IJslandse Soul….Mag dat?

Dat we met zijn allen al jarenlang steeds gekker aan het worden zijn in dit land, wist ik als vaste volger van Wierd Duk’s twitter-account natuurlijk al lang. Maar het blijkt dus toch nog gekkerder te kunnen, zo ontdekte ik afgelopen week toen ik naar de playlist best of 2019 van de onvolprezen Songpickr luisterde. Daar kwam plots een nieuw liedje voorbij van Solomon Burke, althans dat dacht ik. Tot dat ik besefte dat Solomon al weer even geleden het loodje heeft gelegd. Junius Meyvant bleek de man te heten die het fraaie ‘Ain’t gonna let you drown’ zong. Rare naam voor een Afro-Amerikaan, dacht ik nog toen ik zijn naam intypte bij google. Vervolgens verscheen een afbeelding van een langharige blonde man met een rode baard, die woonachtig was op het kleine eilandje Heimaey voor de kust van IJsland…

Nu was dit niet de eerste keer dat de songpickr me dit jaar op het verkeerde been zette. Afgelopen voorjaar trakteerde hij me op een heerlijke Four-Tops-achtige band die de Teskey Brothers bleek te heten. Ook hierachter bleken geen zwarte domineeszonen uit Mississipi of Alabama schuil te gaan, maar een paar roomwitte Australische knapen die zo leken weggelopen uit de plaatselijke boerenkermis.

Ach, waarom ook niet? Dacht de ruimdenker in mij. Waarom zou je als IJslander alleen op een zeeschelp mogen blazen? Als die man er aardigheid in heeft om soul te maken en daar ook nog behoorlijk goed in is, waarom zouden we daar dan tegen moeten zijn? En Australiërs zijn nu eenmaal geboren dieven, daarom zijn ze ooit naar dat godvergeten eiland toegestuurd, nietwaar?

Helaas was dat buiten de steeds luidruchtiger wordende identiteitsdenker in mij gerekend. Je reinste ‘cultural appropriation’ is het, zo beet deze me toe. Witte gepriviligeerde mannen die menen even de zwarte minderheidscultuur te mogen opeisen, zonder het achterliggende leed te hebben ervaren! Lekker makkelijk; pronken met de veren van een cultuur die jouw eigen cultuur met veel geweld heeft kaalgeplukt. Het is nog net geen racisme, maar komt er wel akelig dicht in de buurt.

Om die reden had je Vampire Weekend, dat muzikale Afrika Museum al in de ban willen doen. Als Kuifje in Afrika ooit een musical wordt, is dit imperialistische tropenhelmengezelschap de geknipte kandidaat voor de soundtrack. Tot dat je las dat zanger Ezra Koenig joods is, waardoor hij toch ook lid is van een minderheidscultuur en bovendien werp je alle anti-semitisme natuurlijk verre van je. Bovendien heeft Ezra een zwarte vriendin die Rashida heet, dus dan mag het misschien toch best wel weer een beetje.

En First Aid Kit dan? Die twee Pippi Langstrumpfen in country outfit die zo lang geoefend hebben op hun Amerikaanse R dat geen mens meer hoort dat ze eigenlijk uit Zweden komen. Mag dat wel? Ja, dat mag wel, want ligt subtieler. De ene gepriviligeerde cultuur, cq die van gepriviligeerde Zweedse bakvisjes, mag best elementen van de andere gepriviligeerde cultuur, cq die van Amerikaanse Trumpstemmers, overnemen. Bovendien zijn het toch vrouwen, dus onderdrukt, en komen ze uit het land van Greta Thunberg, en dan kún je niet fout zijn.

Alsof hij mijn gedachten kon raden, legde Songpickr vervolgens een nieuw plaatje op de playlist: Colors van Black Pumas. Soul zoals soul bedoeld is. En deze keer niet gemaakt in Fins Karelië, het Zwitserse kanton Uri of Zeeuws Vlaanderen, maar in Austin Texas. En nog belangrijker, de zanger is zwart! Authentiek zwart. En hij zingt ook nog over hoe, beste broeders en zusters, kleur toch helemaal niets uitmaakt. Wij zijn immers allemaal elkaars hoeders. Hij mag dat zingen. Hij wel!