Indietracks 2015: The Wet Edition
Het was vochtig afgelopen weekeinde in de heuvels van Derbyshire. Maar dat mocht de pret niet drukken. Getooid met regenjassen, paraplu’s en vrolijk gekleurde laarsjes trokken honderden fans van de indiemuziek weer naar hun bedevaartsoort bij stoomtreinstation Butterly Station te Ripley. Want weer of geen weer: Indietracks wacht op niemand. Wij waren erbij en probeerden alle bands te bekijken die de organisatie ons opdiende.m
Dat is natuurlijk niet gelukt, want alleen superman kan meer dan vijftig bands in drie dagen bekijken. We zijn wel een heel eind gekomen. En dit is wat we ervan vonden.
FEVER DREAM is een band die ons niet lang zal bijblijven. Eigenlijk herinneren we ons alleen nog de bril van de gitariste en het haar van de zanger dat steeds maar voor zijn ogen hing. Het klonk allemaal een beetje als Amerikaanse lawaai-indiebands aan het eind van de jaren tachtig, maar dan minder indrukwekkend. De eerste lokale biertjes smaakten wél goed.
THE SCHOOL beviel ons al flink beter. Deze band uit Wales bestaat uit drie dames en drie heren en brengen een Belle-And-Sebastianachtige mengeling van girl group, northern soul en Velvet Underground. Gezellig was het en over de buste van een van de achtergrondzangeressen raakte ons gezelschap het hele weekeinde niet uitgepraat.
CINERAMA sloot de eerste festivaldag af. Cinerama is eigenlijk gewoon The Wedding Present, met als verschil dat David Gedge een pak draagt, de band voor de helft uit vrouwen bestaan (die NIET vrolijk mogen kijken) en de nummers frivolere arrangementen hebben. The Wedding Present is een van de aartsvaders van het indiegenre. David weet dat maar al te goed. Hij weet ook maar al te goed dat hij eigenlijk niets verkeerd kan doen. Dat maakt zijn set niet per se slecht, maar we hebben hem wel eens geïnspireerder gezien.
Dag twee begint met LOS BONSAÍS uit Asturië. Deze band heeft twee handenvol puntige songs die even pakkend zijn als kinderliedjes. Helaas kwam dat vandaag op het podium minder goed uit de verf. De bandleden staat er op het hoofdpodium bij alsof ze hun laatste oortje versnoept hebben. Misschien was een kleiner podium beter geweest voor deze sympathieke band. Achteraf bleek de band trouwens heus wel lol te hebben gehad. Kijk maar:
Fransman REMI PARSONS was op voorhand al een van onze favorieten van het festivalaffiche. Zijn album Précipations staat vol melancholische liefdesliedjes, begeleid met wavey keyboards en de bas van Peter Hook. Frankrijk heeft meer van dat soort artiesten. Een Colder bijvoorbeeld, of een Lescop. Live bleek Remí een bescheiden, innemende artiest met een geinige babbel. Zo zien wij dat graag. Mijn moeder zei het al: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Remí maakte zijn favorietenrol meer dan waar.
Gezellige Fransman
Ons schema gaf ons gelukkig de gelegenheid nog wat nummer mee te pikken van EVANS THE DEATH, dat ons twee jaar geleden in Barcelona al zo kon bekoren. Toen waren vooral het drink- en podiumgedrag en de knieën van de zangeres aanleiding daartoe. Nu hebben we ook even de tijd genomen om eens goed naar de band te luisteren. We hadden maar drie nummers nodig om vast te stellen dat het helemaal goed is gekomen met de dame en heren. Muzikaal is het nog meer de kant van Pavement op geschoven en de teksten zijn dik voor mekaar. Niks meer aan doen en snel in Nederland komen speulen.
Rodney & Alice a.k.a. Arthur & Martha
RODNEY CROMWELL zorgde voor een tweede hoogtepunt op de zaterdag. Op zijn website vermeldt hij dat hij zijn laatste album Age Of Anxiety gemaakt heeft voor “fans of Factory Records, 80’s coldwave and those four guys from Dusseldorf who thought they were robots”. Daarmee bedoelt hij eigenlijk gewoon liefhebbers van New Order. Wij vonden er na veelvuldige beluistering van de plaat niks van gelogen. In het kleine festivalkerkje wist hij het ook nog eens live waar te maken. Nooit geweten dat Erasure gewoon in zo’n wonderorgel past. Als klap op de vuurpijl werd Rodney ook nog eens bijgestaan werd door Alice Hubley, de zangeres van Cosines. Je begrijpt: wij verlieten met een grote glimlach op het gezicht de kerk.
