In extase bij PVA

Na al die aandacht voor Le Guess Who? de afgelopen dagen, zou je bijna vergeten dat er dit weekend op diverse podia in Nederland ook nog gewoon allerlei andere bandjes op hebben getreden. Zo speelde op Vessel 11 te Rotterdam PVA uit Londen. Die hadden wij eerder dit jaar zien spelen op het Misty Fields festival. Daar kwam het allemaal niet zo goed uit de verf. De band maakte dat afgelopen zaterdag dubbel en dwars goed.

PVA bestaat uit drie vroegtwintigers die ergens in 2019 een bandje zijn begonnen. Twee bandleden kenden elkaar van de middelbare school en kwamen elkaar in clubs tegen toen ze in Londen gingen studeren. Daar pikten ze ook het derde bandlid op en de band was compleet. De eerste composities van PVA waren geïnspireerd door rave, postpunk en country. Een demo ervan kwam terecht bij Speedy-Wundergroundbaas Dan Carey. Hij was enthousiast en nam met de band in een dag de single Divine Intervention op. Die verscheen onder het nummer SW033 in een oplage van 250 stuks en waren in een vloek en een scheet uitverkocht. Het kostje leek gekocht voor de band, maar een zeker virus stak daar een lelijk stokje voor. Twee jaar geleden verscheen nog de EP Toner (met daarop een lekkere remix door Gilla Band van prijsnummer Exhaust / Surroundings), maar toen werd het toch eventjes stil.

Twee jaar lockdown en gedwongen thuiszitten is voor niemand leuk, maar als je begin twintig bent en het liefst iedere dag in een club rondhangt met je matties is het een regelrechte ramp. De drie muzikanten van PVA sublimeerden de opgekropte knaldrang van de coronajaren in elf nummers die tezamen het album Blush vormen. Die plaat verscheen een paar weken geleden (dit keer op Ninja Tune) en is een kneiter van jewelste. Gewapend met een Korg, een drumstel en vooral een Roland TR-303 bassyth (je weet wel, van de acidgeluidjes) maken de drie PVA’s ons deelgenoot van al hun zielenroerselen. Eerder dit jaar heeft de band flink wat podiumervaring opgedaan als voorprogramma bij tours van SHAME en DRY CLEANING. Dat bleef niet onopgemerkt, want een maand geleden mocht de band optreden bij Jools Holland. Dan weet je dat het hard gaat.

PVA bij ome Jools

Voordat PVA het podium van V11 betreedt is er eerst nog een voorprogramma. Het betreft het Noord-Hollandse DORPSTRAAT 3, dat al fijn aan het inspelen is als wij iets te vroeg het piepkleine zaaltje betreden. Stonden zij toen nog in hun alledaagse kloffie het geluid te testen, hun officiële entree maakt de band in zondags pak. De band speelt nogal bezwerende en psychedelische elektronische muziek, die ons door de galm en de Nederlandse teksten vooral aan De Ambassade doet denken. Daarmee is die band een grote aanrader die een breder publiek verdient. De band heeft een EP uit (Bijgeloof in de lage landen), die ze ons integraal voorschotelt. Dat levert steeds meer bijval op van het publiek. Als kers op de taart sluit de band hun set af met een gouwe ouwe cover: Dracula van ZZ en de Maskers. Tent op zijn kop natuurlijk.

Nadat de zaal nog even vakkundig was gevuld is met legale rookwolken is PVA aan de beurt. Waar de band in het daglicht van Misty Fields nog wat schuchter en ongemakkelijk op het podium stond, zien we hier een drietal dat zelfverzekerd en met de borst vooruit laat horen wat ze kan. Dat hun eigen clubtour in Groot-Brittannië, die er net op zit, een zegetocht was zal daarbij geholpen hebben. Al bij het tweede nummer (single Untethered) gaat zangeres Ella volledig los op haar eigen muziek. De zaal volgt snel. De acidklanken van Bunker trekken de laatste twijfelaars over de streep. Na uitsmijter The Individual wilde de zaal na een klein uurtje alleen maar meer, meer, meer. Maar zoals steeds meer jonge bands doet PVA niet aan ingesleten tradities als toegiften. Dat juichen wij van harte toe. Dat meer, meer, meer moet dan maar komen van een volgende concert in Nederland. Ons advies: laat de plaat even zijn werk doen en kom dan begin 2023 nog een keer terug in iets grotere zaaltjes. Maar stiekem denken wij dat PVA helemaal niet op ons advies zit te wachten. Die kiezen hun eigen pad en dat is het enige juiste. Wij zetten intussen de plaat gewoon nog een keer op.