Idles in Ekko: dak eraf!
Eaguls, Fat White Family, Sleaford Mods, Moonlandingz, Shame… Een verzamelterm is er nog niet dus kom, laten we ze de ‘Nieuwe Britse Wilden’ noemen. Op het eerste gezicht zou je nog geen cent geven voor dit soort lui, ze ogen als het eerste de beste zootje ongeregeld. Wie niet beter weet zal denken te maken te hebben met de zoveelste lading luidruchtige ‘stag party-’gangers zoals die elk weekend Amsterdam op zijn kop zetten, tot grote ergernis van hen die nou juist zo mooi dachten te wonen daaro. Met Idles is het al net zo: drinking lads met baard, lang vet haar, kale kop, snor, smakeloze tattoos, boksersbroek, dikke bril en vooral een anti-fashion en fuck you-attitude van hier tot Tokyo-city. Rauwe jongens die geen blad voor de mond nemen. Als nuchtere, aangepaste Nederlander kun je daar alleen maar met bewondering naar kijken.
Na eerder dit jaar indruk gemaakt te hebben op Vlieland en bij Eurosonic is Ekko nu al weken van te voren stijf uitverkocht. De tent tintelt dan ook van de opgewonden verwachtingen en is ramvol, voor een goed deel gevuld met Groningers en Engelsen, nou dan weet je het wel. Als de band – alle vijf in het wit gestoken- opkomt denk je eerst nog even in een nieuwe episode van Clockwork Orange beland te zijn. Zeker als het meteen losbarst en er al snel een meisje gewond afgevoerd wordt. Maar ‘violence’ blijkt totaal niet hun ding, gaandeweg wordt duidelijk dat voor Idles maar één ding telt: de boel entertainen en samen met de zaal een uitbundig feessie bouwen met als enige inzet: zeer energieke, meebrulbare rocksongs.
Die songs zijn met name te vinden op hun debuutalbum ‘Brutalism’ en met die plaat is iets bijzonders aan de hand. Toen die eerder dit jaar opgenomen werd namelijk, ging het heel slecht met Christine, de moeder van Joe Talbot, de zanger van het Bristol/Newport/Londense gezelschap. Kort erna overleed zij. Gek is het dus niet dat de intense Idles-teksten en albumhoes hiervan de weerslag vormen (op de binnenhoes staat een handgeschreven brief aan haar afgedrukt: ‘I want to start by saying thank you and forgive you for drinking your life away’). Wel opmerkelijk is het besluit van Joe om de as van zijn gecremeerde moeder in het (doorzichtige) vinyl mee te laten persen. De eerste 100 exemplaren van de Brutalism-LP ondergingen die behandeling. Een diep persoonlijk statement dus van iemand die zijn passies aldus op indrukwekkende wijze samenbrengt. Overigens, naar die plaatversie hoef je niet te zoeken want het was alleen via de website van de band te bestellen en momenteel is het een collector’s item van jewelste.
Een goed gekozen LP-titel dat ‘Brutalism‘ vind ik. Brutalisme is een term uit de architectuur en wordt gebruikt voor lompe, uit gewapend beton opgetrokken, jaren ‘70 constructies. Stijlzuivere voorbeelden vind je vooral in het buitenland, zoals voor Engelse volkshuisvestingsprojecten, maar ook in Nederland wemelt het van de gebouwen die je met gemak je afgezwakt-brutalistisch mag noemen. Aanvankelijk was de term negatief bedoeld maar daar is gaandeweg verandering gekomen. Ofwel: bij nader inzien schuilt er schoonheid in al die lelijkheid!
Per saldo kun je stellen dat Idles een band is die je vooral live ondergaan moet hebben. Echte showbinkies zijn het die extreem publieksgericht hun brutalistische ding doen, daarbij hun woede behendig kanaliserend en gebruik makend van zeer conventionele middelen (die eeuwige rockgitaar, bedoel ik). Hun plaatwerk is zeker wel aardig, maar komt niet in de buurt van de live-experience. Dat wil zeggen, met uitzondering van een paar zeer pakkende nummers die op geen enkele playlist misstaan, ‘Mother’ met name.
In tegenstelling tot wat hun ‘raw as fuck’ songs doen vermoeden zijn het vooral aardige jongens. Ze beseffen maar al te goed hoe bevoorrecht ze zijn om nu op Europese tournee te zijn. Gedurende het optreden regent het welgemeende ‘dankjewels’ en als ik na afloop even ga shoppen bij de merch table pakt zanger Joe mijn hand even stevig vast en kijkt me indringend aan. “Dankjewel’ zegt hij.
Geweldige tekstregel: ‘The best way to scare a Tory is to read and get rich.’
Gevolgd door:
‘Sexual violence doesn’t start and end with rape
It starts in our books and behind our school gates
Men are scared women will laugh in their face
Whereas women are scared it’s their lives men will take’
Een eervolle vermelding nog voor het Rotterdamse trio/voorprogramma The Sweet Release of Death rond bassiste/zangeres Alicia dat met gedurfde en spannende rocksongs de boel perfect weet op te warmen. ‘Een grillige oerkracht vol grijstinten noise rock, shoegaze en post-punk,’ volgens Ekko en daar kan ik me nu eens prima in vinden.
Naschrift dd 7 juli 2018:
Begin dit jaar liet Courtney Barnett haar smash-single ‘Nameless Faceless’ op de wereld los. Opvallend: de tekst van het refrein daarvan lijkt als twee druppels water op bovenstaande regels van Idles: Courtney zingt:
‘I wanna walk through the park in the dark
Men are scared that women will laugh at them
I wanna walk through the park in the dark
Women are scared that men will kill them’
Hoe kan dit? Wie was er eerder? Waar komt dit vandaan?
Nou, ik weet het antwoord wel: het stoort Courtney dat het maar niet wil opschieten in de strijd tussen de seksen. Ze doet er niet moeilijk over dat ze zich bij het schrijven van de tekst van ‘Nameless Faceless’ heeft laten beïnvloeden door de Canadese schrijfster/feministe/politiek activiste/ dichteres Margaret Atwood. Van haar is de (kennelijk) bekende quote: “Men are afraid that women will laugh at them. Women are afraid that men will kill them.”
Maar klopt die quote wel, wat had mevrouw Atwood precies gezegd/geschreven?
Nou, ik weet het antwoord wel: in 1982 gaf zij een lezing op de Universiteit van Waterloo (in Canada). Die lezing had de titel ‘Writing the Male Character’ en werd later gepubliceerd onder de titel ‘Second Words: Critical Prose, 1960-1982.’ Letterlijk staat daarin te lezen:
‘Why do men feel threatened by women?’ I asked a male friend of mine… ‘men are bigger, most of the time, they can run faster, strangle better, and they have on the average a lot more money and power.’ ‘They’re afraid women will laugh at them,’ he said… I asked some women students in a quickie poetry seminar I was giving, ‘Why do women feel threatened by men?’ ‘They’re afraid of being killed.’
Het lijkt aannemelijk dat Idles en Courtney Barnett dezelfde bron/quote gebruikt hebben, hoewel Courtney’s song zowat een jaar na die van Idles verscheen dus niet uit te sluiten valt dat Idles haar op een (goed) idee hebben gebracht.
Zo, is dat ook weer opgelost!
Comments
Related Posts
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
Van de pub naar de sportschool met de Sleaford Mods →
Bam, daar gaat het deurtje van het Tramhaus dicht →
