Is het Loose Ends festival wél in balans dan?

Op de NDSM-werf in Amsterdam is schaduw schaars en ligt het beton er in brute overvloed. Het is zondag, zonnig en teringheet Overal waar je kijkt een smakeloze massa tatoeages geprint op bleke ledematen, langzaam maar zeker vervaagt dat tot een amorfe blauwe blur. Een ‘niche garagepunkfestival’ heet dit. Uit alle hoeken en gaten van het compacte terrein dringt een ware kakofonie van lawaai zich aan je op. Een mensenmeute, meerdere dj’s, bands… en overal ruggenzweet dat als bergbeekjes bilnaden in gutst. Wat ook zo lekker ruikt. Is dit soms het voorportaal van de hel? Nee hoor, dit is het Loose Ends festival en uitgerekend op dit oord komen wij af, zoals normale mensen op zo’n dag de verkoeling van de kust opzoeken.

Maar liefst twintig bands staan er geprogrammeerd. Tien van de twintig zijn van Nederlandse makelij dus de binnenland/buitenland-balans is perfect in orde, ook al wappert onze driekleur voornamelijk aan het begin van de dag fier. De laatste maanden is onder aanvoering van Barcelona’s Primavera Festival plotseling ook het item van de ‘gender balance,’ of beter gezegd van de ‘gender imbalance’ op de agenda gezet. Van de ene op de andere dag worden festivals, ook bij ons, en masse langs de feministische meetlat gelegd en erop afgerekend als er niet genoeg dames op het podium staan. Zoiets wekt verbazing want het ging de laatste jaren nou juist zo lekker de goeie kant op, dus waarom nu moeilijk doen? En met overijverig forceren bereik je eerder het tegenovergestelde effect, dat zou de Volkskrant toch ook moeten weten. Maar goed, gaan we even mee in die Spaanse drogredenering dan is het Loose Ends festival flink in overtreding. Een snelle schatting wijst uit dat circa 15 van alle optredende artiesten een voorbibs hebben, tegen 75 een jodokus. Een kutpercentage van slechts 16,6 %. dus Foei, het is een grote schande!

Ploegendienst Ray toont trots zijn Zeeman-slipje

Heel opvallend, over de ‘race balance’ hoor je die Spaanse moraalridders dan weer niet. Tja, want meer vrouwen op het podium wil iedereen wel, maar meer zwarten op het podium zou het indie-rock-concept van een festival ernstig onderuit kunnen halen, dus daar zwijgt men liever over. Overigens, in Amsterdam is het bar gesteld met die ‘race balance. ’ Van de enige vijf negers die er rondlopen zijn er vier van de security en die lopen uitgerekend hier in Mokum soft-drugs (!) in beslag te nemen. De vijfde is een optredende artiest en heet Ray Fuego, de zanger van PLOEGENDIENST. In het normale leven kennen we Ray als rapper bij SMIB, maar nu loopt hij rond in Bad Brains-tees en is hij op de rocktour. Begeleid door drie veteranen uit de A’damse rocksien (Aux Raux, Malle Pietje en de Bimbo’s) gooit hij gewoon, hup, alles wat hem dwarszit eruit. Op Spotify klinkt dat allemaal wel geinig (“kk toeries lopen in de weg!”) maar live op een groot podium is dat ander werk. Letterlijk niks van Ray’s uitgebraakte teksten is te verstaan, tel daarbij op een drummer die fantasieloos drumt en een vervelend kk kind op het podium dat in de weg loopt. Bad Brains? Mocht-ie willen! Er is immers nog altijd een giga-verschil tussen zomaar een bak herrie produceren vanuit een idee (Raggende Manne) of je hart luchten vanuit een innerlijke noodzaak (Bad Brains). Onthou dat!

