Indian Askin in De Helling

Van de week werd ik onverwacht uitgenodigd door een lieftallige jongedame. Of ik haar wilde vergezellen naar een concert van INDIAN ASKIN in De Helling. Nou zegt elke gezonde Hollandse vent natuurlijk meteen ‘ja’ tegen zo’n propositie maar mijn probleem was: ik kende dat hele fukking bandje niet!

Ik hapte dus toe en gelukkig had ik nog twee avondjes om het online uit te checken, cq om mijn zelfgekoesterde imago als ‘muziekkenner’ hoog te houden. Een Amsterdams bandje is het las ik, en ik ontdekte zowaar een paar behoorlijk catchy tunes van hen. Eentje daarvan schijnt het zelfs tot radiobekendheid geschopt te hebben. ‘Answer’ heet dat liedje, mot je horen:

Ik moet erbij zeggen dat ik –experienced concert goer als ik ben- altijd op mijn hoede ben als Amsterdamse bands zich in de buurt van een podium begeven. Want op de een of andere manier lijken Mokummers zich altijd genoodzaakt te voelen om veel humor, ironie en ongein in hun muziek te stoppen (denk Claw Boys Claw, Malle Pietje en de Bimbo’s, Human Alert, enz). Alsof ze van de daken willen schreeuwen: ‘neem ons vooral niet te serieus!!!’ Omdat ze deep inside toch ook wel enige muzikale ambities vertonen krijgt het eindresultaat dan vaak iets kleinkunsterigs. En hey, bij mij kun je niet slechter scoren dan dat.

Om mezelf wat moed in te drinken had ik de dame in kwestie voorgesteld om vooraf in een kroeg af te spreken. Dat was snel geregeld, het werd ‘Klein Berlijn’ dat tot onzer verassing een nieuw onderkomen heeft gevonden, op een steenworp afstand van De Helling, schuin tegenover de ingang. Een gehorig nieuwbouw glas-met-betonhok is het, dat met twintig bezoekers al gauw behoorlijk vol zit. Ik wens ze veel succes.

Mijn tafeldame blijkt vooraf kaartjes gekocht te hebben. Daar moet ik innerlijk een beetje om gniffelen want hoedefuk gaat er nou op een doordeweekse dag naar Indian Askin? Perfect getimed het voorprogramma ontlopend komen we daar al snel achter: heel veel mensen! De Helling blijkt zowat uitverkocht, slechts met moeite weten we ons naar voren te dringen. Daar weet de smartphone ons nog te vertellen dat deze band het afgelopen jaar op alle festivals die er toe doen heeft gespeeld: in Hilvarenbeek, Groningen, Biddinghuizen en in Lichtenvoorde. De Volkskrant noemde ze de ‘meest veelbelovende act van 2016’ en ze staan onder contract bij Warner Music terwijl het management in handen is van Dennis van Leeuwen van Kane. Nou okay, kom maar op!

Mijn kleinkunstvrees blijkt niet ongegrond want her en der op het podium staan en hangen nutteloze rekwisieten. Twee kindercircuslichtbakken aan weerszijden, een mini retro TV-tje op een versterker, en boven de drummer hangt een opgedirkte papier-mache eenhoorn. Wat een bullshit allemaal!

Maar muzikaal valt Indian Askin bepaald niet tegen: de meerstemmige vocalen zijn gewoon heel goed, met soms My Bloody Valentine-achtige droomzang. De geblondeerde bassiste is nogal een eye-catcher. Als een 21^e eeuwse Bobbie Rossini voorziet ze het zootje van veel schwung en swing. Ik las ook nog dat deze luitjes fans zijn van Thee Oh Sees (‘laatst op Lowlands voor het eerst gezien!’ kraaien ze op 3voor12) en dat valt goed terug te horen op het podium: langdurige spacejams met veel gitaaruitspattingen van een slagvaardige gitarist, alles in de overdrive. Best wel leuk, ook al besef je je tegelijkertijd: er is echt maar één John Dwyer!

Stiekem wordt het volume steeds meer opgedraaid terwijl de muziek juist daardoor aan diepgang verliest. Bij mij komt dan altijd onvermijdelijk het moment om de hoek kijken waarop ik me meer zorgen begin te maken over de kwaliteit van mijn gehoor dan om het vervolg van het optreden. Vragend kijk ik mijn gezelschap aan terwijl ik met mijn duim naar de achteringang wijs. Ze knikt instemmend. Genoeg zo, lekker biertje in de foyer pakken!

Nakeuvelend in de foyer horen we het binnen nog zeker wel een half uur doorgaan. Niet zo best dus als je pretendeert een oordeel over een concert te geven, zoals ik hier. Om toch nog tot een afgewogen slotsom te komen werp ik tijdens het naar de wc-gaan nog even een blik door de patrijspoorten van de Hellingklapdeuren: ik zie ledematen boven het publiek uitsteken en stroboscopen wild flikkeren, de muziek is nu helemaal van beukestein. Kortom, op dat moment heb ik mijn conclusie over Indian Askin klaar en die luidt: teveel troep op het podium, teveel teringherrie, te lang optreden, te weinig goeie nummers, maar wel een goeie band!