IDFA: Gimme Shelter en geef mij Merry Clayton!
Deksels wat vliegt de tijd, aanstaande woensdag is het alwéér zover, het IDFA gaat van start. En dat betekent weer achterlijk veel docu’s per vierkante meter, allen draaiend in die fraaie Mokumse binnenstad. Deze jongen is er ieder jaar wel te vinden en meestal pikt hij dan in het voorbijgaan wel één à twee…. à drie à vier muziekdocumentaires mee, al naar gelang het aanbod.
Ja want muziekdocu’s, dat is de afgelopen jaren sluipenderwijs een soort van bijkomende specialiteit geworden van het IDFA. Denken we bijvoorbeeld even terug aan vorig jaar toen Searching for Sugar Man daar zijn NL-triomftocht begon. Of aan een paar edities daarvoor toen Oil City Confidential, een keigave en monumentale ode aan de roemruchte Britse pubrockers Dr. Feelgood, veel indruk maakte.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=tELNUGii58M&w=560&h=315]
Ook dit jaar is het weer raak met veel interessante eh…dingetjes. Zo draait er Los Wild Ones (over Ierse en Mexicaanse rockabilly’s en hun platenlabeltje), Muscle Shoals (over de befaamde soul-studio in het gelijknamige plaatsje in Alabama) en – superinteressant in het kwadraat- Basically Johnny Moped, een portret van een ouwe jeugdheld van mij, het prettig gestoorde punkidool-tegen-wil-en-dank, mister Johnny Moped!
Toch mensuh, ik ken er niks an doen, maar in dit stadium van heimelijk voorgenieten gaat persoonlijk mijn meeste aandacht toch uit naar Twenty Feet from Stardom. Hierin worden we meegezogen naar een duister oord, ergens in de coulissen van de glamourwereld…. naar een schemerzone die zich bevindt vlak àchter de spotlights…. naar het slecht verlichte bezemhok dat is gereserveerd voor de schoonmaaksters der popmuziek: de wereld van de achtergrondzangeressen!
In Twenty Feet From Stardom maken we (eindelijk) kennis met een paar illustere backgroundsingers uit heden en verleden, zoals daar zijn Judith Hill, Darlene Love (de échte zangeres van He’s a Rebel), Gloria Jones (die van Tainted Love en van haar fatale romance met Marc Bolan) en nog een paar dames.
Maar bij mij het meest in het oog springend (au!) is toch wel Merry Clayton. Qua naam wellicht niet de bekendste van het stel, maar evenzogoed in ons collectieve onderbewuste een vertrouwde verschijning. Iedereen móet Merry namelijk kennen van dat geweldige duet dat zij aanging met Mick Jagger in dat schitterende Stones-lied Gimme Shelter. Want in welke film of TV-serie is dat nummer (dat intro!) nou niet gebruikt? Zonder dollen misschien wel de beste Stones-track ooit! Luister bewust even mee:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=fs4hkJIX8oU&w=420&h=315]
Rape, murder, it’s just a shot away….En nou hetzelfde nummer nog eens, maar dan op zoek naar de ziel ervan, dus nu even alleen de vocal-track:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=y5rUKbI3Y-M&w=420&h=315]
Wel opmerkelijk natuurlijk dat een ingehuurde achtergrondzangeres een zo’n prominente rol (zelfs een stukje solo!) kreeg toebedeeld in zulk een cruciale album-track. Want de Stones, die waren rond 1969 toch wel op een punt aanbeland waarop ze golden als de overtreffende trap van vitaal, zelfbewust, maatschappelijk betrokken, omnipotent, gevaarlijk, woest aantrekkelijk, en weet ik veul wat allemaal nog meer. Nee, er is maar één plausibele reden denkbaar denk ik, waarschijnlijk konden ze gewoonweg niet om Merry’s vocale prestaties heen….
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=W13VzSJteP4&w=560&h=315]
Maar het verhaal gaat nog verder, want Mick Jagger bleek over vooruitziende gaven te beschikken. Uitgerekend in dezelfde maand dat Let It Bleed uitkwam (december 1969, het einde van een tijdperk, de symboliek!) speelden de Stones op het Altamont-festival, ergens op een buitenterrein in Californië. Het (gratis) festival verliep zeer chaotisch en het noodlot wilde dat nota bene Hell’s Angels waren ingehuurd voor de security. De uitkomst is bekend: een moordpartij frontstage (iemand zwaaide met een pistool en werd door de Angels met biljartkeuen in elkaar gerost). De broers Albert en David Maysles waren met een camera ter plekke en schoten er een huiveringwekkende en onheilszwangere documentaire. Titel: Gimme Shelter, inmiddels een onvervalste IDFA-klassieker.
Foute boel op Altamont
Maar Merry had met dat festival niks meer van doen natuurlijk. Nou nog even wat feitjes over Merry: je vraagt je misschien af waarom ze in godsnaam niet gewoon Mary heet? Welnu, die vraag is makkelijk te pareren, want ze werd namelijk geboren op Eerste Kerstdag….
Early Merry. Het origineel is van haar
Ook zit je wellicht ernstig met de kwestie in je maag van hoe die Stones toch in hemelsnaam Merry op haar spoor kwamen. Welnu, ook dat is een eitje: Merry zong al in de vroege jaren ’60 mee op talloze plaatjes, en die waren meer dan eens geproduceerd door Jack Nitschze. Diezelfde Jack Nitschze – tot dan toe vooral bekend vanwege zijn samenwerking met Phil Spector- was betrokken bij de opnames van de Let it Bleed-LP (met name voor het koorarrangement in You Can’t Always Get What You Want.) En aangezien 1 + 1 = 2….
Nog een Jagger-Nitzsche-Clayton collaboratie: de soundtrack van Performance uit diezelfde periode.
Ook lees ik ergens dat Merry kort na thuiskomst van de Gimme Shelter opname-sessies een miskraam kreeg. Wat ik zeg, onheilszwanger… Toch weerhield het haar er niet van om een jaar later met een eigen versie van het nummer komen.
Tot IDFA!
Comments
Related Posts
Together Pangea laat nog één keer zien wie hier de baas is →
Kapitein Biefstuk in de autofabriek →
De ‘piano van de armen’ maakt het verschil →
One Response to IDFA: Gimme Shelter en geef mij Merry Clayton!