Over onze hoofdstad gesproken, de afgelopen decennia zijn er hele perioden geweest waarin er angstaanjagend weinig goeie muziek werd voortgebracht. Maar nu is dat anders, de creatieve sien zit er kennelijk ‘on a high’, getuige een hele trits bands die stuk voor stuk kunnen spélen en aan de lopende band goeie liedjes vol urgentie en rijk aan melodie uitpoepen. We denken dan even voor ons uit (Canshaker Pi, Naive Set, Scam C Baby, King Champion Sounds) of we kijken even terug (afgelopen vrijdag nog speelde Steve French een knappe set in Acu, Utrecht) of we bestuderen het Loose Ends programma waarop Pip Blom, Indian Askin, Ploegendienst en Personal Trainer trots staan te shinen.

Middelpunt van die Amsterdamse sien is thans onmiskenbaar PIP BLOM. Binnenkort op Glastonbury gaat zij met haar band maar liefst drie optredens doen. In vergelijking met haar Ekko-gig van een paar maanden geleden valt nu op dat Pippie de slimme keuze heeft gemaakt om vol in te zetten op strak en onverdroten. Yep wen er maar aan, vergeet Anouk, Pip is onze nationale rockster! Ondersteund door een dolenthousiaste band (die drumster die werkelijk haar hele lijf in de strijd gooit….) gaat haar optreden als een tierelier. Voor ‘rustmomentjes’ en meer gezongen liedjes is nu geen plek meer en dat is maar goed ook want daar ligt haar talent ook niet. Een goeie geluidspersoon doet de rest want van alle acts die vandaag in de grote tent spelen heeft Pip verreweg het beste geluid.

Even verderop speelt LEWSBERG, een groter contrast met de bijna extreme uitbundigheid van Pip Blom is bijna niet denkbaar. Hier is het de Rotterdamse ‘deadpan’ speelstijl en humor van Arie van Vliet en trawanten die de klok slaan. “Wil iemand zo vriendelijk zijn om bij het podium hiernaast even te vragen of het geluid wat zachter kan?,’ vraagt hij droog. Arie heeft wel een punt want als een onverlaat een tent verderop een knallend drumintro inzet moet Lewsberg in hun heerlijk hakkelende VU-groove zien te blijven. Dat lukt ze wonderwel, de exercities van tweede gitarist Michiel gaan bij tijd en wijle door merg en been, zo ijzig zijn die. Nee, kom niet aan Lewsberg want dan ga je kennismaken met mijn trillende vuisten. Deze band heb ik erg hoog zitten, een paar nieuwe nummers maken erg nieuwsgierig naar nieuw plaatwerk.

ICEAGE volgen we al een tijdje. Internationaal hebben ze hun zaakjes aardig voor elkaar maar bij ons in Nederland wil het maar niet lukken. Hun optreden bij LGWho ging een jaar of vier terug nog jammerlijk de mist in wegens een ernstig gebrek aan overtuigingskracht. Maar vanavond stáán die dekselse Denen er gewoon. Ze brengen hun gepassioneerde soul-rock met opgerolde overhemdsmouwen met verve, ook al zitten de Nick Cave invloeden zanger Elias Bender Rønnenfelt nog steeds danig in de weg. Toch mankeert er nog meer aan, hoor ik het volk om me heen morren. Hm, waar zouden zij op doelen dan? Dat weten ze dan weer niet. Een manke negerin op backing vocals misschien? Ja die kan wellicht wonderen verrichten, zo stel ik me voor.

Eindhoven in da house met MOSES & THE FIRSTBORN. Ze zijn zo onderhand veteranen aan het worden want inmiddels al zo’n 10 jaar bezig. En dat valt er ook aan af te zien want zowel hun moves als hun muzikale strapatsen komen geroutineerd over. Afgelopen week stond er nog een 3-pagina-artikel van ze in der Volkszeitung, of eigenlijk was dat meer een verslag van de bassist waarin hij hun zoveelste toer door de USA beschrijft. Leuk leesvoer, hij vertelt daarin ook hoe Europese / Nederlandse festivals er vooral toe dienen om fatsoenlijk betaald te worden. Met het geld wat ze daarmee binnen halen kunnen ze weer op toernee door de USA want daaro willen ze zijn, ook al valt daar geen droppie te verdienen.

