op te zetten. Al snel kwamen zaten we in de (Neder-)glam-hoek, niet in de laatste plaats omdat ik die hoek door deze fantastische verzamelaar – mede samengesteld door Snoeischaar – heb weten te vinden.
En dan ook nog met handtekening…
De plaatjes en weetjes vlogen door de kamer en met zoveel gezelligheid en liefhebberij in één ruimte vloog ook de tijd.
Next stop voor mij was Nijmegen, waar ik plaatjes mocht draaien op een verjaardagsfeest.
Het feest vond plaats op een grote boot die voor anker lag aan de Waalkade, met uitzicht op de prachtig verlichte brug.
Eerst was het de beurt aan een band, die zich bediende van een wonderlijke constructie, te weten een grote omgebouwde scheepskoffer op wielen.
In de koffer waren ingebouwd: een drumstel, luidsprekers, een bandecho, aansluitingen voor instrumenten en een draaiende hoornconstructie. De hele band was ingeplugd in dit prachtige apparaat om een soort van feestachtige muziek te spelen, geschoeid op de ska-/reggae- en funk-leest. Het was nog maar half tien, toen bij het tweede nummer het publiek reeds te horen kreeg dat ze er “niet zo stom bij moesten staan” maar moesten dansen. Oké, bedankt… Probleem was volgens mij dat de bandleider/gitarist ervan uitging dat het wonderlijke apparaat wel voor de nodige goeie vibraties zou zorgen en dat zij dan achteroverleunend de overwinning wel even binnen zouden slepen.
Maar een omhooggevallen jamband blijft een omhooggevallen jamband. Uiteindelijk bleken deze Farizeeërs daar toch vooral ter meerdere eer en glorie van zichzelf te staan.
En toen ik, zei de gek. Tot drie uur ’s nachts lekker uitgepakt met hits and misses uit de ouwe 50’s en 60’s doos. In optimale vorm is plaatjes draaien het delen van geluk en dit was zo’n avond.
Moe maar voldaan nog een peukie gedaan op het dek, met uitzicht op de Waalbrug en toen nach Hause. Over een paar uurtjes zou de platenbeurs beginnen…
Het lukte me zowaar om reeds om tien uur aanwezig te zijn in de Jaarbeurs. Ik was nergens speciaal naar op zoek, maar een rondstruinende Wolfshund vindt altijd iets…
Bij het binnenlopen van de hal word ik altijd overvallen door hetzelfde soort gevoel dat ik als kind had wanneer ik op het punt stond om van de allerhoogste duikplank te springen: graag willen, maar nog niet helemaal durven en weten dat er geen weg terug is.
In de kramen hangen felbegeerde platen, met ontmoedigende prijzen erop geplakt. Ernaar kijken is al mooi en zorgt voor verheven gevoelens, zoals een gelovige zich verheerlijkt aan een splinter van het kruis of een baardhaar van deze of gene profeet of een flesje heilig water.
Een man valt op zijn knieën voor een doos elpees en begint te bladeren, mechanisch, gecontroleerd, gebiologeerd. Hij haalt de plaat uit de doos, houdt hem omhoog en bekijkt het ding met een gelukzalige glimlach om de lippen.
Platen verzamelen/muziekliefhebberij verschilt in niets van religie, inclusief het aanbidden van personen en relikwieën, het uitvoeren van rituelen, de soms verblindende waanzin en natuurlijk de spirituele vervoering.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=o8l5sKiAw-o&w=560&h=315]
Net als Snoeischaar was ik ook voornemens om een plaatje van Michel Terstegen te bemachtigen. Na het moment zo lang mogelijk te hebben uitgesteld begaf ik me dan toch maar naar stand 168 B, een nummer dat op de lippen lag van eenieder die ik tegenkwam.
De mannen van Hotstuff, uit Zwéééééden, bleken gelukkig geen zure, cynische geldwolven, maar (relatief) jonge, enthousiaste gasten met een overduidelijk liefde voor muziek en, zogezegd, het hart op de juiste plaats. Ik kan me geen betere plek bedenken waar die platen heen hadden moeten gaan, om van daaruit weer uit te vliegen over de hele wereld.
Een van de mannen is verantwoordelijk voor de serie Fading Yellow, die zich toelegt op het samenbrengen van allerhande obscure popsike uit de 60’s. Dus meteen maar even deeltje vijftien, hot of the press, gescoord.
En deze: mijn relikwie van de dag, ooit bezeten door Michel Terstegen. Wat wordt die man – en zijn winkel – nog altijd gemist.
En zoals de Heer zich openbaarde aan Paulus op weg naar Damascus, was het op deze zaterdag de 23ste november in het jaar 2013 dit plaatje dat op mij neerscheen en mijn hart in vuur en vlam zette:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=sLu_V6MNdbw&w=420&h=315]
Uitgegeven op het gelijknamige en aan het magazine gerelateerde Ugly Things label van Mike Stax. Zo’n liedje waarvan je blij bent dat je het kent en waar je gelukkig van wordt iedere keer dat je het hoort. Het soort liedje dat je wilt delen met de wereld, gelijk het evangelie. Wat een ontdekking! Ik zou er bijna van gaan vloeken…
En dan deze: het nummer dat Joe Meek nooit heeft opgenomen, gekocht bij Marthy ‘Grey Past’ Coumans. Uitgezocht op basis van de titel en wederom een hemelse, dan wel ruimtelijke ervaring.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=TVcIt00-voI&w=420&h=315]
Een label dat ook goed uitpakt de laatste jaren en wiens parochie bezocht werd is Pseudonym Records uut Neede’land himzelf.
Hun specialiteit is het prachtig herverpakken van klassieke Nederbietbands zoals: Outsiders, Motions, Ro-D-Ys, Jay Jays, Q65, et cetera, aangevuld met minder bekende goden zoals:
Onder andere bekend van deze floorfiller:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=PFjclO3lHtw&w=420&h=315]
En hoe zat het met de moderne fratsen? Nou, vooruit eentje dan. Dit singletje van rock ’n’ roll underground wunderkind Dan Sartain:
En zo klinkt ie:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=13_NnEsiqTM&w=560&h=315]
Dat deze jongen nog niet op alle zichzelf-op-de-borst-kloppende-als-het-gaat-om-het-doen-van-ontdekkingen-festivals gestaan heeft is mij een raadsel. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk…
Als laatste wil ik u deze niet onthouden. Onlangs wereldberoemd geworden als het aller-allerlaatste liedje van de aller-allerlaatste aflevering van Breaking Bad:
En hier beeld en geluid van Badfinger, een band die nog tragischer eindigde dan Walther White uit bovengenoemde serie:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=C53QAuOoSgc&w=420&h=315]
Wat hebben we het toch goed, en wat is het toch wonderlijk en prachtig om omringd en geroerd te worden door de klanken van muziek.
Ook al is Hij dood, God is groot…
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
Pingback: KETTINGZAAG BIJDRAGE 25 NOVEMBER | der wolfshund