Ian Curtis is gecremeerd
De laatste jaren kom ik er altijd wel een keer in de buurt, maar dit jaar heb ik dan toch eindelijk eens een bezoek gebracht aan Macclesfield. Reisdoel: het graf en het huis (tevens hangplek) van Ian Curtis.
Macclesfield is een provinciestadje ter grootte van Harderwijk op zo’n 30 kilometer van Manchester. De stad was ooit wereldwijd bekend als herkomstplek van de beste zijde, maar sinds de jaren 80 kennen we het vooral als de geboorte-, woon- en sterfplaats van Ian Curtis.
Gezellig met de bus naar Macclesfield
Redelijk onvoorbereid reisde ik met de streekbus vanuit het 60 kilometer verderop geleden Ashbourne naar Macclesfield. Ik wist op welke begraafplaats het graf van Ian zich bevond en ik wist de naam van de straat waar zijn laatste woning staat. Verder wist ik niet veel. Na een busrit van anderhalf uur door de meest afgelegen heuveldorpjes van Cheshire en Staffordshire leverde de buschauffeur mij in Macclesfield af. Mijn bedevaart kon beginnen.
Na een korte wandeling door de nogal saaie binnenstad had ik al snel de weg naar Macclesfield Cemetery & Crematorium gevonden. De begraafplaats bevindt zich naast een lommerrijk park en was tot mijn schrik veel groter dan ik me had voorgesteld. Er gaan blijkbaar nogal wat mensen dood in Macclesfield. Vind dan maar eens het graf van een legendarische zelfmoordenaar. Ik liet me niet uit het veld slaan en begon een uitgebreide wandeling over de begraafplaats. Om de een of andere reden was ik op zoek naar een grafmonument zoals op singlehoes van Love Will Tear Us Apart staat. Na een kwartier bedacht ik dat dat onzin is, omdat die foto, net als die op de hoes van Closer , genomen is bij een graf in Genua. Ik moest mijn aandacht dus op alle soorten graven richten.
Tip voor de plaatselijke VVV: zet ff een kruis bij de plek van Ian’s graf
Na een wandeling van drie kwartier langs de velen doden van Macclesfield had ik nog geen spoor van het graf van Ian gevonden. Net toen ik begon te wennen aan het idee dat ik misschien wel onverrichter zaken naar huis zou moeten, liep ik langs een perk waar iemand een speelgoedgitaar had neergelegd. Er lag trouwens nog meer: een bierpul met 60 erop, een verjaardagskaart, maar ook een ceedee van Substance van Joy Division en een foto van Ian. Ik was op de goede weg! Na wat zoeken zag ik nu ook een grafsteen. Of eigenlijk meer een piepklein soort herdenkingssteen, waarvan er meerderen langs de paden van de begraafplaats waren ingemetseld. Ian was blijkbaar niet begraven, maar gecremeerd! Nooit geweten. Zo leverde mijn speurtocht zelfs een nieuwtje op. Ik heb dat natuurlijk nog even nagezocht en wat blijkt: Ian is gecremeerd én begraven. Zijn as ligt dus ergens bij die steen onder de grond. Overigens kwam ik via de interwebs ook te weten dat de herdenkingssteen niet de originele is. Die is namelijk in 2008 gestolen)
Gefeliciteerd, Ian!
Die bierpul, de speelgoedgitaar en andere prullaria bij het graf (waaronder een badge met het artwork van de laatste elpee van New Order – iemand houdt Ian goed op de hoogte) lagen er omdat het onlangs (15 juli) Ian’s 60ste geboortedag was geweest. Na mijn verbazing over de eenvoud van het graf te hebben verwerkt heb ik maar even een buiging gemaakt (ja, je moet toch iets als je oog in oog met een dode mythe staat), wat foto’s gemaakt en ben ik opgekrast. Ik moest namelijk ook nodig pissen.
Eén vinkje (het graf) was gezet, op naar het volgende (het huis). Van het huis van Ian wist ik dat het in Barton Street staat. Ik had bovendien ongeveer een idee van de windrichting waarin het zich ten opzichte van de begraafplaats moest bevinden. Ik zette dus mijn inwendige TomTom aan en begaf mij weer door de straten van Macclesfield. Na tien minuten stiefelen kwam ik ineens zowaar een platenzaakje tegen.
Vinyl Planet: een bezoekje waard. De stiefdochter is even naar de WC
Binnengekomen bleek het een paradijsje voor liefhebbers van het betere Britse poplied op vinyl. Terwijl ik het aanbod inspecteerde waren twee heren van middelbare leeftijd en een jonger meisje achter de toonbank bezig een stapel vers binnengekomen tweedehands vinyl te sorteren. Het meisje zette er af en toe een plaatje van op en dat was zonder uitzondering een uitstekende keuze. Bij het afrekenen complimenteerde ik haar natuurlijk met haar smaak. Toen viel me ook nog eens op dat zij een t-shirt droeg van New Order. Toen ik haar ook daarmee complimenteerde vertelde ze dat ze de stiefdochter is van Phil Cunningham. Dat is niet alleen de oprichter van de band Marion, een andere legendarische band uit Macclesfield, maar sinds vijftien jaar ook de gitarist van New Order. Mensen, de wereld is klein.
Niks aan te zien
Enfin, met een stapel plaatjes onder de arm zette ik mijn speurbedevaart voort en vond na wat omzwervingen Barton Street. De straat ligt op loopafstand van het centrum, het busstation en het treinstation en is ronduit arbeideristisch (of working class, zoals ze dat daar zeggen). Ian’s huis bevindt zich op nummer 77. Het is een huis als alle anderen in de straat. Alleen een piepklein bordje met het bericht dat het huis op aanvraag te bezoeken is onderscheidt het van de anderen in de straat. Toch moet er zoiets bestaan als “schuldig straatbeeld”, want ik voelde duidelijk de historische betekenis van deze plek. Maar al snel vroeg ik me af wat ik hier nu eigenlijk te zoeken had. Na wat gedraal voor het huis heb ik de deur en de muur maar even aangeraakt en besloot ik ook hier maar als eerbetoon een soort van buiging te maken.
Al met al was het dus bij tijden een wat ongemakkelijke bedevaart, met een verrassende ontmoeting met levende mensen als hoogtepunt. Ik hoef je natuurlijk niet te vertellen welke les ik daar uit getrokken heb.
Comments
Related Posts
Regenjassenreggae uit Manchester →
Dankzij Herbert Grönemeyer kun jij lekker naar je plaatjes van Neu! luisteren →
Toen Joy Division bij ons op theevisite kwam →