Over bandje FEELS uit LA, Californië deden we hier twee dagen terug nog enthousiast. Maar waar ze toen in het ACU de boel nog op zijn kop wisten te zetten daar bakken ze er op zondag niet veel van. Eens te meer blijkt: een grote zaal bespelen is een hele andere discipline dan een klein podium in vuur en vlam zetten. Je vraagt je af, er zou toch wel een instructieboekje hiervoor op de markt zijn?

Oh ja, en dan zijn er ook nog de twee vermeende nieuwe ‘rock-sensaties’ van vandaagdedag, allebei afkomstig van de andere kant van de Noordzee, SPORTS TEAM en FONTAINES DC. Dit tweetal had ik al een tijd in het snotje, vanavond kan ik dat mooi in één klap inhalen. Echter, ik krijg acuut last van Hollandse nuchterheid als ze eenmaal aan de gang gaan.

De boomlange zanger van SPORTS TEAM doet sterk denken aan good old Bob Geldof in diens periode als zanger van de Boomtown Rats. Een slungelig type met achterover gekamd haar dat alle aandacht naar zich toe trekt. Uit bijdehante teksten spreekt veel maatschappijkritiek, en die komen goed van pas in de pakweg vier knalnummers waar ze op kunnen bogen. Maar pas op, deze band kan wel eens een cover-up zijn voor verborgen ambities. Want dat zie je zo, dit is niet een band die uit rockers bestaat. Dit zijn meer opportunisten die het genre aangrijpen om zich in de kijker te spelen, net zoals de Boomtown Rats dat destijds ook deden dus. Let maar op, over een paar jaar gaat die lange op de solotoer en zal zich op de mainstreampop storten. Er hoeft dan maar een klein hongersnoodje in Afrika uit te breken en hij duikt er als mensenredder bovenop, de titel ‘Sir’ ligt dan binnen handbereik. Overigens zo origineel is de naam Sports Team niet, zouden zij weten dat wij hier al een halve eeuw te lijden hebben onder Gruppo Sportivo?

Beetje gelul, FONTAINES DC staan aangekondigd als Zuid-Ierse band maar DC betekent niks anders dan Dublin City, dus maak daar maar Oost-Iers van. Binnen een paar maanden tijd zijn deze lui als de bekende komeet omhoog geschoten en zo te zien op Loose Ends is het ze ook naar hun hoofd gestegen. Uiterst zelfverzekerd staan ze daar in het halfdonker interessant doenerig sigaretjes op te steken. Onderwijl schudden ze wat halfbakken, half-affe nummers uit hun mouw, hier is moeilijk chocola van te maken. Net als Sports Team beschikt ook Fontaines DC over aan handjevol knallers en die bewaren ze wijselijk tot het eind. Nee, deze band is duidelijk nog in onbalans, want één zwaluw maakt nog geen zomer en een paar leuke hitjes maken nog geen wereldband. Maar wel heel leuk om een keer gezien te hebben natuurlijk!

Op het eind mogen SLEAFORD MODS als uitsmijter fungeren en dat doen ze op de hen bekende wijze. ‘Pretentious cunts’ is het nieuwe scheldwoord van Jason, hij spuugt het er te pas en onpas uit. Het publiek vindt het wederom geweldig, zo’n Engelsman waar je geen reet van verstaat maar die lekker frusto loopt te doen, hihihi. Ikzelf haak dit keer een beetje af merk ik, hun trucje ken ik nou wel. Ik durf het bijna niet te zeggen ten overstaan van mijn talloze fans maar zou deze act dan toch één grote gimmick zijn?