DESPERATE JOURNALIST uit Londen zorgde voor de verrassing van de dag. Dit is een band die zich nog weleens zou kunnen ontworstelen aan de houdgreep van het indiepubliek om zijn weg naar de zgn. mainstream te vinden. Muzikaal klink het nogal als het helaas al bijna vergeten The Organ, met een vleugje Savages, Siouxie en Bjørk. De band mist nog wel dat ene liedje dat iedereen leuk gaat vinden, maar zangeres Jo Bevan steelt alvast de show zonder zich daar al teveel bewust van te zijn. Lekker naturel, houwen zo!
TIGERCATS is weer zo’n band die graag als Pavement wil klinken. Helaas schieten ze een beetje te ver door richting Smashing Pumpkins, maar dat kan ook aan het stemgeluid van de zanger liggen. Na een tijdje gaat het irriteren, maar: de band heeft met Junior Champion wel minimaal één heel goed nummer op het repertoire.
THE WAVE PICTURES deden wat ze moesten doen: de zaal platspelen. Met een set met flink wat oudere liedjes zette het drietal het schuurpodium op zijn kop. De band is zo op elkaar ingespeeld dat ze de nummers achteloos uit hun mouw lijken te schudden. Daarbij schuwen zij de solo (ook bas en drum) niet. Normaal een gotspe in de indiemuziek, maar The Wave Pictures komen ermee weg. Gitarist David Tattersall nam de gelegenheid zelfs te baat om zijn splinternieuwe gitaar in ieder nummer eens goed uit te proberen. Het werd helemaal solo galore toen halverwege de set Paul Rains van Allo Darlin’ (en Tigercats) de band kwam versterken. Dat leverde dubbele gitaarsolo’s op waar Thin Lizzy en The Eagles hun vingers bij zouden aflikken. Wij trouwens ook. Als extraspeciaal promotiemateriaal had de band een mok in de aanbieding die helemaal zelf door de vader van de drummer is gepottenbakt. Ik drink er koffie uit terwijl je dit leest.
Tweederde van The Wave Pictures
Zaterdagafsluiter THE PAINS OF BEING PURE AT HEART waren een inkoppertje. Al vanaf hun eerste plaat behoort dit ensemble uit New York City tot het pantheon der indiepopmuziek. Ze hoeven, net als Cinerama de avond ervoor, dus niet erg hun best te doen om het publiek in katzwijm te krijgen. Dat deed de band dan ook niet. In een geroutineerde set kwamen alle indiediscohits van het repertoire aan bod. Ons viel op dat de band er sinds haar debuut niet beter op is gaan klinken. Sympathiek gerammel heeft plaatsgemaakt voor gesmeerde stadionrock à la Starship. Zo zie je maar weer: veel oefenen kan een band stuk maken.
De zondag begon fris en fruitig met het trio TUFF LOVE uit Glasgow. Twee stoere dames speelden met hun mannelijke drumvriendje een gezellig soort gruizige zomerse pubrock. Halverwege hun set flirtten ze met wat flauwe publieksparticipatie, maar daar wilden de nog slaperige bezoekers van Indietracks niets van weten. De band trok de keutel dus snel weer in. Maar goed ook. Flauwekul is er al genoeg in de wereld. Dat hebben die meiden helemaal niet nodig.
FIREWORKS hadden met hun plaat veel indruk gemaakt. Hun mix van shoegaze, shoegaze en shoegaze liet ons niet onberoerd. Op het podium bleek het echter van een geheel ander laken een pak. De drummer (ex The Wedding Present – dus een ster) en de gitarist hakten en ramden er weinig subtiel op los. De gothic-ish dames op bas en zang moesten er maar tegenop zien te boksen. Het was daardoor allemaal wat los zand. Gelukkig kwam het helemaal goed toen de band zich als afsluiter dapper en eensgezind door The Stooges’ 1970 heen wist te slaan. Wij denken: Iggy zou zelfs vrede stichten in het Midden-Oosten (gratis tip voor de Kofi Annan van De Kettingzaag).
THE TUTS kenden wij nog goed van hun daverende optreden van twee jaar geleden. Ook nu stelden zij niet teleur. Als ware grrl-powersuperhelden nam het trio het festival voor een dik half uur over. Leuk extraatje: de band profileert zich (samen met zusterband COLOUR ME WEDNESDAY) actief als anti Tory. Kijk maar:
Na afloop van hun zinderende set bombardeerde de band zichzelf alvast maar tot gedoodverfde afsluiter van de Indietracks 2016. Goed zo! Op valse bescheidenheid zit niemand te wachten.
FRIDA & ALE (respectievelijk uit Frankrijk en Italie) hebben alles in zich om een jarenlange publieksfavoriet van de bezoeker van Indietracks te zijn. Ga maar na: exotische accenten, bandleden uit heel Europa inclusief (bonuspunten!) Scandinavië, studieuze liedjes over gebroken harten en filosofische concepten en ook nog eens een licht ironische voordracht. De optelsom levert een onweerstaanbaar geheel op, met als kers op de slagroom een lekkere cover van The Ronettes (waarbij ze nog wel even opmerkten dat ze Phil Spector een lul vinden vanwege vrouwenminshandeling).
