I’m in the mood… een kort essay
The Nolans! My all-time favourite four-tissue fantasy! – Richie Rich –
❤️
I’m in the mood for dancing…
Zo heet de grootste hit van The Nolan Sisters. Mijn liefdesrelatie met het lied – want ik ben met heel mijn hart verliefd op iedere noot en elk woord – begon na aflevering 2 van de BBC serie Filthy, Rich & Catflap.
Hoofdpersonage Richie Rich, gespeeld door Rick Mayall, is een aan lager wal geraakte tv-ster die bij hoge uitzondering een schnabbel heeft. Na afloop van de rampzalig verlopen opnames raakt hij verzeild in de kleedkamer van The Nolan Sisters. Overmand door ‘gevoelens’ smeert hij lippenstift op zijn gezicht, trekt hij de jurk van één van hen aan en stapt onder de douche om zich te wassen met hetzelfde stuk zeep als dat zij hebben gebruikt. Als de zussen hem betrappen chanteren ze hem, wat leidt tot doldwaze situaties. Aan het einde van de aflevering zingen ze I’m in the mood… voor het aanwezige studiopubliek.
❤️
I’m in the mood for dancing is een fraai staaltje faux disco uit 1979. Het is nep en het is kitsch en net te langzaam voor die stampende four-to-the-flour disco groove. Het is kleinburgerlijke losbandigheid verpakt in een ondeugend zwart glittertopje en een rode glimmende spandexbroek. Het verandert na ieder couplet van toonsoort, waarmee het zo naar het Eurovisie Songfestival had gekund. Ik weet zeker dat ze gewonnen zouden hebben.
❤️
Als de eerste oe-oe-oe’s klinken zwelt mijn hart van blijdschap en genot. Iedere keer weer.
❤️
Filthy, Rich & Catflap komt uit de koker van dezelfde mensen die achter de anarchistische tv-serie The Young Ones zaten en was net zo over the top. Decors werden gesloopt, er werd gezopen, gekotst, geboerd en gescheten. Uitgenodigde beroemdheden zoals Midge Ure van Ultravox werden uitgescholden en voor gek gezet. Het was liefde op het eerste gezicht toen ik er kennis mee maakte. I’m in the mood… is het bijbehorende liefdeslied.
❤️
Ik luister een Youtube playlist met allemaal verschillende versies van I’m in the mood… Het is één van de weinige Engelstalige nummers die toentertijd de eerste plaats in Japan wisten te halen. Als dank hebben de Nolans later een Japanse versie ingezongen.
❤️
Het is zo’n single die je op iedere vlooienmarkt en in iedere kringloopwinkel kan vinden. Altijd als ik hem tegenkom koop ik ‘m. Om zelf te houden of om weg te geven. Ik heb er al minstens tien bezeten, waarvan er nu nog drie of vier over zijn.
Meestal ligt de prijs rond de vijftig cent, maar een euro is ook zeker niet te veel voor de hemelse drie minuten en zestien seconden die je met de gezusters Nolan mag doorbrengen. En het mooie is, als hij is afgelopen kan je hem gewoon nog een keer opzetten. En nog een keer. En nog een keer. I’m in the mood… is the gift that keeps on giving. Alleen de versie van 2020 valt tegen, maar die wordt dan ook niet gezongen door Bernie, die in 2013 overleed aan kanker.
❤️
Bij de toonsoortverandering na het eerste couplet aangekomen kan ik de tekst alleen nog maar fluisterzingen. Mijn keel knijpt samen, mijn stem begint te happeren, tranen wellen op in mijn ogen. Ik ben gelukkig.
“Take me again,” zingt Bernie na het tweede couplet.
Wacht… Wat? Ik dacht dat we aan het dansen waren.
“And heaven who knows, just where it will end,” zingt ze meteen daarna. I’m in the mood… is een in raadselen gehuld mysterie verpakt in een enigma.
❤️
Waarom hebben de Nolans meegedaan aan een show als Filthy, Rich & Catflap? In 1987 waren ze ver over hun houdbaarheidsdatum heen. Hun singles en elpees haalden de hitparade niet meer en ze hadden niks te verliezen. Dat is de meest voor de hand liggende reden. Maar misschien lag het wel simpeler en waren The Nolan Sisters gewoon vet coole chicks. Ze hadden ten slotte alles al hadden gezien en meegemaakt. Op hun twaalfde stonden ze met Frank Sinatra op het podium en in 1981 namen ze een single op met o.a. Lemmy van Motörhead. Toen Lemmy een keer zijn aansteker liet vallen en bukte om die op te rapen zei een van de zussen tegen hem “Als je toch daar beneden bent kan je me ook wel even beffen.” Daar kan je alleen maar bewondering voor hebben, en ik benijd ze ook. Ik, met mijn principes, angstvallig op mijn hoede voor de smaakpolitie. Het singletje zit altijd in mijn deejaykoffer, maar ik heb ‘m nog nooit durven draaien.
Barry “The Sixth Nolan” Hofstede
Oké, komt ie dan, inclusief de Japanse versie:
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