MARTHA presenteert zich als een veganistische, anarchistische, straight edge band. Dat leverde in ons gezelschap de discussie op of straight edge niet al impliceert dat je geen dierlijke producten eet of gebruikt. We kwamen er niet uit. Wie het weet mag het zeggen. De band werkte zich ondertussen door hun set van literaire punkmeebrullers die – kom er maar eens om – stuk voor stuk verstaanbaar gezongen werden. De leden van Martha zijn al jarenlang trouwe bezoekers van Indietracks. Het is dus met recht een band van indiefans voor indiefans. Ze onderstreepten dat door alle vier aan het eind van hun set naar de bar te crwodsurfen, alwaar ze een biertje bestelden en in het publiek gingen wachten op de volgende band. Klassiek!
Die volgende band was THE GO! TEAM. Vanwege de aanhoudende regen was de band van het buitenpodium naar het binnenpodium verplaatst. Goed idee, maar het leverde wel heel veel extra wachten op opbouw en soundcheck op. Het publiek werd er een beetje lamlendig van. Erg jammer, want de energieke set van de band valt wat dood als het niet overslaat op het publiek. Het leverde zondagavond een ongezonde relatie op, waarbij de ene partner alleen maar moet geven en de andere alleen maar neemt. Jammer, want The Go! Team verdient iedere avond een feestje.
Zo ging het festival zondagavond een beetje als een nachtkaars uit. Maar: niet getreurd, nog maar 359 nachtjes tot de volgende editie!
Er was nog meer
LuxSignal, verborgen parel
Soms kan je er na een eerste korte luisterbeurt flink naast zitten. Zo bijna ook bij The Luxembourg Signal. Een gevalletje groeiplaat. Het amerikaanse ‘LuxSignal’ is een voortzetting van het legendarische Aberdeen en Trembling Blue Star. De opgedane ervaring is goed te horen. De prachtige gitaarsongs, geschreven door Johnny Joyner, zijn allen indie-hitjes op zichzelf. Ze klinken luchtig, dromerig maar met voldoende ‘drive’ om het spannend te houden. Een paar slokjes bier later is de trip ineens voorbij en blijft er een groot verlangen achter.
Druk in de kerk bij Leaf Library
Het regende nog steeds en dus snel voor het zingen de kerk ingedoken. Daar maakte The Leaf Library zich klaar voor een heerlijke set dromerige songs. De meeste daarvan begonnen rustig en bouwden zich dronesgewijs op naar de finale. Door de verstilde zang en weldadige melodieën had het wat weg van Stereolab. Op de Indietrack-compilatie (voor 3 pond of meer op te halen op bandcamp, doen!) staat van Walking Backwards. Klinkt dat daar al mooi, live werd dit nummer nog wat verder opgetilt. Hun debuutalbum komt deze week uit en ziet Daylight Version het licht.
Chorusgirl
Op de vroege zaterdagmiddag had Chorusgirl de lastige taak om de eerste zonnige binnenkomers in beweging te krijgen. Voor deze Jangle ‘n’ roll band bleek dat geen probleem. De vrolijke zangerers Silvi Wersing rijgt de noisy popsong aaneen en dat werkt aanstekelijk. Allerlei invloeden komen voorbij: Curve, Northern Pop en Lush. Na jaren als bassiste die vooral andermans dromen aan het waarmaken was, heeft ze zich daarvan losgerukt en is het introverte meisje ineens de frontvrouw. (No more) Chorusgirl dus.
Colleen Green durft
Colleen Green laat op haar tweede album ‘I want to grow up’ weten dat je leven vol vragen, ervaringen en risico’s zit. Maar dat je dit niet alleen hoeft aan te gaan. En juist dat doet ze wel op het podium. Alleen met haar gitaar getuned op noise en computer, kijkt ze ons door een zonnebril strak aan. Vrouwhaftig om daar alleen te staan, maar na een half uur slaat door een tekort aan dynamiek de verveling wat toe.
Volle bak ambiance
Nog wat extra credits voor de disco’s. Elke avond zijn er verschillende plekken op het terrein en camping plaatjesdraaiers die lijken te weten waar we het hele jaar smachtend op gewacht hebben. Een flinke duim omhoog voor onder meer de Unpop DJ’s.
Comments
Related Posts
The Wedding Present herhaalt met succes hetzelfde kunstje →
Last Night At Club Vinex, Vol. 10 – The 2019 Edition →
Last Night At Club Vinex, Vol. 7 →
One Response to Indietracks 2015: The Wet Edition